25.2 C
Trikala
Σάββατο, 18 Μαΐου, 2024

Όλη η Πολιτική Δραστηριότητα στα Τρίκαλα

Κώστας Φαμίσης: Έχει μνήμη ο λαός

- Advertisement -

 

Μάλλον σε άλλης χώρας πολίτες θα πρέπει να απευθύνεται ο κ. Τσίπρας ο οποίος με την δημόσια παρέμβασή του προσπαθεί να εμφανιστεί ως νέος Ανδρέας Παπανδρέου και μάλιστα με τρόπο που προκαλεί…

Αυτό τονίζει ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ Τρικάλων Κώστας Φαμίσης επισημαίνοντας ότι ο πρωθυπουργός που κατέστρεψε τη χώρα και τους Έλληνες με τα μνημόνια και τα ασύστολα ψεύδη σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται να καπηλεύεται τον ηγέτη της αλλαγής και της εθνικής συμφιλίωσης στην πατρίδα από τον οποίο απέχει παρασάγγας.

Τέτοιες κινήσεις καταδεικνύουν αμετροέπεια, αλαζονεία και πανικό  γι αυτό που έρχεται-αναγέννηση της κεντροαριστεράς- και προσπαθεί να σταματήσει χωρίς αποτέλεσμα καθότι ο λαός έχει μνήμη και η τιμωρία του κ. Τσίπρα θα είναι παραδειγματική και μάλιστα σύντομα…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Υποχρεώσεις πολιτών

 

*του Μικέλη Σωτ. Χατζηγάκη (Αναδημοσίευση από την ΕΣΤΙΑ)

 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ κάτι που όχι μόνο με στενοχωρεί αλλά με φοβίζει πολύ. Η αντίληψη πως για όλα φταίνε οι άλλοι  – πολιτικοί, τα ΜΜΕ, οι «ξένοι» – εκτός από εμάς, φαίνεται να παγιώνεται και να αυξάνεται όσο περνάνε τα χρόνια. Αντί αυτή η κρίση να μας οδηγήσει σε μια βαθιά ενδοσκόπηση η οποία θα μας βοηθήσει να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, μας οδηγεί σε έναν αέναο καταλογισμό ευθυνών, ένα ατελείωτο blame game, προς τους «άλλους» πάντα. Και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό και για τις προοπτικές ανάταξης της χώρας αλλά και για την ίδια την δημοκρατία.

 

Παλαιότερη δημοσκόπηση της Metron Analysis έδειχνε πως σχεδόν εννέα στους δέκα Έλληνες (87%) πιστεύουν ότι φταίνε οι πολιτικοί για την κρίση, και μόνο δύο στους δέκα ότι φταίνε οι πολίτες (24%). Αλλά, αναρωτιέμαι, μόνοι τους εκλέγονται οι πολιτικοί; Οι πολίτες εστιάζουν κατά κύριο λόγο στα δημοκρατικά τους δικαιώματα και στις εν γένει απαιτήσεις τους, αλλά φαίνεται να έχουν αποσυνδέσει τις υποχρεώσεις τους οι οποίες είναι απαραίτητες για να λειτουργεί καλά μια δημοκρατία.  Επίσης, πρόσφατη έρευνα της Κάπα Research έδειξε ότι σχεδόν επτά στους δέκα Έλληνες (68%) θεωρούν πως η χώρα μας έπεσε θύμα των μεγάλων δυνάμεων, ενώ πάλι δεν υπάρχει καμία διάθεση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης καθώς στην ίδια δημοσκόπηση επτά στους δέκα πολίτες κρίνουν ότι ψήφισαν σωστά και το 2012 και το 2015.

 

Η δημοκρατία πρέπει να λειτουργεί προς όφελος των πολιτών όταν και οι ίδιοι οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως εκτός από τα δικαιώματα και τα δημοκρατικά τους κεκτημένα έχουν και υποχρεώσεις να εκπληρώσουν. Ο κάθε πολίτης έχει υποχρέωση όχι μόνο να τηρεί τους νόμους ο ίδιος αλλά να μην κάνει τα «στραβά μάτια» όταν οι άλλοι παρανομούν. Έχει υποχρέωση να ασχολείται – τουλάχιστον να γνωρίζει τα βασικά – με τα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας και να αφιερώνει λίγο χρόνο να διαβάζει έστω τα βιογραφικά των υποψηφίων πριν πάει να ψηφίσει. Οφείλει, επίσης, να βρει να και να στηρίξει – και όχι να τιμωρήσει – αυτούς που πιστεύει ότι θα διαχειριστούν αποτελεσματικότερα τις υποθέσεις της πατρίδας.

 

Οι μορφωμένοι και ενημερωμένοι πολίτες έχουν υποχρέωση να διαφωτίζουν την κοινωνία συνεχώς –  μέσα από άρθρα, ομιλίες, κτλ, αλλά και μέσα από την συμπεριφορά τους. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν υποχρεώσεις απέναντι στην διατήρηση των θεσμών, στην υποστήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων και στην κοινωνική συνοχή. Δυστυχώς, δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος στην δημοκρατία. Η δημοκρατία μας θα λειτουργήσει ευεργετικά μόνο όταν οι Έλληνες πολίτες αντιληφθούν ότι έχουν υποχρεώσεις και πρέπει να έχουν ενεργό και υπεύθυνο ρόλο σε αυτή.

 

*Ο Μικέλης Χατζηγάκης είναι οικονομολόγος (LSE, Tufts). Σήμερα είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στην Σχολή Κέννεντυ του Χάρβαρντ. 

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ΜΕ ΤΡΥΚ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Προσπάθεια συγκάλυψης της αντεργατικής πολιτικής που παραμένει και θα ενταθεί, αποτελεί η δήθεν «φιλεργατική» στροφή, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, με την κατάθεση στη Βουλή Ν/Σ για επιμέρους εργασιακά-ασφαλιστικά ζητήματα.

Ο ισχυρισμός της, περί «ενίσχυσης της προστασίας των εργαζομένων», είναι κάλπικος, αφού αφήνει άθικτο το αντεργατικό πλαίσιο πάνω στο οποίο πατάει ο εργασιακός μεσαίωνας που επιβάλλει «νόμιμα» το κεφάλαιο.

