11.5 C
Trikala
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΔΕΙΤΕ-Ομιλία για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων (ΒΙΝΤΕΟ-32 ΦΩΤΟ)

Παρουσία του Αντιπεριφερειάρχη κ. Χρήστου Μιχαλάκη, πραγματοποιήθηκε χθες Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017,η εκδήλωση στην Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, με ομιλητή τον κ. Θωμά Τέλιο, καθηγητή Θεολογίας του 1ου Γενικού Λυκείου Τρικάλων.

- Advertisement -

Τον κ. Μιχαλάκη πλαισίωναν οι περιφερειακοί σύβουλοι κ.κ. Μπάρδας και Τσίγκας.

Δείτε το βίντεο και τις φωτογραφίες κατέγραψε το trikalaola.gr

………………………………………………………………………………………

«Μια απόπειρα νοηματοδότησης της 25ης Μαρτίου».

Από τον θεολόγο του 1ου ΓΕΛ Τρικάλων, κ. Τέλιο Θωμά.

Κύριε Αντιπεριφερειάρχα,

Κύριοι Περιφερειακοί Σύμβουλοι

Κύριοι Διευθυντές

Κυρίες και Κύριοι,

Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή για την παρουσία μου εδώ ως ομιλητής στην ειδική αυτή εκδήλωση, αλλά και μεγάλη ευθύνη. Ευθύνη, γιατί μόνο με αίσθημα ευθύνης μπορεί κανείς να προσπελάσει ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, όπως είναι το εγχείρημα της νοηματοδότησης της 25ης Μαρτίου.

Το γεγονός ότι η 25η Μαρτίου εμπερικλείει νοήματα υπέρλογα, η διασάφηση των οποίων στην πληρότητά τους καθίσταται αδύνατη, δικαιολογεί να μιλάμε για απόπειρα νοηματοδότησης της γιορτής και όχι για εξαντλητική παρουσίαση και ανάπτυξή τους.

Η 25η Μαρτίου έχει διπλή υπόσταση. Ακούει στο όνομα Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, αλλά και στο όνομα Εθνεγερσία του 21. Μήνυμα ελευθερίας από τα δεσμά της αμαρτίας αναγγέλλει ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Μήνυμα ελευθερίας από τα δεσμά της Τουρκικής δουλείας διακηρύσσει η Εθνεγερσία. Ευαγγελισμός και Εθνεγερσία περικλείουν την ελευθερία.

Ό,τι πιο θαυμαστό δόθηκε στους ανθρώπους είναι η ελευθερία επιλογής. Αυτή ακριβώς η ελευθερία επιλογής, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, συνιστά την εικόνα του θεού μέσα μας.

Η Θεοτόκος, ιδιαίτερα κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, είναι μια αληθινή εικόνα της ανθρώπινης ελευθερίας. Με την συγκατάθεσή της γίνεται ελεύθερα συνεργός στο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Στο ζήτημα αυτό «ο θεός πείθει δεν εκβιάζει», χτυπά τη πόρτα, αλλά δεν την παραβιάζει. Η Μαρία επιλέγεται, αλλά και επιλέγει.

Η επιλογή της να γίνει μητέρα του Θεού είναι ελεύθερη, αλλά όχι χωρίς συνέπειες στη ζωή της. Είναι επιλογή που συνοδεύεται από χαρά και λύπη. Την χαρμόσυνη είδηση σπεύδει να μοιραστεί με την εξαδέλφη της Ελισάβετ, γιατί η ελευθερία είναι κοινωνική, συντροφική και όχι μοναχική.

Και σαράντα μέρες μετά την γέννηση του Ιησού η Μαρία, ως μητέρα πια, με τον Χριστό στην αγκαλιά ανεβαίνει κατά το έθιμο στο Ναό να τον αφιερώσει στο θεό. Εκεί θα ακούσει από τον γέροντα Συμεών ότι ρομφαία την ψυχή της θα διαπεράσει. Λόγια, που άγγιξαν το βάθος της ψυχής της και εκεί, στο βάθος, στην σιωπή και ησυχία της καρδιάς της τα διατηρούσε ζωντανά εν αναμονή εκείνης της ημέρας, που ως μητέρα θα βίωνε την πιο βαθειά οδύνη. Και μόνο όταν στεκόταν στα πόδια του Σταυρού κατενόησε το πλήρες νόημα των υπέρλογων εκείνων λόγων.

