Σ’ ένα συμπόσιο μεγάλο σας καλώ
Που χρόνια τώρα για σας μ’ αγάπη ετοιμάζω
Την διαθήκη μου στα χέρια σας να εμπιστευθώ
Απ’ τη ζωή μου ζήτησα πολλές φορές
-Άλλοτε φανερά κι άλλοτε κρυφά-
Κάποια στιγμή να κουβεντιάσουμε οι δυο
Κι ό, τι θα μου ’λεγε, θα άκουγα πιστά
Στην ύπαρξη την αμφίβολη και σκυθρωπή
Μπλάβα τα χρώματα στα πρόσωπα ανθρώπων
Ανθρώπων που δεν είχαν δει του ήλιου ματιά
Γυρνώντας σαν κατάδικοι στα δώθε και στα πέρα
Εξαρτημένοι απ’ αυτή που μας περιφρονεί
Είμαστε όμως άνθρωποι, έχουμε και ψυχή
Δεν είναι η αγάπη ν’ αγαπάς μόνο εσύ
Πρέπει ν’ αγαπιέσαι όπως αυτή κι εσύ
Κι άλλες φορές πολλές συναντηθήκαμε
Πότε να τη θωρώ σαν άγγελο με κρίνους
Πότε σαν μια νεράιδα που δίνει τη χαρά
Πότε σαν μάγισσα που διώχνει τα κακά
Όμως τις πιο πολλές φορές διπλά χτυπά
Όλα, που σας ξιστόρησα, γίνονται ψέματα
Ό, τι στοιχειά υπάρχουν τα κάνει άρματα
Τα ίδια της τα χέρια βάφει στα αίματα
Πάρτε την μες στα χέρια σας, για σας είναι φτιαγμένη
Μη σκιάζεστε στ’ αγριοπαλέματα τ’ αγέρα κι ουρλιαχτά
Καιρός είναι, άλλο μην καρτεράτε, δέσανε τα φτερά
Γυρνάτε στην Ανατολή τη Δύση της Ζωής
. . .