Ένα αντεργατικό πλαίσιο, στο οποίο έχει ήδη «πλούσια συνεισφορά» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία όχι μόνο εφαρμόζει όλους τους αντεργατικούς νόμους των κυβερνήσεων Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, αλλά ψήφισε νέα ποιο βάρβαρα αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα, με το 3ο και 4ο μνημόνιο, προς όφελος του κεφαλαίου. Μιλάμε για την διατήρηση και επέκταση του αίσχους του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ και των 511 ευρώ μεικτά για τους νέους κάτω των 25 χρονών, των άθλιων ατομικών συμβάσεων, της διάλυσης των ΣΣΕ, επιβολής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, έργου, με μπλοκάκι, της εκ’ περιτροπής εργασίας, του αίσχους της μαθητείας, της επέκτασης της δοκιμαστικής περιόδου από 2 σε 12 μήνες και τόσων άλλων αντεργατικών νόμων, στους οποίους η σημερινή κυβέρνηση πρόσθεσε την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, τις διευκολύνσεις στα «δουλεμπορικά» γραφεία.

Το επικοινωνιακό τρυκ για δήθεν «φιλεργατική στροφή», έρχεται την ώρα που η κυβέρνηση με το άλλο χέρι ετοιμάζεται με την 3η «αξιολόγηση» να προωθήσει νέες αντεργατικές ανατροπές, με πρώτη τις δεσμεύσεις που ανέλαβε για την επιβολή πρόσθετων εμποδίων στην κήρυξη απεργίας και τη συνδικαλιστική δράση.

Οι διατάξεις-μερεμέτια του κυβερνητικού Ν/Σ σε επιμέρους εργασιακά-ασφαλιστικά θέματα, προϋποθέτουν την πιστή εφαρμογή όλων των αντεργατικών –αντιασφαλιστικών νόμων που ψήφισαν οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση.

Αλλωστε, όπως ομολογούν και τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη, οι παρεμβάσεις αυτές γίνονται για να «μη νοθεύεται ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων» και για να «μη μειώνονται τα δημόσια έσοδα». Ανεξάρτητα, δηλαδή, από το επικοινωνιακό κομμάτι, επιβεβαιώνεται ότι αυτές είναι οι μακροπρόθεσμες στοχεύσεις και αυτού του Ν/Σ και όχι η προστασία των εργαζομένων.

 

Σύμφωνα με σχετική διάταξη, προβλέπεται η υποχρέωση του εργοδότη να καταχωρεί ηλεκτρονικά στο σύστημα «Εργάνη» τη νόμιμη υπερωριακή απασχόληση, πριν από την έναρξή της. Προκύπτει όμως το ερώτημα: Από τη στιγμή που το Ν/Σ δεν προβλέπει καμία ενίσχυση του αποψιλωμένου δυναμικού και των μέσων της Επιθεώρησης Εργασίας για τη διενέργεια ελέγχων, πώς θα προστατεύονται οι εργαζόμενοι που κάτω από την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας υποχρεώνονται να εργάζονται πέραν του κανονικού ωραρίου χωρίς αμοιβή;

Πολύ περισσότερο, τι αλλάζει η ρύθμιση αυτή στο γεγονός ότι η αμοιβή των εργαζομένων για την υπερωριακή απασχόληση έχει μειωθεί δραστικά, ενώ η περιβόητη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας δίνει στους εργοδότες τη δυνατότητα να απασχολούν τους εργαζόμενους πρόσθετες ώρες, όποτε θέλουν, χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες και να τους υποαπασχολούν όταν η παραγωγική διαδικασία μειώνεται; Με δυο λόγια, στο πλαίσιο αυτής της «νόμιμης» τεράστιας «ευελιξίας» στο χρόνο εργασίας, τέτοιες διατάξεις είναι κούφιες τουφεκιές, από τις οποίες δεν ιδρώνει το αυτί της εργοδοσίας.

Το ίδιο ισχύει και για την πρόβλεψη του Ν/Σ για υποχρεωτική ηλεκτρονική αναγγελία της οικειοθελούς αποχώρησης του εργαζόμενου, μαζί με την πιστοποίηση ότι ο εργαζόμενος έχει συμφωνήσει να αποχωρήσει «οικειοθελώς». Η διάταξη αφορά στην απάτη του εργοδότη να δηλώνει «οικειοθελή αποχώρηση», ενώ ο εργαζόμενος συνεχίζει να εργάζεται, ωστόσο αφήνει στο απυρόβλητο την τεράστια «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, που έχουν ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να απολύονται και να «αποχωρούν» από την εργασία τους κατά εκατοντάδες χιλιάδες, ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ετήσια βάση, οι απολύσεις και οι «οικειοθελείς αποχωρήσεις» ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια!

Την ίδια στιγμή, το δικαίωμα στο επίδομα ανεργίας, πρόβλημα το οποίο υποτίθεται έρχεται να αντιμετωπίσει η σχετική διάταξη, το δικαιούται μόνο το 10% των ανέργων, ενώ τα κονδύλια που προορίζονται για αυτό κάθε χρόνο η κυβέρνηση τα μειώνει, ενισχύοντας αντίστοιχα τα κονδύλια προς τις επιχειρήσεις με τα γνωστά ψευτο-προγράμματα «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης».

 

Της ίδια κοπής, είναι και οι διατάξεις για την απλήρωτη εργασία, με την πρόβλεψη να δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους να προχωρούν σε αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος εργοδοτών που δεν καταβάλλουν δεδουλευμένα, όπως και η σχετική με αυτό το ζήτημα πρόβλεψη για μείωση του κόστους της δίκης για τους εργαζόμενους.

Πρόκειται για όψιμη και χωρίς πρακτικό αντίκρισμα προσπάθεια της κυβέρνησης να «διευθετήσει» το γεγονός της γιγάντωσης της απληρωσιάς, που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση αρνήθηκε να δεχθεί την τροπολογία του ΚΚΕ για επέκταση των σχετικών κυρώσεων και στα μέλη του Δ.Σ της εταιρείας και τον βασικό μέτοχο, ενώ με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας έχει νομοθετήσει ότι σε περίπτωση πτώχευσης, την οποία αξιοποιούν αρκετοί εργοδότες, οι απαιτήσεις των απλήρωτων εργαζομένων κατατάσσονται στον πάτο, με σύνηθες αποτέλεσμα να μην πληρωθούν ποτέ!

