Το σαββατοκύριακο 9-10 Ιουλίου, μέλη και φίλοι του Π. Σ. «Το Βαρούσι» Τρικάλων θα μεταβούν στην Επίδαυρο, όπως κάνουν εδώ και αρκετά χρόνια τώρα, για να παρακολουθήσουν την θεατρική παράσταση «Ορέστεια» του Αισχύλου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
H τριλογία του Αισχύλου «Αγαμέμνων», «Χοηφόροι» και «Ευμενίδες», γνωστή με το συλλογικό όνομα «Ορέστεια» είναι η μόνη τριλογία του Αισχύλου που σώζεται ολόκληρη. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 458 π.Χ. στη γιορτή των Διονυσίων και αντλεί το θέμα της από το μύθο των καταραμένων Ατρειδών, απογόνων του Ατρέα, στους οποίους επί πολλές γενιές το ένα έγκλημα διαδέχεται το άλλο.
Συνοπτικά, ο νοηματικός άξονας των τριών τραγωδιών που τη απαρτίζουν την Ορέστεια είναι ο εξής: Στο έργο Αγαμέμνων, ο Αγαμέμνων, ο νικητής της εκστρατείας εναντίον των Τρώων, επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια στο παλάτι του στις Μυκήνες, όπου βρίσκει τη γυναίκα του, την Κλυταιμνήστρα, η οποία έχεις αρκετούς λόγους για να τον μισεί: έχει αποκτήσει έναν εραστή, τον Αίγισθο, αλλά κυρίως δεν τον έχει συγχωρέσει για τη θυσία της κόρης τους Ιφιγένειας, την οποία είχε κάνει ο Αγαμέμνων πριν από την εκστρατεία κατά της Τροίας. Στο τέλος η Κλυταιμνήστρα δολοφονεί τον Αγαμέμνονα. Στις Χοηφόρους, ο Ορέστης ύστερα από χρόνια απουσίας επιστρέφει στο παλάτι και σκοτώνει τη μητέρα του, Κλυταιμνήστρα, με την παρότρυνση της αδελφής του Ηλέκτρας, θέλοντας να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα τους. Στις Ευμενίδες, ο Ορέστης εμφανίζεται να καταδιώκεται από τις Ερινύες και παρουσιάζεται ενώπιον του δικαστηρίου που έχει ιδρύσει η θεά Αθηνά, όπου κρίνεται η τύχη του. Τελικά, ύστερα από απόφαση του δικαστηρίου, αθωώνεται, ανοίγοντας μια νέα εποχή για την Αθήνα.
ο Γ. Χουβαρδάς, τοποθετεί τη δράση στα χρόνια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και του Ελληνικού Εμφυλίου και, από εκείσε ένα σύμπαν ιδανικών πολιτειών, αναδεικνύοντας έτσι τη διαχρονικότητα του έργου. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα, ο σκηνοθέτης λέει: «Στην Ορέστεια, υπάρχει βεβαίως το οικογενειακό επίπεδο, αλλά το έργο έχει πολύ ευρύτερες διαστάσεις. Μιλάμε για φιλοσοφικά, πολιτικά και οντολογικά ζητήματα, τα οποία συμπυκνώνονται σε ανθρώπινες υπάρξεις. Και δεν μιλάω απλώς για την απλοϊκή σύγκρουση ανδρικού και γυναικείου, μητριαρχίας και πατριαρχίας, αλλά για τη βία. Η βία που στην προκειμένη περίπτωση είναι και ενδοοικογενειακή και κοινωνική, και πολιτική και στρατιωτική και υπαρξιακή, βία ανάμεσα στα δύο φύλα που καταλήγει σε απόλυτα καταστροφικά αποτελέσματα. Υπάρχει μια βία που είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο. Αναρωτιέται λοιπόν η Τριλογία αν μπορεί να τελειώσει αυτή η βία».
