Κι’ όμως η ζωή, οδήγησε την οικογένεια Κασίμ (Qassim) από την Συρία, να καταφέρει να ξεφύγει από την κόλαση του πολέμου, να «αποδράσει» από την πολιορκημένη Παλαιστινιακή περιοχή Γιαρμούκ (Yarmouk) της Συρίας και να φτάσει τελικά στο κέντρο προσφύγων στη Λάρισα, όπου φιλοξενείται το τελευταίο διάστημα.
Πρόκειται για μια πενταμελής οικογένεια Παλαιστίνιων προσφύγων της Συρίας που αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο ενός μακρινού ταξιδιού, για να σωθεί από τον πόλεμο και την πείνα.
Έτσι λοιπόν ο Μοχάμεντ με την σύζυγό του Σαχίρα και τα τρία τους παιδιά ξεκίνησαν ένα ταξίδι, το οποίο όπως περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μοχάμεντ Κασίμ, ήταν πολύ δύσκολο και μαρτυρικό.
«Ήταν ένα ταξίδι δύσκολο και μαρτυρικό γιατί το κάθε μας βήμα ήταν σαν να περπατούσαμε σε ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο» λέει χαρακτηριστικά. Να σημειωθεί, πως ο καταυλισμός των Παλαιστινίων στο Γιαρμούκ της Συρίας όπου ζούσε ο Μοχάμεντ Κασίμ μαζί με την οικογένεια του, έγινε γνωστός παγκοσμίως μέσα από την χαρακτηριστική φωτογραφία του ΟΗΕ, η οποία έκανε τον γύρω του διαδικτύου και κατέγραφε χιλιάδες ανθρώπους να περπατούν μέσα στα χαλάσματα.
Ένας καταυλισμός που βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την Δαμασκό και βρέθηκε στο επίκεντρο των συρράξεων και του εμφυλίου πολέμου που συνεχίζεται στη χώρα. Μια περιοχή όπου βρέθηκε σε κατάσταση πολιορκίας το 2013 με αποτέλεσμα 18.000 άνθρωποι του καταυλισμού να βρεθούν εγκλωβισμένοι, ενώ λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 2015, το Γιαρμούκ βρέθηκε υπό κατάληψη από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους.
«Εδώ ζούσαμε. Λέγεται Γιαρμούκ και είναι κοντά στη Δαμασκό. Πριν χρόνια κατοικούσαν χιλιάδες Παλαιστίνιοι, αλλά με τον πόλεμο βρεθήκαμε κάποια στιγμή εγκλωβισμένοι» λέει ο Μοχάμεντ δείχνοντας την χαρακτηριστική φωτογραφία.
Οι κάτοικοι στο Γιαρμούκ έζησαν τις πιο φρικτές μέρες του πολέμου καθώς ήταν σε καθεστώς πολιορκίας, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μοχάμεντ.
«Ήμασταν εγκλωβισμένοι χιλιάδες άνθρωποι. Κανείς δεν μπορούσε να φύγει από την περιοχή. Ελεύθεροι σκοπευτές ήταν παντού και όποιος έβγαινε από το Γιαρμούκ τον πυροβολούσαν. Φαγητό δεν είχαμε, ήμασταν πεινασμένοι και διψασμένοι για μέρες» περιγράφει.
«Στο Γιαρμούκ ζούσαμε εμείς οι Παλαιστίνοι, αλλά βρεθήκαμε ανάμεσα στα πυρά. Εγώ και η οικογένεια μου όπως και πολλοί άλλοι φύγαμε. Ταξιδέψαμε στα βουνά, περπατήσαμε για καιρό και φτάσαμε σχεδόν πεθαμένοι από το κρύο στη Τουρκία. Από εκεί ταξιδέψαμε στην Μυτιλήνη με ένα φουσκωτό»
Ο Μοχάμεντ εξομολογείτε λοιπόν, πως το ταξίδι με την βάρκα προς το ελληνικό νησί κράτησε έξι ώρες. «Για έξι ώρες ήμουν εγώ και η οικογένεια μου μέσα στη βάρκα η οποία ήταν έτοιμη να ανατραπεί. Φτάσαμε όμως κοντά στις ακτές και κάπου εκεί ήρθαν ψαράδες και άλλα διασωστικά και μας τράβηξαν στη στεριά» περιγράφει.