 

Αντίστοιχο χαρακτήρα έχουν οι διατάξεις του Ν/Σ για το Ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση επιχειρεί να εξωραΐσει το «μαύρο» που έριξε στην Κοινωνική Ασφάλιση και στις λεηλατημένες συντάξεις. Ο νόμος 4387/2016 παραμένει αλώβητος και οι νέες διατάξεις αφορούν την απρόσκοπτη εφαρμογή του.

Κανένα επικοινωνιακό τρυκ δεν μπορεί να κρύψει ότι με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, την εξαετία 2015 – 2021, πρόσθετα σε όλες τις προηγούμενες ανατροπές, αφαιρούνται από τους συνταξιούχους και ασφαλισμένους πάνω από 16 δισ. ευρώ!

Είναι τουλάχιστον προκλητικό, η κυβέρνηση μιλά για τη μείωση του κόστους στην εξαγορά πλασματικών ετών από τους αγρότες, όταν αύξησε κατακόρυφα τις εισφορές τους προς τον ΕΦΚΑ και όταν η εξαγορά πλασματικών ετών έχει γίνει απαγορευτική για όλους τους ασφαλισμένους, λόγω της μεγάλης αύξησης του κόστους με το νόμο 4387. Και, φυσικά, ακόμα και αν αυτή γίνει, με τεράστιο κόστος, ελάχιστο είναι το αντίκρισμα στην αύξηση της σύνταξης.

Εξίσου προκλητικό είναι να διαφημίζει μια επιμέρους ρύθμιση για τις επικουρικές συντάξεις ορισμένων Ταμείων. Σύμφωνα με αυτή, για αιτήσεις συνταξιοδότησης μετά την 1/1/15, σε αρκετές περιπτώσεις δεν λαμβάνεται υπόψη το σύνολο των εισφορών που είχαν πληρώσει οι ασφαλισμένοι, αλλά μόνο ένα μέρος τους, με αποτέλεσμα οι επικουρικές συντάξεις ορισμένων Ταμείων να είναι μικρότερες από τις υπόλοιπες. Με σχετική διάταξη, εφαρμόζεται το αυτονόητο, δηλαδή οι νέες επικουρικές να υπολογίζονται στο σύνολο των εισφορών.

Την ίδια ώρα όμως η εφαρμογή του ν. 4387/2016 έχει ως αποτέλεσμα την κατακρεούργηση όλων των νέων επικουρικών συντάξεων στη βάση των νέων μειωμένων συντελεστών (0,45%), μετατρέποντάς τες σε επιδόματα πτωχοκομείου ύψους μερικών δεκάδων ευρώ. Ετσι, η επικουρική σύνταξη στην περίπτωση της 15ετίας και με συντάξιμο μισθό 500 ευρώ, από 123,22 ευρώ στο παλιό σύστημα, με το «νόμο Κατρούγκαλου» συρρικνώνεται στα 33,75 ευρώ. Μια επικουρική στην περίπτωση 20 ετών ασφάλισης και με 800 ευρώ συντάξιμο μισθό από τα 186,51 μειώνεται στα 72 ευρώ.

Ας δούμε και μια άλλη ρύθμιση του Ν/Σ την οποία προβάλλει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον ν. 4387/2016, οι συνταξιούχοι στην περίπτωση που αναγκάζονται να εργαστούν για να συμπληρώσουν τις λεηλατημένες συντάξεις τους, θα υποβάλλονται σε περικοπή της σύνταξής τους κατά 60%! Η γενική εφαρμογή αυτής της διάταξης έχει ως αποτέλεσμα ακόμα και σε ψυχικά ασθενείς που λαμβάνουν σύνταξη αναπηρίας και κρίνεται ότι πρέπει να εργαστούν για λόγους κοινωνικής επανένταξης και ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης να περικόπτεται η αναπηρική σύνταξη. Μήπως πρέπει να δώσουμε εύσημα στην κυβέρνηση, γιατί με τη νέα διάταξη λύνει αυτόν τον παραλογισμό για αυτές τις περιπτώσεις, τον οποίο επέβαλε η ίδια; Ακόμα κι έτσι, η εν λόγω ρύθμιση δεν αναιρεί το έγκλημα που έκανε με το ν. 4387 σε όλες τις αναπηρικές συντάξεις, οι οποίες όπως και οι συντάξεις χηρείας μειώνονται δραστικά.

Σχετική με τα παραπάνω είναι και η παράταση στην απόδοση συντάξεων αναπηρίας σε όσες περιπτώσεις έχει λήξει η γνωμάτευση του ΚΕΠΑ και η νέα γνωμάτευση καθυστερεί (κάτι που γίνεται και τώρα, αλλά με υπουργικές αποφάσεις). Με παράταση ή χωρίς, το «σφαγείο» των ΚΕΠΑ παραμένει άθικτο, ενώ στο πλαίσιο του μνημονίου η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί να προχωρήσει σε νέες περικοπές στις αναπηρικές παροχές.

Κανείς εργαζόμενος και συνταξιούχος, δεν πρέπει να παρασυρθεί από τα επικοινωνιακά τρυκ της κυβέρνησης, αλλά να ενταχθεί αποφασιστικά στον οργανωμένο αγώνα μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, που συγκροτούν το ΠΑΜΕ, για την ανατροπή όχι μόνο αυτής της βάρβαρης πολιτικής που τσακίζει μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, αλλά και για να ανατρέψουμε το ίδιο τα εκμεταλλευτικό σύστημα των καπιταλιστών που καταδυναστεύουν μαζί με τις κυβερνήσεις τους και την Ε.Ε, την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας, για να ανοίξουμε το δρόμο για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που με τους εργάτες στην εξουσία θα μπορέσει να καλύψει όλες τις σύγχρονες ανάγκες μας.

