«Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Το 1954 ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων φιλοσόφων, Κώστας Αξελός, στο Παρίσι δημοσίευσε το δοκίμιο «La destin de la Grece» («Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας»). Τα ερωτήματα και οι καταγραφές, που θέτει στο δοκίμιο αυτό και αφορούν την Ελληνική πραγματικότητα, μέσα από τις «δυσπλασίες» της, τις οποίες εντοπίζει στην αδυναμία παραγωγής σκέψης, άρα αυτογνωσίας, και αδυναμία παραγωγής έργου, άρα αδυναμία προσαρμογής στους όρους της νεωτερικότητας, καθώς και στον σπαραγμό της Νεοελληνικής κοινωνίας από εσωτερικούς διχασμούς, στην προσπάθειά της να αναζητήσει ταυτότητα, θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί σήμερα. Όπως, μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά, η Ελλάδα είναι μια «σχεδόν πραγματικότητα», που προσπαθεί να καλύψει το κενό της σκέψης, δημιουργώντας μύθους.
Το βιβλίο αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία στη σημερινή «βύθιση» της Χώρας, μετά τον εφτάχρονο «μνημονιακό οδοστρωτήρα» και την διάλυση των ελπίδων και των προοπτικών, που είχε δημιουργήσει κατά την περίοδο του αντιμνημονιακού αγώνα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και οι συναφείς με αυτόν πολιτικές δυνάμεις (αποδείχθηκαν, ότι ήταν «πομφόλυγες» και μύθοι), γιατί τίθεται το καταλυτικό ερώτημα, που πρέπει κάθε Νεοέλληνας να θέσει στον εαυτό του και να απαντήσει.
Τι πραγματώσαμε ως κοινωνία σε αυτά τα εξήντα περίπου χρόνια από την συγγραφή του βιβλίου «ως προς το δρόμο του ελληνικού έθνους, την ελληνική αυτοσυνείδησή του»; Δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι πολύ οδυνηρές για την σύγχρονη Ελλάδα, η οποία βρίσκεται σήμερα σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας της, βιώνοντας οικονομική ύφεση «πολεμικού» χαρακτήρα, πλήρη αποβιομηχάνιση και διάλυση της παραγωγικής της βάσης, δημιουργία κοινωνικών «ερειπίων», με χαρακτηριστικότερο και οδυνηρότερο παράδειγμα την φυγή της πνευματικής αφρόκρεμας της νέας γενιάς στις καπιταλιστικές μηχανές της Δύσης ως έτοιμο επιστημονικό προσωπικό. Ενώ θα έπρεπε να είναι ένα από τα μεγαλύτερα «εργαλεία» της «για την μετατροπή της από εισαγωγέα, καταναλωτή ξένων επιτευγμάτων σε παραγωγό – παρασκευαστή του πεπρωμένου της», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο δοκίμιο του αυτό ο Κώστας Αξελός.
Έχουμε αναφερθεί σε αυτή τη στήλη πολλές φορές στις μείζονες αιτίες της διαχρονικής αυτής υποβάθμισης και καθυστέρησης της Χώρας και έχουμε προβάλει τις σημαντικές απόψεις των σπουδαίων σύγχρονων Ελλήνων φιλοσόφων, Παναγιώτη Κονδύλη, Κώστα Αξελού, Κορνήλιου Καστοριάδη, Κώστα Παπαϊωάννου, Νίκου Πουλαντζά κ.λπ., που αφορούν την έλλειψη εθνικής αστικής τάξης από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και την παρουσία στη θέση της, μιας κλεπτοκρατικής παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, τον έντονο «πελατειασμό», που έχει διαβρώσει το πολιτικό σύστημα και όλους τους ενδιάμεσους θεσμούς του κρατικού εποικοδομήματος.
Όμως, τις μεγαλύτερες ευθύνες για την τραγική μοίρα της Ελλάδος τις έχει το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό εν συνόλω, αφού η ύπαρξη και η λειτουργία των κομμάτων θα έπρεπε να έχει ως κεντρικό στόχο την «επούλωση» των διαχρονικών «πληγών» της Χώρας και την αναζήτηση της οδού της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, λαμβανομένων, βεβαίως, υπόψη των ταξικών συμφερόντων, που εξυπηρετούν τα διάφορα κόμματα γενικά ιστορικά.
