Σήμερα κλείνω τα 54. Γεννήθηκα τέτοια μέρα το 1963. Την ίδια χρονιά με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Ταραντίνο, τον Τσαλουχίδη, τον Κασπάροφ, τον Φασούλα, τον Τζόνι Ντέπ. Ο πατέρας μου – μου διηγείται η μητέρα μου – έκανε μεγάλη χαρά. Του είπαν ότι πρέπει να ασημώσει και εκείνος έριξε στην σκάφη – εκεί με είχαν βάλει γιατί δεν πρόλαβαν να πάνε σε μαιευτήριο – τις λιγοστές οικονομίες του. Δεν του είχαν πει ότι θα τα έπαιρνε όλα η μαμή. Άλλο απρόοπτο δεν θυμάμαι! Α! Σε μια γιορτή στο χωριό, βοηθούσα τις γυναίκες να μαζέψουν το τραπέζι. Ήμασταν στον οντά και είχα φορτωθεί μια στοίβα πιάτα. Όπως απομακρυνόμουν ο παππούς για να με πειράξει, μου φώναξε: «Πού τα πας τα πιάτα;». Θα πρέπει να τον κοίταξα άγρια, οπότε αυτός συνέχισε: «αν είσαι άντρας πέτα τα πιάτα». Και εγώ, αμούστακος ακόμη, πλησίασα στην άκρη της βεράντας και άφησα όλα τα πιάτα να πέσουν στο κενό. Η γιαγιά μου κόντεψε να πάθει καρδιακή προσβολή αλλά εγώ είχα υπογράψει πρώιμα την ενηλικίωσή μου. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Δουλειές του ποδαριού, δημοσιογραφία, τηλεόραση, πολιτική. Γιατί κατέβηκα στην πολιτική; Στην ζωή μου σκεφτόμουν – και συνεχίζω να το σκέφτομαι συνεχώς – πόσο λίγο απέχει το καλό από το κακό, το λάθος από το σωστό, η επιτυχία από την αποτυχία, η σωτηρία από την καταστροφή. Ο αγαπημένος μου χημικός στο γυμνάσιο επέμενε ότι αρκεί μια σταγόνα για να αλλάξει το μείγμα. Πίστεψα λοιπόν ότι το Ποτάμι μπορεί να προσφέρει τις σταγόνες που αλλάζουν την ιστορία. Που αλλάζουν το τέλος της ιστορίας. Όχι παρακμή, αλλά ανάπτυξη. Υπερήφανοι άνθρωποι και όχι σκυφτοί. Δουλειά και όχι φτώχεια. Χαμόγελα και όχι μιζέρια. Τέτοια σκεφτόμουν καθώς πλησίαζαν τα γενέθλια μου πριν τρία χρόνια. Και εκεί που οι άλλοι στα γενέθλια τους οργανώνουν ένα τραπέζι με φίλους ή ένα γλέντι στο σπίτι ή ένα ταξίδι, εγώ είπα να γίνουμε όλοι ένα τραπέζι , ένα γλέντι, ένα ταξίδι και να αλλάξουμε τη χώρα. Περιπέτεια μεγάλη που όμως αξίζει τον κόπο. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ίσως άκουσα και μερικούς να φωνάζουν: «Αν τολμάς κάντο». Και το έκανα! Και θα επιμείνω να το κάνω! Η περιπέτεια συνεχίζεται. Χρόνια μας πολλά.
Υ.Γ: Τα γενέθλιά μου θα τα γιορτάσω στις 11 του Μάρτη στη γιορτή για τα 3 χρόνια από την ίδρυση του Ποταμιού. Λεπτομέρειες προσεχώς.
Φωτογραφία της φίλης μου Ολυμπίας Κρασαγάκη, πέρυσι στα Τεμένια Χανίων.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Δε θα γίνουμε θεατές στην εξαθλίωση μας
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Έχουμε πολύ πικρή πείρα από τις περίφημες διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η κυβέρνηση για την υπηρέτηση του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών οργανώσεων, των μονοπωλιακών ομίλων, ετοιμάζεται να σφίξει και άλλο τη θηλιά στο λαιμό της εργατικής λαικής οικογένειας. Για μας έχουν τους μισθούς των 200-300 ευρώ, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη ζωή με τα κακοπληρωμένα προγράμματα, τους συνεχείς κόφτες στις συντάξεις και στις ανάγκες μας. Για τους επιχειρηματικούς ομίλους ζεστό χρήμα με νέους νόμους, ένταξη σε χρηματοδοτικά πακέτα, νέες φοροαπαλλαγές.Πάνω στο έδαφος των προηγούμενων αντεργατικών μέτρων που έχουν τσακίσει τη ζωή μας, έχουν συμφωνήσει στο νέο γύρο επίθεσης με νέα μέτρα που αφορούν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα, την εκτεταμένη φοροληστεία και το κατέβασμα του αφορολόγητου σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, νέες αντιλαϊκές συμφωνίες για μετά το 2018, στην παγίωση των αιματοβαμμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων.
Ότι αξίωσαν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, η μεγαλοεργολάβοι του κάθε κλάδου τα προηγούμενα χρόνια, έγιναν μνημόνια! Έτσι και σήμερα ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις απαιτούν νέα μόνιμα μέτρα. διατυπώνουν τους πόθους τους ξεκάθαρα. Στο εβδομαδιαίο δελτίο των βιομηχάνων διαβάζουμε πως «χρειαζόμαστε ένα “Ελληνικό Μνημόνιο Plus”, που θα ξεπερνάει το manual (εγχειρίδιο) των δανειστών».
Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια τη μίζερη ζωή για τα κέρδη τους
Πάνω στα αποκαΐδια, χτίζουν τη μελλοντική ανάκαμψη των κερδών τους πάνω στα συντρίμμια των λαϊκών κατακτήσεων. Θέλουν να εξασφαλίσουν περισσότερα φτηνά εργατικά χέρια, εργάτες με αλυσίδες. Θέλουν να καταργήσουν ότι έχει απομείνει σε εργατικό δικαίωμα και απαιτούν να μην υπάρχουν αντιδράσεις για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η συντριβή των δικαιωμάτων του λαού, οι διαπραγματεύσεις με στόχο την αύξηση των κερδών τους.
Σπέρνουν πάλι ψέματα και αυταπάτες!
Δυναμώνουν ξανά οι εκβιασμοί και οι απειλές. Στο οπλοστάσιο τους επανέρχονται μία-μία όλες οι δοκιμασμένες μέθοδοι εκβιασμού. Βάζουν τους εργαζόμενους να επιλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, να μπουν στη μέση των Συμπληγάδων, της δήθεν “καλής” ΕΕ και του “ανάλγητου” ΔΝΤ.
Στον ρυθμό των επιχειρηματικών ομίλων, η κυβέρνηση, τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και επιζητούν τα μνημόνια διαρκείας αλλά και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, μας θέλουν στην αδράνεια, το συμβιβασμό στη μοιρολατρική αποδοχή της βαρβαρότητας.
Χρειάζεται τώρα, να δυναμώσει η αγωνιστική δράση από κάθε σωματείο, από κάθε χώρο δουλειάς, η οργάνωση της απάντησης σε παλιά και νέα μέτρα, η αντεπίθεση για δουλειά με δικαιώματα, ζωή με αξιοπρέπεια. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα παζάρια τους από την ανάκαμψη και την κανονικότητα που μας ετοιμάζουν. Δεν θα μας επιστρέψουν τα δικαιώματα μας, τους μισθούς μας, τις συντάξεις. Αντιθέτως, αρπάζουν συνεχώς!
Όλοι μαζί εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι να ορθώσουμε τοίχος. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με την μικρομεσαία αγροτιά που στα μπλόκα του αγώνα αγωνίζεται απέναντι στον κοινό αντίπαλο, απέναντι στα μονοπώλια που εκμεταλλεύονται το μόχθο μας. Οι φτωχοί αγρότες που τσακίζονται με τους φόρους, το ψηλό κόστος παραγωγής – τις χαμηλές τιμές πώλησης των προϊόντων τους, την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ.
Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, με βάση την εποχή μας –
τον 21ο αιώνα, τις ανάγκες μας!