 

Τάσος Τσιαπλές, Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και μέλος της Ε.Γ του ΠΑΜΕ

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Αντίσταση και αγώνας ενάντια στα 113 προαπαιτούμενα, πάλη για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ

 

Η ομιλία Τσίπρα στα εγκαίνια της ΔΕΘ θα σηματοδοτήσει το ξεκίνημα μιας νέας φάσης της σκληρής μνημονιακής πολιτικής σε βάρος της νεολαίας και των εργαζομένων. Η επιβολή των 113 προαπαιτουμένων μνημονιακών μέτρων στο όνομα της 3ης αξιολόγησης δείχνει ότι πυξίδα της κυβέρνησης παραμένει σταθερά το μνημόνιο, που σχεδιάζεται και υλοποιείται με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Σε αυτή την γραμμή ετοιμάζεται να ανακοινώσει νέο μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, ενώ έρχεται ο Μακρόν για να διεκδικήσει τη μερίδα του λεόντος από το ξεπούλημα. Παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες του δημοσίου βρίσκονται ξανά στο στόχαστρο, ο εμπαιγμός και οι απολύσεις συμβασιούχων είναι άμεσο κυβερνητικό σχέδιο, η ανακύκλωση της ανεργίας με προγράμματα εκμετάλλευσης παραδίνουν τους εργαζόμενους στην ελαστική εργασία. Η φορομπηξία και τα χαράτσια, οι πλειστηριασμοί της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας αναβαθμίζονται σε ηλεκτρονικοί για να παρακαμφθεί το λαϊκό κίνημα. Ο αντισυνδικαλιστικός νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση θέλει να καταργήσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία και τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, ακριβώς για να υλοποιήσει αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική χωρίς αντίπαλο, όπως φαντάζεται.

Μαζί με αυτά τα σκληρά μέτρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εμφανίζεται «πιστός στρατιώτης» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. Σε αυτό το τοπίο η καταστολή, οι διώξεις και η ανοχή στη δράση των φασιστών με σκοπό να τρομοκρατήσει και να διαιρέσει το λαϊκό κόσμο. Εδώ στηρίζεται και η ρατσιστική αντιμετώπιση από τη μεριά του κράτος των προσφύγων και των μεταναστών, που δίνει αέρα στη δράση των ρατσιστικών και φασιστικών ομάδων του παρακράτους.

Η ανάπτυξη που τάζει το παραμύθι του Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι απλά βασισμένη στη φτώχεια, την σκληρή εκμετάλλευση και την ανασφάλεια, τα θεμέλια δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου όπως φάνηκε φέτος στον τουρισμό και σε άλλους κλάδους. Είναι ποτισμένη και με το αίμα της εργατικής τάξης που έχασε 11 παιδιά της μέσα στο μήνα Αύγουστο, όλα σε «εργατικά ατυχήματα»-εργοδοτικά εγκλήματα…

Είναι γελασμένη η κυβέρνηση που πιστεύει ότι η δική της επιλογή να υλοποιεί τη μνημονιακή πολιτική, ισοδυναμεί με την αποδοχή της βαρβαρότητας που φέρνει η πληρωμή του χρέους και τα μνημόνια. Που δήθεν τελειώνει το 2018, αλλά δεσμεύει τη χώρα μέχρι το 2060 και βλέπουμε… Ο μόνος που αμφισβήτησε, κλόνισε και κέρδισε νίκες απέναντι στην σκληρή πολιτική των μνημονίων ήταν ο αγώνας των εργαζομένων και του λαού. Αυτό το δρόμο να βαδίσουμε ξανά.

Γίνεται φανερό ότι για πάρουμε πίσω τα κλεμένα, για να ξαναμιλήσουμε για δουλειές με αξιοπρέπεια και δικαιώματα, για αυξήσεις, για παιδεία, υγεία, ρεύμα και νερό, για απελευθέρωση από τα χαράτσια, πρέπει να σπάσει η αντιλαϊκή πολιτική, να αποτύχει η εφαρμογή των 113 μέτρων, η 3η αξιολόγηση, και συνολικά το μνημονιακό πρόγραμμα. Το λαϊκό κίνημα, με καρδιά ένα μαχητικό εργατικό κίνημα που βάζει τα δικαιώματα μπροστά, είναι η ελπίδα σήμερα για την κοινωνική πλειοψηφία. Μια δύναμη δηλαδή που θα αναδείξει τις λαϊκές και εργατικές διεκδικήσεις, θα αγωνιστεί για τη νίκη και όχι την τιμή των όπλων, θα ενώσει τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ελαστική και μη εργασία, ντόπιους και μετανάστες. Θα παλέψει για τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους, να ηττηθεί η κυβέρνηση, να καταργηθούν μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι, να διαγραφεί το χρέος, να αποδεσμευτεί η χώρα από ευρώ και ΕΕ. Ένα εργατικό κίνημα απελευθερωμένο από τα δεσμά του εργοδοτικού, κυβερνητικού και φιλο-ΕΕ συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ κ.ά., με τη δημοκρατία των συνελεύσεων, το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων και των αγώνων, την αποφασιστικότητα για σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δώσει αυτή τη μάχη και καλεί στην ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ που θα γίνει το Σάββατο 9/9 στην Καμάρα στις 6μμ.

 

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ…!

 

Γράφει ο Δρ. Κώστας Πατέρας D.Ed, M. Ed, P.H.D. Πολιτευτής Τρικάλων.

 

 

Όσοι γεννήθηκαν , μεγάλωσαν και έζησαν στην Ελλάδα για κάμποσες δεκαετίες , έχουν μια σαφή εικόνα , για το τι φταίει και δεν πάει καλά ο τόπος αυτός. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες με αρκετά μειονεκτήματα , που έχουν σχέση με το περιβάλλον , την παραγωγή , τον πολιτισμό και την ιστορία , κατόρθωσαν και οργάνωσαν τις κοινωνίες τους με αξιοθαύμαστο τρόπο. Λειτουργούν με πνεύμα δικαίου , ισοπολιτείας και ευημερούν. Λύνουν τα προβλήματά τους με συνέπεια και με σεβασμό προς τους πολίτες. Εκεί υπάρχουν νόμοι , που τους σέβονται όλοι. Υπάρχει η ιστορία τους , η οποία τους καθοδηγεί και υπάρχει και η Πολιτική Συνέπεια.

 

Στην Ελλάδα , τα προβλήματα είναι πολλά και γι’αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Τα πιο μεγάλα προβλήματα είναι η πολιτική Απειθαρχία και η Ασυνέχεια. Αυτά είναι σχεδόν η αιτία όλων των κακών και φυσικά όλων των παράπλευρων απωλειών. Γυρίζοντας λίγο πίσω στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε «του λόγου το αληθές».

 

Ο Αλέξανδρος Παπάγος στη δεκαετία του 50 προσπάθησε να στήσει στα πόδια το Κράτος. Ο «γέρος της δημοκρατίας» , Γεώργιος Παπανδρέου στη δεκαετία του 60 θέλησε να δώσει λαϊκή διάσταση στη μορφή της διακυβέρνησης. Στα επόμενα χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έπρεπε να επιβάλλει την δημοκρατική ομαλότητα και να προστατέψει την εθνική ακεραιότητα. Γι’αυτό και έβαλε γρήγορα-γρήγορα την Ελλάδα στην ΕΟΚ. Στην δεκαετία του 80 , ο Ανδρέας Παπανδρέου κοίταξε την εξουσία του και τον κοινωνικό…μετασχηματισμό και άφησε μεγάλες οικονομικές ανισορροπίες. Τα ελλείμματα μεγάλωσαν πάρα πολύ , ώστε το 1985 φτάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πάλεψε με τα χρέη και τα ελλείμματα , αλλά προδόθηκε «εκ των Έσω». Ο Ανδρέας Παπανδρέου διεκήρυξε πως «είτε το έθνος θα αφανίσει το χρέος είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος». Έγινε το δεύτερο. Επί Κώστα Σημίτη κλείδωσε η ένταξη της χώρας μας στο Ευρώ και έμειναν τα υπόλοιπα θέματα στο…έλεος του Θεού. Ο Κώστας Καραμανλής , το 2004 , δεν έκανε την εξυγίανση των οικονομικών και κάπως έτσι…αμέριμνα φτάσαμε στην κρίση του 2008 , που έσκασε ένα χρόνο αργότερα. Οι επόμενες κυβερνήσεις , Σαμαρά-Βενιζέλου , δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το πάθος της εξουσίας , πλην της ολιγόμηνης διακυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου.

 

Κάπως έτσι φτάσαμε στους ατελείωτους τυχοδιωκτισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που είχαν ένα και μόνο ενδιαφέρον το να παραμείνουν στην εξουσία. Οι Τσίπρας – Καμμένος δεν τήρησαν καμία προεκλογική τους υπόσχεση. Απεναντίας εφάρμοσαν ακριβώς τα αντίθετα από όσα έλεγαν. Έτσι χάθηκε η Αξιοπρέπεια και η Αξιοπιστία , μέσα και έξω , με αποτέλεσμα να επιβληθούν καταστροφικά φορολογικά μέτρα και η χώρα να πάει από το κακό στο χειρότερο. Το ελληνικό πρόβλημα παρέμεινε…άλυτο , γιατί αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν δεν είχαν και δεν έχουν Συνέχεια , Συνέπεια και Σταθερότητα. Όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι για να βγούμε από αυτόν τον κυκεώνα απαιτείται Καθολική Πειθαρχία και Ένωση. Τα ψέματα τελείωσαν για όλους.

 

Αυτό το «Πρόβλημα» της χώρας δημιούργησε τεράστιες… Παράπλευρες Απώλειες. Ποιες είναι αυτές; Γίναμε αποικία των δανειστών. Τη χώρα , στην ουσία , την κυβερνούν οι ξένοι. Υπάρχουν συντάξεις και μισθοί πείνας. Οι κλέφτες έβγαλαν στην Ελβετία 120 δις ευρώ την ίδια στιγμή που πολλοί Έλληνες ζουν , ψάχνοντας τους κάδους των σκουπιδιών. Καταστράφηκε η αγορά. Τελείωσαν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι. Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες έβαλαν τέλος στη ζωή τους , ενώ πολλαπλασιάστηκαν οι οικογένειες που διαλύθηκαν. Η ανεργία ζει και βασιλεύει. Τα νιάτα φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν. Σπίτια και επιχειρήσεις περνούν , με τις διαδικασίες της αγοραπωλησίας ή της κατάσχεσης , στα χέρια ξένων , αντί πινακίου φακής. Αεροδρόμια , λιμάνια , ΔΕΚΟ και όλος ο φυσικός πλούτος περνάει στα χέρια των δανειστών για πολλές δεκαετίες.

 

Σκουριασμένα…κόμματα και αποτυχημένες πολιτικές φυσιογνωμίες αναζητούν νέα…πολιτική ταυτότητα και νέο…αυτοπροσδιορισμό. Τα βαρίδια του συστήματος και τα αρχηγικά κόμματα , που έστησαν το πελατειακό κράτος που λεηλάτησαν την πατρίδα , που στήριξαν την Οικογενειοκρατία και την Αναξιοκρατία , προσπαθούν να βρουν Νέο Ρόλο στις ερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. Τέλος βασιλεύουν και ζουν ο ΕΝΦΙΑ και ο Νεποτισμός.

 

Θα καταλάβουν κάποτε , οι ιθύνοντες , ότι η χώρα πρέπει να Σωθεί και ότι οι πολίτες δεν είναι Κοπάδια από…Πρόβατα; Μακάρι να το καταλάβουν , γιατί έτσι θα μπορέσει η πατρίδα μας να βρει , έστω και αργά , «τα φτερά τα πρωτινά της τα μεγάλα».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Άμεση διαβούλευση με όλους τους φορείς και καμία μονομερής ενέργεια στο δάσος του Ελαφίου.

 

Σε συνέχεια του ζητήματος που έχει προκύψει το τελευταίο διάστημα, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του δάσους του Ελαφίου, είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση στο σύνολό της, θέτουν ως πρώτη και μοναδική προτεραιότητα της δράσης τους την προστασία του δάσους, του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων και λειτουργούν με βασικό γνώμονα τη διασφάλιση της αειφορίας και την προάσπιση των δημοσίων και κοινωνικών αγαθών. Στο πλαίσιο αυτό, η δέσμευση για καμία μονομερή ενέργεια στο δάσος του Ελαφίου είναι δεδομένη, ενώ ταυτόχρονα θα ξεκινήσει ευρεία διαβούλευση με τον αρμόδιο για τα δάση Υπουργό κύριο Σωκράτη Φάμελλο, ώστε να δοθεί μία οριστική λύση στο ζήτημα της διαχείρισης των δασών, με τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στις αποφάσεις που σχετίζονται με το μέλλον των κρίσιμων αυτών φυσικών πόρων. Θα πρέπει να σημειωθεί τέλος, ότι το δάσος του Ελαφίου, όπως αντίστοιχα και πάρα πολλά δάση στην Ελλάδα, δεν προστατεύτηκαν επαρκώς όλα τα προηγούμενα χρόνια από τη νομοθεσία. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει έναν μεγάλο αγώνα αποκατάστασης της προστασίας του δασικού αποθέματος και σε νομοθετικό επίπεδο, με την κατάρτιση των δασικών χαρτών, αλλά και σε διαχειριστικό επίπεδο, με την αύξηση του επιπέδου προστασίας του δασικού πλούτου. Σε αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του δεσμεύονται να επισκεφτούν άμεσα το Ελάφι και να συζητήσουν με τους κατοίκους όλες τις δυνατότητες δράσης σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

