Θα την κοιτάξεις από πάνω μέχρι κάτω και θα ελέγξεις κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο, στο σώμα, στο βλέμμα, στις εκφράσεις της.
Θα αποφασίσει εκείνη αν αξίζεις τον χρόνο στη ζωή της.
Κι όσο θα δίνει χρόνο, θα μεγαλώνει ή θα μικραίνει το χώρο «εισβολής».
Θα σε τσεκάρει πολλές φορές και θα διαγράψει όλες εκείνες που θα έχεις περάσει επιτυχώς τις εξετάσεις σου. Θα κρατήσει εκείνη που απέτυχες και θα ψάξει εξονυχιστικά να βρει το γιατί.
Γιατί δεν μπορείς παραπάνω; Γιατί την θεώρησες εύκολη κατάκτηση; Γιατί την υποτίμησες; Γιατί;
Την ενδιαφέρει το γιατί. Έχει ανάγκη να το ξέρει γιατί αυτό θα γίνει η δύναμή της και η αδυναμία σου.
Αυτή ακριβώς είναι η δύναμή της. Να μπορεί τα πάντα και να επιλέγει τα λίγα. Να τα θέλει όλα αλλά να τα διεκδικεί εκείνη για τον εαυτό της.
Δεν ζητά να της δοθούν.
Βασικά δεν ζητά τίποτα. Δίνει απλόχερα.
Μόνο και μόνο για να σου δώσει την ευκαιρία να την προδώσεις και να τελειώνει μια ώρα συντομότερα μαζί σου.
Δεν έχει χρόνο για ξόδεμα.
Είναι η περιουσία της ο χρόνος της κι όσο κι αν νομίζεις πως τον έχεις δεδομένο, μπορεί να στον στερήσει μέσα σε μια στιγμή.
Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου.
Δεν σε χειρίζεται.
Δεν της αρέσουν οι χειρισμοί.
Αν θέλει μπορεί να σε παίξει και να σε κερδίζει κάθε φορά, σε κάθε παρτίδα, μα εκείνη δεν θέλει να παίξει. Δεν θέλει να σε χειριστεί.
Θέλει να αφεθεί. Θέλει να αξίζεις τον χρόνο της και να σεβαστείς το χώρο της. Να εκτιμήσεις τα μικρά και να μην θαμπωθείς από τα μεγάλα.
Θέλει να μην κοιτά το ρολόι της για να μετρά τα λεπτά που τις κοστίζεις.
Θέλει να σε κοιτά στα μάτια και να διαβάζει μέσα τους την αλήθεια σου.
Όχι την κοινή αλήθεια, την βαριέται.
Ότι κοινό το βαριέται. Την δική σου αλήθεια για τα μικρά εγκλήματα που έχεις κάνει. Για τις αμαρτίες που έχεις απολαύσει.
Για τα ανείπωτα που δεν θα καταλάβει κανείς άλλος παρά μόνο εκείνη.
Κι εκείνη θα καταλάβει γιατί έχει πέσει πολλές φορές. Δεν τις μετράει καν αυτές τις φορές.
Της αρκεί να είναι πάντα μια παραπάνω εκείνη η φορά που θα σηκώνεται. Μια παραπάνω εκείνη η φορά που θα κοιτά τα σημάδια στο κορμί της και τους λεκέδες στην φορεσιά της, θα ξεσκονίζεται και θα συνεχίζει.
Θέλει να ξεχαστεί μαζί σου.
Δεν θέλει να προσποιείται, δεν θέλει να επιλέγει μάσκα πριν σε συναντήσει.
Ξέρει να παίξει όλους τους ρόλους, όμως μαζί σου, δεν θέλει κανέναν.
Θέλει τον εαυτό της γυμνό, χωρίς πανοπλία, χωρίς άμυνες, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Κι αυτόν τον εαυτό θα σου δώσει.
Και μην ανησυχείς, μπορείς εύκολα να την προδώσεις.
Θα σου δώσει εκείνη τα όπλα να το κάνεις μόνο και μόνο για να δει τι αξίζεις.
Μόνο και μόνο γιατί δεν την νοιάζει πόσες φορές θα πέσει.
Την νοιάζει μόνο εκείνη η μία παραπάνω φορά που θα σηκωθεί.
Γιατί αυτή είναι η μαγκιά της, να σηκώνεται.
Κι αυτός είναι κι ο φόβος σου, ότι σηκώνεται.
Πάντα.
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