Το πολιτικό, όμως, προσωπικό, που άσκησε εξουσία καθόλη την περίοδο, για την οποία συζητάμε, και ιδιαίτερα τα τελευταία οδυνηρά μνημονιακά χρόνια, αντί να αποτελέσει τον φραγμό για την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε οργανικό τμήμα της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο σημερινό πολιτικό εποικοδόμημα, με αποτέλεσμα την δόμηση ενός κλεπτοκρατικού συστήματος.
Η αντιμετώπιση της σημερινής ανηλεούς κρίσης, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αναζήτηση της οδού προς την Ελληνική αυτοσυνείδηση, όπως την προσδιορίζει εύστοχα ο Κώστας Αξελός, από ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο Αλλαγής, που θα εκφράζει πραγματικά την Ελληνική κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και προσωπικό κομματικό « λάφυρο».
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ένα χρόνο μετά τη σύναψη της συμφωνίας της ντροπής ΕΕ – Τουρκίας, τα σύνορα παραμένουν κλειστά για τους ανθρώπους που δραπετεύουν από τον πόλεμο και την εξαθλίωση, προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους.
Ένα χρόνο μετά, με την Τουρκία του αυταρχισμού και των βασανιστηρίων να θεωρείται «ασφαλής τρίτη χώρα», το άσυλο έχει ουσιαστικά καταργηθεί, ενώ γίνονται μαζικές απελάσεις ανθρώπων που δικαιούνται προστασία.
Ένα χρόνο μετά, τα νησιά του Αιγαίου έχουν μετατραπεί σε «buffer zones», ενδιάμεσες περιοχές μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, όπου φυλακίζονται οι πρόσφυγες και τα δικαιώματα τίθενται σε αναστολή.
Ένα χρόνο μετά, παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες και τους πακτωλούς χρημάτων που ξοδεύονται μέσω των ΜΚΟ και όχι μόνο, οι συνθήκες «φιλοξενίας» των προσφύγων στα στρατόπεδα όχι απλά παραμένουν προσβλητικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απάνθρωπες, αλλά χειροτερεύουν και τα κέντρα υποδοχής μετατρέπονται σε κέντρα κράτησης.
Ένα χρόνο μετά, η ΕΕ μαζί με την υπόλοιπη «πολιτισμένη Δύση» συνεχίζει αμείωτα τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και κλιμακώνει τη ρατσιστική και αντιπροσφυγική πολιτική της. Η Ευρώπη Φρούριο συνιστά μια νέα ποιότητα συνολικής αντιδημοκρατικής στροφής στο όνομα της ασφάλειας.
Ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εναρμονίζεται πλήρως με τις πολιτικές της ΕΕ, θεωρεί την προσφυγιά παρανομία, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες κατάδικους, υιοθετεί μέτρα αποτροπής, επαναπροωθήσεων, απελάσεων και εγκλεισμού, αναλαμβάνοντας το ρόλο του θεματοφύλακα της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας.
Ένα χρόνο μετά, η αντιπροσφυγική κυβερνητική πολιτική της «αποτροπής» κλιμακώνεται και στρώνει το έδαφος στη ναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία προσπαθεί να φορέσει το μανδύα των «αγανακτισμένων γονέων» για να οργανώνει εισβολές κατά των προσφυγόπουλων στα σχολεία, αλλά και να επιτίθεται στα νησιά εναντίον των προσφύγων. Οι δολοφόνοι του Π. Φύσσα κυκλοφορούν ελεύθεροι, η δίκη συνεχίζεται για δεύτερο χρόνο, ενώ η αστυνομία δίνει ξανά κάλυψη στις συνάξεις των νεοναζί.
Ένα χρόνο μετά, η διαδικασία μετεγκατάστασης των προσφύγων κινείται με ρυθμούς χελώνας με αποτέλεσμα οι πρόσφυγες είτε να εγκλωβίζονται είτε να πληρώνουν ολόκληρες περιουσίες για να φτάσουν στη χώρα προορισμού τους.
Ένα χρόνο μετά, οι πρόσφυγες παραμένουν κοινωνικά αποκλεισμένοι.
Ένα χρόνο μετά, τα παιδιά των προσφύγων είναι αποκλεισμένα από την εκπαίδευση και υφίστανται ρατσιστικούς διαχωρισμούς.
Ένα χρόνο μετά, ο κοινός αγώνας ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών απέναντι στην φτώχεια και την εξαθλίωση που παράγει η μνημονιακή διαχείριση της κυβέρνησης σε ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές, είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ.
Ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της ντροπής ΕΕ – Τουρκίας, μπροστά σε μια χρονιά με απειλές της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, κινήματα απ’ όλη την Ευρώπη που δίνουν τη μάχη κατά του ρατσισμού, της ανόδου της ακροδεξιάς, του πολέμου και της άγριας λιτότητας, δίνουν κοινό αγωνιστικό ραντεβού στις 18 Μάρτη 2017, γιατί η πηγή της εκμετάλλευσης είναι κοινή. Σε δεκάδες ευρωπαικές πόλεις καλούνται κινητοποιήσεις:
Ενάντια στον ρατσισμό και τη στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστών.
Ενάντια στην ακροδεξιά και τη φασιστική απειλή
Για την κατάργηση της συμφωνίας της ντροπής ΕΕ – Τουρκίας και των επιμέρους αντίστοιχων συμφωνιών.
Ενάντια στις αντιπροσφυγικές κυβερνητικές πολιτικές των χωρών της ΕΕ.
Ενάντια στο Δουβλίνο 3.
Για να μπει φραγμός στους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς.
Για να ανοίξουν τα σύνορα σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες και να σταματήσουν οι απελάσεις.
Να κλείσουν τα στρατόπεδα και να φιλοξενηθούν αξιοπρεπώς οι πρόσφυγες μέσα στον οικιστικό ιστό.
Για ίσα δικαιώματα και αξιοπρέπεια για όλες-ους. Για ισότιμη και χωρίς διακρίσεις πρόσβαση των προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση.
Ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Συλλογικότητες, οργανώσεις, αγωνιστές κι αγωνίστριες, μετά από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 1/3, αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στο διεθνές κάλεσμα για συγκεντρώσεις ενάντια στον ρατσισμό, στον πόλεμο, τον φασισμό και τη φτώχεια, να ενώσουμε τις φωνές μας με εκείνες εκατομμυρίων ανθρώπων που μάχονται σε όλον τον κόσμο και να συγκεντρωθούμε το Σάββατο 18 Μαρτίου, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στις 12 το μεσημέρι και να διαδηλώσουμε μαζικά, ενωτικά και μαχητικά.
Στην περιοχή μας, το αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό και αντιπολεμικό κίνημα, συλλογικότητες, σωματεία, πολιτικές οργανώσεις, δημοτικές και περιφερειακές κινήσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, μετωπικά σχήματα, στέκια, τοπικά κινήματα και εκατοντάδες άνθρωποι, βρέθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή στην πρώτη γραμμή όλων των μαχών που δόθηκαν, όρθωσαν το δικό τους “τείχος” αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρό και ψηλό από τα τείχη και τους φράχτες που οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. υψώνουν στα σύνορα και στις ψυχές των ανθρώπων. Από το Μουργκάνι και το Κλειστό της Μπάρας, μέχρι το Κουτσόχερο και το Ατλάντικ.
Όπως βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή στις μάχες της καθημερινότητας, ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και των “θεσμών” που σπρώχνουν στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση, μια ολόκληρη κοινωνία.
Με βάση το αρχικό ανοικτό κοινό κάλεσμα που συνυπογράφεται από δεκάδες συλλογικότητες κι οργανώσεις από όλη τη χώρα, καλούμε τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, συλλογικότητες και συνδικάτα, πολιτικές οργανώσεις και μετωπικά σχήματα, δημοτικές και περιφερειακές κινήσεις, στέκια και τοπικά κινήματα, συνδικαλιστικές παρατάξεις και όλον τον κόσμο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, να στηρίξουν και να συμμετέχουν στην κινητοποίηση αυτή, ώστε να πάρει έναν μαζικό χαρακτήρα.