  • Αντικομμουνισμός, νεοφασισμός, κοινωνικός μεσαίωνας, πόλεμος και καταστολή. Αυτή είναι η ΕΕ! Αυτός είναι ο σημερινός καπιταλισμός!
  • Απάντηση η αντικαπιταλιστική πάλη και το σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Η διεξαγωγή Διεθνούς “Συνεδρίου” στο Ταλίν, από την Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού δεν ήταν απλώς μια φασιστική πρόκληση, από μια χώρα με ρατσιστική, φιλοΝΑΖΙ κυβέρνηση. Εντάσσεται στη διαρκή επιχείρηση εξίσωσης κομμουνισμού – φασισμού, που στην Ε.Ε., με επίσημη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ήδη από το 2009, παρουσιάζεται με τον γενικό τίτλο “ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα”. Αποτελεί δείγμα της ποιοτικά βαθύτερης αντιδραστικής εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της Ε.Ε. (που ακόμα και τώρα αρκετοί στην αριστερά την φαντάζονται ως Ευρώπη των λαών και πεδίο αντινεοφιλελεύθερης πάλης).
Με θρασύτατο τρόπο προωθείται σήμερα, 100 χρόνια από την εποποιία της Οκτωβριανής επανάστασης, ακριβώς γιατί βρισκόμαστε σε μια νέα φάση της υπεραντιδραστικής, αντεργατικής, πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου για να υπερβεί τη δομική του κρίση. Που σε διεθνές επίπεδο εκδηλώνεται με την πολιτική Τραμπ, την πολεμική προετοιμασία και στρατιωτική ανασυγκρότηση της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό απέναντι στις λαϊκές αντιστάσεις, την απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων και κομμάτων σε χώρες της Ε.Ε., τη δημοσιονομική δικτατορία, τα ματωμένα πλεονάσματα και τη χρεομηχανή, την άγρια καταστολή -όπως στη σύνοδο του G20 στο Αμβούργο- και τις φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ. Ενώ στη χώρα μας εκδηλώνεται με τα νέα κύματα εργατικής και νεολαιίστικης γενοκτονίας του ευρωμνημονιακού σφαγείου και της 3ης αξιολόγησης, που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την ομοφωνία όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων. Γι’ αυτό, στον χυδαίο αντικομουνισμό της συμμορίας των Βρυξελλών υπερθεματίζει η ναζιστική Χρυσή Αυγή και συμβαδίζει ανοιχτά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Η αστική τάξη στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν επιχειρεί απλά να ξαναγράψει την ιστορία. Επιστρέφει στο παρελθόν για να σχεδιάσει επάνω του το δικό της αποκρουστικό παρόν και μέλλον. Με τη θεωρία των “δύο “άκρων” επιδιώκει:
● Να ξαναμιλήσει για τη χρεοκοπημένη θεωρία του τέλους της ιστορίας.
● Να ανακόψει την προσπάθεια της μαχόμενης Αριστεράς και του εργατικού κινήματος να προσεγγίσουν κριτικά το παρελθόν από τη σκοπιά των κοινωνικών επαναστάσεων και του αναγεννώμενου εργατικού κινήματος του 21ου αιώνα.
● Να εμποδίσει τις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου να εκφραστούν στην πολιτική ταξική πάλη, να μετασχηματιστούν σε πολιτικές απελευθερωτικές ιδέες, σε επαναστατική απάντηση κατάργησης της αντίθεσης πλούτου – φτώχειας, ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, αστικής κρατικής εξουσίας, εθνικισμών και ιμπεριαλιστικών πολέμων, προσφυγικών κυμάτων, περιβαλλοντικού αφανισμού, επιχειρηματικής κυριαρχίας και νεοφασισμού – ρατσισμού.
● Να παγιώσει στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, ως αιώνια μοίρα του, την κοινωνία της αγοράς, των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Με τη θεωρία των “δύο άκρων” επιδιώκει να διατηρήσει τα “άκρα”, την εξουσία μια χούφτας καπιταλιστών (που κατέχουν το 60% του παγκόσμιου πλούτου που παράγουν δισεκατομμύρια εργαζόμενοι), να εμποδίσει την κοινωνική κίνηση προς την ισότητα των ανθρώπων, την απονέκρωση του κράτους και των εξουσιών, τη συντριβή της μηχανής του πολέμου, το διεθνισμό και τη συνεργασία των λαών, την ολόπλευρη άνθηση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών και της εργατικής δημοκρατίας.
Φοβάται όμως τον ίδιο της τον εαυτό και τα εγκλήματά της. Σαν τον Μάκβεθ στο σαιξπηρικό έργο, τα φαντάσματα ενός νέου κομμουνισμού, των μελλούμενων απελευθερωτικών κοινωνικών επαναστάσεων, που θα απειλήσουν – και αυτή την φορά μπορούν να γκρεμίσουν οριστικά τη βαρβαρότητα – ξαναγίνονται εφιάλτες της. Γι’ αυτό ενσωματώνει όλο και περισσότερο αυτό που ξορκίζει. Τον ολοκληρωτισμό, την καταπάτηση των δημοκρατικών και εργατικών κατακτήσεων, τον κοινωνικό μεσαίωνα και τον ανορθολογισμό, τη βία και τους πολέμους, την ανάπτυξη – καταστροφή.
Η απάντηση στη σύγχρονη αστική αντιδραστικότητα, θα έρθει! Αλλά από τις πολιτικές, κοινωνικές και θεωρητικές προσπάθειες που θα οδηγούν:
● Στην ανατροπή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, και στη νικηφόρα αναμέτρηση του εργατικού κινήματος με τη σημερινή κανιβαλική πολιτική που προωθούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η λεγόμενη κεντροαριστερά και τα διάφορα ρετάλια της αστικής πολιτικής. Υπογραμμίζοντας ότι η ανατροπή της μνημονιακής επιδρομής και της επιτροπείας, απαιτεί την ανατροπή της συμμαχίας κυβέρνησης – Ε.Ε. – ΔΝΤ – κεφαλαίου, που προωθεί την πιο βάρβαρη ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού μετά τον εμφύλιο. Για να υπάρξει νικηφόρος αντικαπιταλισμός αυτός πρέπει να είναι κομμουνιστικός και επαναστατικός. Να συνδέει την κομμουνιστική στρατηγική με τον τακτικό πολιτικό στόχο.
● Στη συγκρότηση μιας σύγχρονης επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς που θα υπηρετεί τη δύσκολη αλλά αναγκαία οργάνωση του υποκειμένου της σύγχρονης εργατικής πολιτικής, την υπόθεση του κόμματος και του μετώπου, του ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος, με την ξεχωριστή βαρύτητα του καθενός. Που θα υπερβεί τα προγράμματα και τα κόμματα που έκαναν θεωρία την εγκατάλειψη της επανάστασης και του κομμουνισμού στο όνομα της «τακτικής» και των σταδίων, που αρνούνται τον διεθνιστικό χαρακτήρα της κομμουνιστικής λύσης μέσω της «εθνικοποίησης» της πολιτικής τους και τελικά της υποταγής στην κοινοβουλευτική λογική και την αστική διαχείριση. Γιατί, όσο το εργατικό κίνημα, η αριστερά και τα κομμουνιστικά ρεύματα απομακρύνουν την κομμουνιστική στρατηγική και την αντικαπιταλιστική επανάσταση από το άμεσο πολιτικό πρόγραμμα, τους αγώνες και το περιεχόμενο των αιτημάτων, η αστική πολιτική και εξουσία όχι μόνο θα μένει στο απυρόβλητο, αλλά θα ενδύεται όλο και περισσότερο την ολοκληρωτική της φορεσιά. Θα εφαρμόζει ανεμπόδιστη την υπερεκμετάλλευση χωρίς όρια, την μαζική πολεμική εξόντωση, θα επιστρέφει στο … Ναζισμό του 21ου αιώνα.
● Στη διαμόρφωση ενός αντίστοιχου προγράμματος για το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η τοποθέτηση αυτή δεν γίνεται βολουνταριστικά, ούτε από παράδοση, αλλά γιατί ο κομμουνισμός αναδύεται σήμερα ως ανάγκη, δυνατότητα από τον ύστερο καπιταλισμό, τη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, τις ριζοσπαστικές αναζητήσεις της ταξικής πάλης και του αριστερού αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Ως ανάγκη (με βάση τι βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία), και ως δυνατότητα (με βάση τις κατακτήσεις που επιφέρει ο παραγόμενος πλούτος, η εξέλιξη της επιστήμης και της κοινωνικοποιημένης εργασίας). Η απουσία του κομμουνισμού ως ορίζοντα και κριτηρίου στις κινηματικές και πολιτικές μάχες του παρόντος, η ελλιπής προσπάθεια να γίνει κτήμα των “πολλών” και αντίθετα, η απώθησή του στο ακαθόριστο μέλλον ή σε κλειστούς κύκλους “μυημένων”, κόστισαν και κοστίζουν.
● Στην αναγκαία επαναθεμελίωση του κομμουνισμού και όχι στην αντιμετώπισή του ως “έτοιμη συνταγή” για κάθε χρήση. Επαναθεμελίωση βασισμένη στη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού, τα σύγχρονα δεδομένα της ταξικής πάλης και της εργατικής τάξης και την αποτίμηση της ιστορίας του κινήματός μας – πρωτίστως της νίκης και της ήττας του Οκτώβρη, ώστε να προβάλει ως το μοναδικό πραγματικό αντίπαλο δέος στη σύγχρονη κεφαλαιοκρατία. 
● Στην ανάπτυξη της επαναστατικής τακτικής. Ο κομμουνισμός δεν έρχεται χωρίς το άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Δεν έρχεται χωρίς προετοιμασία, συγκέντρωση δυνάμεων και πλαίσιο ρήξης με τους βασικούς πυλώνες και στηρίγματα της εξουσίας του κεφαλαίου. Αποδείχτηκε ότι καμιά άλλη ενδιάμεση πολιτική εναλλακτική λύση δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί συνολικά και νικηφόρα στον βάρβαρο καπιταλισμό της εποχής μας.
● Στην υπεράσπιση, ιστορική αποτίμηση και αποκατάσταση της εργατικής δημοκρατίας. Και στην περίοδο της προεπαναστατικής δράσης των κομμουνιστών και στην πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μαθήματα δημοκρατίας δεν θα μας κάνουν οι φασίστες και οι απολογητές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ούτε είναι “ιστορικό τέλος” της ελεύθερης έκφρασης και επιλογής του λαού το απαξιωμένο αστικό κοινοβούλιο και οι αντιδραστικοί ευρωθεσμοί. Η εργατική δημοκρατία και εξουσία στηρίζεται στους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, την απόλυτη ενθάρρυνση των εργατικών διαδικασιών συμμετοχής και δράσης σε όλα ζητήματα. Συνδυάζεται με την κίνηση μαζών και τη μετωπική συσπείρωση όλων των αγωνιστών. Η εργατική δημοκρατία εμπεριέχει τη μαζική, λαϊκή επαναστατική βία για τη συντριβή του αστικού κράτους και των υπερεθνικών διασυνδέσεών του, της δολοφονικής δράσης τους. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με την “εξόντωση” άλλων ανατρεπτικών ρευμάτων, ούτε με την καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης και δράσης όσων παλεύουν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και των ανταγωνιστικών ταξικών συμφερόντων. Εξάλλου στις αρχές του κομμουνισμού αναγράφεται πως είναι ο «συνεταιρισμός όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι όρος για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
● Για όλα αυτά απαιτούνται τομές σε όλα τα επίπεδα και όχι αναπαραγωγή της λογικής ΣΥΡΙΖΑ. Που οδήγησε σε μια κυβέρνηση αστική, κυβέρνηση κλιμάκωσης, εμπέδωσης και επικίνδυνης δικαιολόγησης των αντιδραστικών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, εχθρική προς τον λαό, που καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά και τον κομμουνισμό. Απαιτείται η συνολική, ειδικά, αντιπαράθεση με τον νέο διπολισμό και τα διλήμματα που προωθούν η νέα μνημονιακή σοσιαλδημοκρατία με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και η νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία με τους συμμάχους της.