«Τα παιδιά μου ανυπομονούν να πάνε στο σχολείο»
Αυτό το διάστημα ο Μοχάμεντ, η γυναίκα του Σαχίρα και τα τρία τους παιδιά, έχουν αφήσει για λίγο μακριά τον πόλεμο και τις σκληρές εικόνες που έζησαν στο Γιαρμούκ, όπως λένε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Οι ίδιοι προσπαθούν να περάσουν ήρεμα τις μέρες τους στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο Κουτσόχερο της Λάρισας όπου και βρίσκονται σήμερα, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πάνε σε άλλη χώρα της Ευρώπης για να στήσουν την ζωή τους από την αρχή.
«Στο Κουτσόχερο είναι αρκετά καλά. Έχουμε φαγητό, ζέστη, κουβέρτες στέγη και γιατρούς. Τα παιδιά μου όμως θέλουν πολύ να πάνε στο σχολείο και το περιμένουν εδώ και καιρό» λέει χαρακτηριστικά ο Μοχάμεντ. Ο μικρός του γιος, ο Ομάρ είναι 6χρονών αλλά δεν πρόλαβε να πάει στο σχολείο λόγω του πολέμου.
«Τον Ομάρ του αρέσει η ξυλουργική. Είναι εντυπωσιακό, γιατί κάθε μέρα μέσα στο καμπ όλο και κάτι φτιάχνει. Συνεχώς μου ζητάει και άλλα καρφιά και ξύλα γιατί θέλει να φτιάξει ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι» εξομολογείται ο πατέρας του μικρού.
Οι κόρες του Μοχάμεντ, η Μάινσαμ και η Λάιλα είναι 9 και 11 χρονών αντίστοιχα. Για δύο χρόνια δεν μπόρεσαν να πάνε στο σχολείο λόγω της προσφυγιάς και των συνεχόμενων μετακινήσεων και περιμένουν με ανυπομονησία να ξεκινήσουν τα μαθήματα τους στα σχολεία της πόλης.
«Ξέρουν λίγα Ελληνικά και τους αρέσει η ελληνική γλώσσα» λέει ο πατέρας τους, εξηγώντας πως οι εθελοντές του κέντρου προσφύγων στο Χέρσο Κιλκίς όπου ζούσαν πριν έρθουν στην Λάρισα έμαθαν στα κορίτσια κάποιες Ελληνικές λέξεις.
«Περιμένω κάθε μέρα να ξεκινήσω το σχολείο. Θέλω να μάθω πράγματα και όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω καθηγήτρια Αγγλικών» εξομολογείται 11χρονη Λάιλα και δεν παραλείπει να πει «καλημέρα τι κάνετε» στα… ελληνικά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα παιδιά αυτά, όπως και πολλά άλλα που βρίσκονται στο Κουτσόχερο της Λάρισας, την εβδομάδα που διανύουμε ξεκινούν τα μαθήματα τους τις απογευματινές ώρες σε δημοτικά σχολεία της πόλης, με βάση την απόφαση του υπουργείου Παιδείας.
Τέλος, να υπενθυμιστεί πως από την Παρασκευή 27/01 έχουν ξεκινήσει τα μαθήματα τα μεγαλύτερα παιδιά από το κέντρο του Κουτσόχερου της Λάρισας σε γυμνάσιο της πόλης, στο οποίο και διοργανώθηκε εκδήλωση υποδοχής από τον δήμο Λάρισας και άλλους κοινωνικούς φορείς.
Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ
