«Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό, το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό τον έχουν πουλημένο… Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου. Μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου. Σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν και με στρίμωξαν σ’ ατέλειωτο κρυφτό». (Μέρες αδέσποτες- Χρήστος Θηβαίος).
Πλημμύρισε η ζωή μου με αδέσποτες μέρες. Γύρω- γύρω αδέσποτοι άνθρωποι, μεστοί ανικανότητας, ιδιοτέλειας, συμφέροντος. Το κυριότερο όμως είναι πως με περνούν για ηλίθιο, για άχρηστο, για ευκολόπιστο. Άνθρωπο με κοντή μνήμη που ξεχνάω.
Πολιτικοί-Δημοτικοί «άρχοντες», κληρικοί, δημόσια πρόσωπα, άτομα που θεωρούνται «στυλοβάτες» σε μια κοινωνία , οδηγοί ενός λαού προς το καλό(;), να ειρωνεύονται, να λοιδορούν, να αποφασίζουν ως αυτοκράτορες, με μέγιστη ψωριάρικη διάθεση.
Κι εγώ να σκύβω το κεφάλι, γιατί με κουνούν σα μαριονέτα, γιατί πιέζουν την ανάγκη μου να ζήσω . Γιατί με απειλούν με τρόπο αναίσχυντο. Και δακρύζω που είμαι ανίκανος να αντιδράσω. Ο φόβος με έχει κυριεύσει. Στο φόβο μου βάζουν το μαχαίρι και πιέζουν.
Ξεφτιλισμένοι που με εξευτελίζουν. Η σκέψη μου πλέον δεν είναι κριτική. Πνίγομαι! Με δελεάζουν με ύλη, βάζοντας με να υπογράφω κάτι που δεν επιθυμώ. Με τσουρουφλίζει τούτη η υπογραφή. Σύμβαση για το καλό το δικό μου, μα πιότερο για των παιδιών μου λένε…..
Είμαι ανίκανος να αντιδράσω. Γιατί εγώ; Τόσοι είμαστε εγκλωβισμένοι στο Άουσβιτς . Τόσοι μπήκαμε στο τρένο της αποδοχής των καθρεφτών και των μπιχλιμπιδιών που πασάρουν στους ιθαγενείς. Τόσοι κι όμως μόνοι!….. Εγώ θα κάνω την επανάσταση; Αλλάζει τούτη γκρίζα εικόνα με την χρυσοποίκιλτη κορνίζα που με έχουν βάλει; Με έχουν πείσει πως είναι ο παράδεισος! Για ποιους; Για μένα; Για σένα μεροκαματιάρη; Για σένα φοιτητή; που αντί να ξεσηκώνεσαι τσαλαβουτάς στα ρυάκια της απάθειας με τα θεάματα και το λίγο παντεσπάνι το ψημένο με κλούβια αυγά. Για σένα πατριώτη του μόχθου που η ελπίδα σου είναι πλέον το τζακ ποτ του τζόκερ; Για μένα τον δασκαλάκο που με αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι, γιατί ο στόχος είναι να δημιουργούν τούβλα κι όχι ανοιχτά μυαλά. Χτίζουν την καλοπέραση τους . Κι αν ταράξεις τη στάσιμη κολυμβήθρα σε έφαγε το μαύρο φίδι. Σε παρέλυσαν. Ακόμη και το να σκέφτομαι διαφορετικά είναι φασιστικό λένε κάποιοι. Όταν μιλήσω τότε αρχίζει το πανηγύρι . Γιατί το έγραψες αυτό; Γιατί μίλησες; Τώρα θα δεις ! Κι όλοι αυτοί που μου κουνούν το δάχτυλο, εγώ τους έβαλα εκεί που είναι. Απομακρύνθηκα από το ταμείο, τελείωσε το παραμύθι.
Αλήθεια πόσους έχω δει από όλους δαύτους τους « άρχειν ημάς», να ξεκινούν από χαμηλά; Οι πιότεροι μέσα από τζάκια κι από κάστες ελιτίστικες, αυτές δα που όλοι μας επιθυμούμε να ανήκουμε. Κι αν προσπαθήσεις να μπεις σε πατάνε, σε λιώνουν, σε κάνουν σκουλήκι, υπογράφοντας την ελιτίστικη σκλαβιά σου. Και γύρω από δαύτους τα παρατρεχάμενα κούτσουρα ,να ζεσταίνουν τους θώκους τους. Κι όταν γίνονται στάχτη, τους αλλάζουν με άλλα πρόθυμα κούτσουρα. Συμφεροντολόγοι, κοντόφθαλμοι πολλοί παροικούντες στην Ιερουσαλήμ.
Στον ύπνο μου αναζητώ τις κλεμμένες μέρες. Στον ξύπνιο μου τις βλέπω να μεγαλώνουν. Κι όσο πιο αδέσποτες γίνονται, τόσο βυθίζομαι στο κώμα της αναξιοπρέπειας.
Φταίω ναι φταίω…….!!! Νιώθω το φταίξιμο να με θεριεύει !!! Τι κάνω γι αυτό; Τι κάνουμε γι αυτό; Είμαστε πολλοί. Όταν οι μοναχικότητες των αδέσποτων ημερών μας ενωθούν, τότε να φοβηθούν την οργή μας. Κι αν , όταν διαβάσουν αυτές τις αράδες , κοροϊδέψουν και χασκογελάσουν, τους υπενθυμίζω μια λέξη γεμάτη από παραδείγματα : Ιστορία!!!
Ο αδέσποτος
Δημήτρης Κ. Νούλας