Την απάντηση στη σύγχρονη αστική αντιδραστικότητα δεν μπορεί να την εκπροσωπήσει η ευρωμνημονιακή αριστερά, συντηρητική εξέλιξη του ευρωκομμουνισμού, που οι υπουργοί της δηλώνουν θρασύτατα “κομμουνιστές” ενώ ψηφίζουν και εφαρμόζουν όλο το αντεργατικό σφαγείο, υπηρετώντας πιστά την ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και την κερδοφορία του. Η άρνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να συμμετάσχει φέτος στο “Συνέδριο” του Ταλίν (πέρυσι είχε συμμετάσχει στο αντίστοιχο στη Σλοβακία ενώ ο πρωθυπουργός Τσίπρας έχει δώσει πλήρη πολιτική και διπλωματική στήριξη στη νεοφασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας), δεν μπορεί να την “ξεπλύνει”.
Δεν μπορεί επίσης να την εκπροσωπήσει μια αριστερά που αρνείται να θέσει ξεκάθαρα το στόχο άμεσης εξόδου από την αντιδραστική Ε.Ε. και μιλάει για διαταξική παραγωγική ανασυγκρότηση με εγγυήσεις κερδοφορίας για το ελληνικό κεφάλαιο. Μια αριστερά του κοινοβουλευτικού δρόμου, του κυβερνητισμού και της αστικής νομιμότητας, που στο όνομα της επιβίωσης και της κάλυψης των ελάχιστων άμεσων αναγκών δικαιολογεί όλες τις πολιτικές υποχωρήσεις και το διαζύγιο από την αντικαπιταλιστική πολιτική.
Δεν μπορεί να την εκπροσωπήσει ο κομμουνιστικός ρεφορμισμός, που υποχωρεί όταν η ταξική πάλη επιχειρεί να σπάσει τα αστικά όρια στο όνομα της “βιτρίνας” ή του “αρνητικού συσχετισμού”.
Η απάντηση στην αστική αντιδραστικότητα δεν μπορεί να γίνει με όρους παρελθόντος, παρότι δεν πρέπει να φοβηθούμε να μιλήσουμε για την ιστορία, να αναμετρηθούμε με τις ιστορικές ανεπάρκειες της πρώιμης προσπάθειας των κομμουνιστών. Δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες και μάλλον άθελά τους βοηθούν την αστική προπαγάνδα, οι δυνάμεις εκείνες που δικαιολογούν τα πάντα στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, της Σοβιετικής Ένωσης και του “υπαρκτού” με τη θέση ότι “δεν γινόταν αλλιώς”. Δεν βοηθούν οι επιδερμικές αναλύσεις που επικεντρώνονται σε πρόσωπα και “προδοσίες” ή θεωρούν αναγκαστική επιλογή την αναπαραγωγή των εκμεταλλευτικών σχέσεων και τον περιορισμό των εργατικών ελευθεριών ώστε “να επιβιώσει ο λαός και να κρατηθεί η Σοβιετική εξουσία”. Που κάνουν πως δεν βλέπουν το συμβιβασμό και την υποταγή τελικά μεγάλου μέρους του κομμουνιστικού κινήματος με τον ιμπεριαλισμό και τις “δημοκρατικές” αστικές δυνάμεις (λαϊκά μέτωπα, κατάργηση 3ης Διεθνούς, Λίβανοι και Καζέρτες κλπ, κλπ). Που δεν εμβαθύνουν στα αίτια της αλλοτρίωσης και τελικά κατάρρευσης των “σοσιαλιστικών” κρατών: αντικατάσταση του μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων από το μονόδρομο της “ανάπτυξης” των παραγωγικών δυνάμεων, διακοπή κάθε πορείας απονέκρωσης του κράτους και διεύρυνσης της εργατικής δημοκρατίας προς χάρη της “αναγκαίας” σφιχτής, γραφειοκρατικής διεύθυνσης της παραγωγής και της εξουσίας από μια μειοψηφία που μεταλλάχτηκε τελικά σε νέα εκμεταλλευτική τάξη, αντικατάσταση του διεθνισμού από την “εθνική” πολιτική υπεράσπισης της Σοβιετικής Ένωσης, ανακάλυψη “εσωτερικών εχθρών” που έπρεπε να εξοντωθούν κατά τη Σταλινική περίοδο και πολλά άλλα. Που χρησιμοποιούν δηλ. τα αστικά κριτήρια ιστορικής ανάλυσης και όχι τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό.
Σε αυτά τα ζητήματα επιχειρεί να συμβάλει το ΝΑΡ και με το 4ο συνέδριο του. Γι’ αυτό και καλεί σε ανοιχτό και γόνιμο διάλογο για το σύγχρονο αντικαπιταλιστικό και κομμουνιστικό πρόγραμμα, τη συγκρότηση του αναγκαίου Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου, την οικοδόμηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, καθώς και στην αναβάθμιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αποτελεί βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.
Απευθύνεται στο υπαρκτό δυναμικό συνειδητών δυνάμεων (εργατικών πρωτοποριών, οργανώσεων, ανένταχτων κομμουνιστών) που κατανοούν και «υπηρετούν» την κομμουνιστική αναγκαιότητα, δυνατότητα και τάση της εποχής ώστε με συλλογικό, κριτικό και αυτοκριτικό τρόπο να αναπτύξουμε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο.
Στα εκατό χρόνια από το μεγάλο άλμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, με τη διπλή εμπειρία της νίκης και της ήττας των επαναστατικών κυμάτων του 20ού αιώνα, μπορούμε να διαμορφώσουμε το σύγχρονο εργατικό και επαναστατικό ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!
Για το “ψωμί – δουλειά – ειρήνη – ελευθερία” της εποχής μας και την αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντιδραστικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Με τις κόκκινες σημαίες του σήμερα θα συνεχίσουμε τις μάχες του Οκτώβρη, του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, των Κουβανών και Βιετναμέζων επαναστατών, των μεγάλων και ανατρεπτικών εργατικών αγώνων.
Γνωρίζουμε πως ωριμάζει μια ανώτερη αναμέτρηση στην ιστορία των ταξικών αγώνων, ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια, κοινωνικές εκρήξεις και ενδιάμεσες ανακωχές, που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα: Ή αυτοί ή εμείς!
 
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση Τρικάλων

 

Array

 

Δείτε όλα τα βίντεο στο WEBTV του trikalaola.grClick στην TV
Συγκεντρωμένα όλα ΕΔΩ