Γράφει η Kate Hilverost
Ξένο, οικείο.
Μέλος ενός σώματος που δικό του δεν είσαι.
Διαφέρεις.
Η δική σου αλήθεια άλλη γοητεία έχει. Κάποιοι μαγεύονται, όμορφο δεν είναι;
Ξένο σώμα σε ένα σώμα που δικό σου ποτέ δεν θα γίνει.
Κανένα σημείο επαφής. Κανένα είδος επικοινωνίας.
Νιώθεις την απομόνωση. Όταν δεν σε υπολογίζουν ακόμη και στα πιο μικρά. Όχι ότι τους έχεις ανάγκη.
Ανήκεις σε σένα και σε όσους σε υποστηρίζουν.
Ξένος για εκείνους που χωρίς να το θέλεις σώμα τους ήσουν.
Γιορτές, χαρές και λείπεις. Μια αδιάφορη παρουσία στο χώρο. Δεν έχεις κάτι να τους πεις. Ένα «τι κάνεις;» σε ένα «μια χαρά, εσύ;» είναι θαρρώ αρκετό. Τι άλλο μπορείς να πεις όταν είναι απόντες και απούσες για καιρό;
Κανένα σημείο επικοινωνίας. Ξένο σώμα.
Παλιότερα σε πείραζε, νόμιζες πως φταις. Τώρα πια διόλου δεν σε νοιάζει.
Ξέρεις γιατί μιλώ; Μήπως τη λέξη θες να αναφέρω;
Για την οικογένεια μιλώ. Για τους συγγενείς. Αυτό το αναθεματισμένο αγκάθι.
Άτιμη φάρα οι κακοί συγγενείς. Κακό μεγάλο.
Υποκριτές. Το αίμα ξέρουν να πίνουν. Να τους κρατάς μακριά.
Εύκολα καταλαβαίνεις πως δεν ανήκεις όταν τα χατίρια δεν τους κάνεις και αντιδράς.
Ίδιο αίμα που εύχεσαι αίμα σου να μην ήταν.
Ξένο σώμα που η ζωή θέλει να σου φορέσει. Εύκολα όμως μπορείς να το αποχωριστείς. Χωρίς αυτό επιλέγεις να ζεις. Μακριά από την ίντριγκα και τη βρωμιά. Ποιος θα φάει πρώτος ποιον. Ποιος θα ανταγωνιστεί.
Να αδιαφορείς και μακριά τους να σαι.
Να φερθούν δεν ξέρουν. Μόνο να προσποιηθούν μπορούν.
Αηδία προκαλούν. Ψεύτικα φιλιά και καθώς πρέπει αγκαλιές.
Από αυτούς να φεύγεις μακριά.