Είναι και η οδύνη γνώρισμα της ελευθερίας; Η αληθινή ελευθερία, όπως αυτή αποκαλύπτεται στη ζωή της Θεοτόκου, συνοδεύεται από τη χαρά και την μετοχή, την προσφορά και τη θυσία, τον πόνο και την οδύνη.

Ναι, η ελευθερία είναι ένα δώρο που είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθεί σωστά, είναι συχνά πικρό και οδυνηρό, ακόμη και τραγικό. Δεν είναι εύκολη, είναι σκληρή, είναι βαρύ φορτίο. Ωστόσο χωρίς ελευθερία δεν μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Οι πρόγονοί μας, οι αγωνιστές του 21, έθεσαν ως ύψιστο σκοπό την απόκτηση της ελευθερίας αξιολογώντας ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την σκλαβιά. Μια επιλογή που εμπερικλείεται και στο σύνθημα του εθνομάρτυρα Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Γαλουχημένοι οι αγωνιστές με την Μεγάλη Ιδέα, είχαν ως όραμα να ξαναγίνει κράτος η ορθόδοξη Ρωμανία. Αυτός ήταν πόθος αιώνων του Γένους, πόθος που εκφράζεται τόσο στα δημοτικά μας τραγούδια, όσο και στη λαϊκή προσδοκία «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι».

Είναι μεγάλη η μέρα εκείνη που το Γένος σύσσωμο αποφάσισε να βροντοφωνάξει «ελευθερία ή θάνατος». Και αυτή η μέρα, η μέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είχε ορισθεί από την Ανώτατη Αρχή ως μέρα έναρξης της Επανάστασης, γιατί η γιορτή ευαγγελίζονταν την ανάσταση του μακρόχρονα σταυρωμένου Γένους μας. Αλλά και γιατί η χαρά και η μετοχή, η προσφορά και η θυσία, ο πόνος και η οδύνη που στη ζωή της Θεοτόκου αποκαλύπτονται ως διαστάσεις της ελευθερίας εμπερικλείονται στον αγώνα για την ελευθερία του Γένους. Είναι βαθύ το νόημα και ισχυρός ο συμβολισμός του Ευαγγελισμού.

Αυτή είναι η μέρα που η ψυχή της Ρωμιοσύνης συνέτριψε τις βαρειές αλυσίδες της δουλείας και νεκρανάστησε την ενταφιασμένη, επί 400 χρόνια, ελευθερία. Εκείνη τη μέρα η Ελλάδα «βγαλμένη απ τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά», αναδύθηκε αιμόφυρτη και αιμορροούσα, εξαϋλωμένη και εξαγνισμένη από τις αλγηδόνες του μακρόχρονου εθνικού μαρτυρίου, αλλά έτοιμη, φορώντας το φωτοστέφανο της δόξης και της τιμής, να φωτοδοτήσει και πάλι τον πανανθρώπινο πολιτισμό με τις ανώλεθρες αξίες της Ελληνορθόδοξης παράδοσης και παιδείας.

Όμως, η μεγάλη εκείνη έκρηξη της ελληνορθόδοξης ψυχής, που μας χάρισε την εθνική μας σωτηρία, δεν προέκυψε αυτομάτως. Πλαστουργήθηκε με πνεύμα και αίμα, με οιμωγές και οδύνες, με στερήσεις και δάκρυα. Το 21 είναι ο επώδυνος «τοκετός» μιας μακραίωνης κυοφορίας, που πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες ανείπωτου πόνου και απερίγραπτου μαρτυρίου. Μην ξεχνάμε ότι ο εξισλαμισμός, το παιδομάζωμα, η αναγκαστική ναυτολογία και η πειρατεία ήταν οι πληγές από τις οποίες το σώμα του Γένους αιμορραγούσε συνεχώς.

Αλλά, σε πείσμα του μαζικού εξισλαμισμού, της καταπίεσης, της μετανάστευσης, της ανημποριάς και της αγραμματοσύνης, της μοναξιάς και της φτώχειας, η Ρωμιοσύνη άντεξε και επιβίωσε.

Την αντοχή και την επιβίωσή της αυτή την οφείλει στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στους Διδασκάλους του Γένους.

Μόνο μέσα στη ζωή της Εκκλησίας σωζόταν το ελληνορθόδοξο φρόνημα, γιατί η εκκλησιαστική λατρεία αναρρίπιζε συνεχώς τη συνείδηση και τον πόθο της ελευθερίας. Τα εκκλησιαστικά τροπάρια «τη υπερμάχω στρατηγώ…» και το «σώσον, κύριε τον λαό σου..» στο στόμα του λαού μεταβάλλονταν σε πατριωτικά τραγούδια. Προπάντων όμως το «χριστός ανέστη» ταυτίστηκε στη συνείδηση του Γένους με το «η Ελλάς ανέστη». Και η συμμετοχή στα εκκλησιαστικά μυστήρια και προπάντων στα διάφορα πανηγύρια στην μνήμη των Αγίων μετατρέπονταν κυριολεκτικά σε λαοσυνάξεις, που ενίσχυαν την ομοψυχία.

Τα μοναστήρια ήταν κέντρα πνευματικού αναβαπτισμού των υποδούλων στην ησυχαστική παράδοση, τόπος καταφυγής και προστασίας των διωκομένων, κέντρα παιδείας και παρηγοριάς για τους ραγιάδες, αλλά και κέντρα που διασφάλιζαν την ελευθερία της συνείδησης και βαστούσαν ακμαίο το φρόνημα, που θα οδηγούσε στις αποφασιστικές εξεγέρσεις.

Οι Διδάσκαλοι του Γένους, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν και αυτοί κληρικοί, με τις διδαχές τους κρατούσαν τη συνείδηση του Γένους Ελληνική και χριστιανική, νήφουσα και γρηγορούσα, τότε, που «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Κρατούσαν αναμμένα τα φώτα της ελληνορθόδοξης παράδοσης και παιδείας στις ψυχές των σκλαβωμένων κι έτσι ξερίζωναν απ αυτές την απαιδευσία και την απελπισία και σμίλευαν πάνω στην πλάκα της καρδιάς τους το άγαλμα της Ελευθερίας.

Η φωνή του Διδασκάλου, με τη ρίμα του ποιητή, έλεγε: «Μη σκιάζεστε στα σκότη. Η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι, της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Εκείνο όμως το ξημέρωμα της πικρής και ασέληνης νύχτας άργησε νάρθει, για την δουλωμένη Ρωμιοσύνη.

Περισσότεροι από 12 γενιές ελλήνων Ραγιάδων έζησαν, αγωνίσθηκαν, πόνεσαν και πέθαναν, μέσα στο ζόφο και το γνόφο της δουλείας, με τον καημό και το όνειρο της χαμένης λευτεριάς, που ποτέ στη ζωή τους δεν την γεύτηκαν. Να πως ο εθνικός μας ποιητής εικονογραφεί την αποσταμένη ελπίδα, την απεγνωσμένη αναμονή και το ανείπωτο μαρτύριο της δουλωμένης Ρωμιοσύνης. «Και ακαρτέρει, κι ακαρτέρει – φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε το άλλο χέρι από την απελπισιά—Κι έλεες: πότε, ά πότε! Βγάνω το κεφάλι απ τς ερμιές; Κι αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές».

Όλοι αυτοί που αποτελούν το «νέφος» των Εθνομαρτύρων του Γένους μας, ατρόμητοι και απροσκύνητοι καθώς ήταν, όχι μονάχα δεν λύγισαν μέσα στο πυρακτωμένο καμίνι του πόνου και του κατατρεγμού, αλλά έκαμαν το μαρτύριο της ζωής τους και τον καημό τους για λευτεριά δημοτικό και κλέφτικο τραγούδι. Και βέβαια οι ραγιάδες καθώς τα τραγουδούσαν, αναρριγούσαν κι έκλαιγαν, ταυτόχρονα όμως αντλούσαν δύναμη, αισιοδοξία κι ελπίδα, επειδή ακριβώς ήταν τραγούδια με ανδρείο παλμό και αντρίκιο πάθος, ήταν τραγούδια του πόνου, της λευτεριάς και της ελπίδας.

Έτσι, η πίστη στην ανάσταση του Γένους δεν έσβησε ποτέ. Αυτή τροφοδοτούσε το πνεύμα της αντίστασης, που στην πράξη ενσάρκωσε το κίνημα των κλεφτών, που με την ένοπλη αντίστασή τους, συντηρούσαν ένα πνεύμα ακριβώς στους αντίποδες του ραγιαδισμού. Ήταν το πνεύμα που κρατούσε μόνιμα αναμμένη την επαναστατική φλόγα.

Στην αντίσταση του Γένους περιλαμβάνονται ακόμη και οι Νεομάρτυρες, που αρνήθηκαν τον εξισλαμισμό τους. Το μαρτύριό τους είχε ισχυρό αντίκτυπο στις καρδιές των Ελλήνων, γιατί εκλαμβάνονταν ως απόρριψη και του ιδίου του κατακτητή και της πίστης του.

Και να που ήρθε η μέρα, που «Αυτά τα δάκρυα της σκλαβιάς τις αλυσίδες σπάνε, στης γης τα σπλάχνα μπαίνουνε και γίγαντες γεννάνε». Αυτοί οι γίγαντες θα βροντοφωνάξουν «Ελευθερία ή θάνατος». Τον αχό τους θα ακούσουν οι πολίτες της

Ευρώπης και θα μείνουν αρχικά ενεοί και εμβρόντητοι. Αλλά σύντομα θα τρέξουν να συνδράμουν το παράτολμο αυτό εγχείρημα με το κίνημα του φιλελληνισμού. Η φλεγματική όμως και ασυγκίνητη ευρωπαϊκή διπλωματία, που πάντα συνιστούσε στους σκλάβους να περιμένουν- να περιμένουν, θορυβήθηκε και οργίσθηκε, γιατί έβλεπε να ανατρέπεται το status quo.

Αλλά το πανηγύρι της λεβεντιάς και της λευτεριάς είχε ήδη αρχίσει στα βουνά, στους κάμπους και στα περιγιάλια της Ελλάδας και καμιά δύναμη δεν μπορούσε να το αναστείλει ή να το ματαιώσει. Σύσσωμο το Γένος συμμετείχε στο πανηγύρι της θυσίας για την λευτεριά. Ναι, ο απελευθερωτικός αγώνας του 21 είναι αγώνας θυσιαστικός, είναι αγώνας που διεξάγεται ως θυσία για τους άλλους. Η αυτοθυσία, ως αυτοπροαίρετη πράξη ολοκαυτώματος, είναι γνώρισμα της μαχόμενης ελληνορθόδοξης ψυχής. Οι λέξεις: Ζάλογγο, Αρκάδι, Αλαμάνα, Μανιάκι το επιβεβαιώνουν.

Και αυτός ο αγώνας είχε καταξιωθεί στη συλλογική εθνική συνείδηση ως θρησκευτική πράξη. Γι αυτό και οι Αγωνιστές, πριν από τις αποφασιστικές τους αναμετρήσεις με τον εχθρό, κοινωνούσαν τα άχραντα μυστήρια, θέλοντας να πεθάνουν «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία», ως μάρτυρες πρώτα της πίστεως και μετά της πατρίδος.

Αλλά και η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως ταυτίσθηκε με τη σημαία του Σταυρού, κάτι που φανέρωσε την ταύτιση του «πάσχοντος Γένους» με τον πάσχοντα Χριστό, αλλά και της ανάστασης του Χριστού με την ανάσταση της Ελλάδος.

Βέβαια, το εθνικό κίνημα, με την επίδραση της Γαλλικής επανάστασης, πήρε και κοινωνικό χαρακτήρα. Ο λαός με την εξέγερσή του δεν ήθελε μόνο την απελευθέρωσή του από τον ξένο δυνάστη, αλλά και από κάθε κοινωνική καταπίεση.

Όμως, ο αγώνας του 21 έδινε την προτεραιότητα στην Πίστη ιεραρχώντας σ αυτήν όλες τις δίκαιες ενδοκοσμικές διεκδικήσεις. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος των Αγωνιστών δεν ήταν το όραμα κάποιου «επίγειου παραδείσου», αλλά η ανάσταση του Γένους.

Αυτόν τον μεγάλο αγώνα γιορτάζουμε σήμερα. Και περιδιαβάζουμε από την Αγία Λαύρα στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια, στην Χίο, «στων ψαρών την ολόμαυρη ράχη», στο κατακαημένο Μεσολόγγι, στο θρυλικό Χάνι της Γραβιάς, στην γέφυρα της Αλαμάνας, στους μύλους του Άργους, στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, σ όλους τους ιερούς τόπους που καθαγιάστηκαν με την θυσία και τα τίμια αίματα των ηρώων της Πίστεως και της Πατρίδος.

Και ένα μας απομένει αυτήν την ώρα. Να ομολογήσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους αυτούς, σε όλους όσοι στάθηκαν ορθοί στις επάλξεις του χρέους, για να μην χαθεί το Γένος των Ελλήνων.

Τιμή και δόξα στους αγωνιστές του 21.

Τιμή και δόξα στους Εθνομάρτυρες των 400 χρόνων σκλαβιάς.


 

Δείτε όλα τα βίντεο στο WEBTV του trikalaola.grClick στην TV
Συγκεντρωμένα όλα ΕΔΩ