Στην ερώτηση που θέτει ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου πολλοί ασυναίσθητα θα απαντούσαν «για κανέναν λόγο!» και θα το συνόδευαν με επιχειρήματα τύπου «αν μπορούσες να ελέγξεις τα συναισθήματα σου κανένας δεν θα πονούσε, δεν θα ερωτευόταν το λάθος άτομο, δεν θα θύμωνε κτλπ ». Και όμως κατά πόσο ισχύει αυτό; Καμιά φορά η επιλογή του «σωστού» είναι ο δύσκολος δρόμος. Πόσο δυναμισμό και αυτοσεβασμό κρύβει ο καθένας μέσα του για να μην στραφεί στον εύκολο δρόμο; Αν δεχθούμε ότι ένας χωρισμός, μία αποτυχία, ένα ατύχημα, κάποια αρρώστια κτλπ, αποτελούν ανθρώπινες καταστάσεις που συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους, πόσο ικανοί είμαστε για να βγούμε αλώβητοι απ’όλα αυτά; Σίγουρα το να ελέγχεις τα συναισθήματα σου είναι κάτι δύσκολο αλλά όχι κάτι μη εφικτό. Κάθε συναίσθημα γεννιέται από μια σκέψη. Παραδείγματος χάρη ας φέρουμε στο μυαλό μας το ακραίο παράδειγμα ενός ανθρώπου που μόλις κέρδισε το τζόκερ. Δυο πιθανές σκέψεις θα υπάρξουν στο μυαλό του που οδηγούν στην δημιουργία δύο αντίθετων συναισθημάτων. 1η Πιθανή σκέψη « Η ζωή μου από σήμερα θα είναι τέλεια! Δεν θα ξανά αγχωθώ για τίποτα!». Η συγκεκριμένη σκέψη θα του δημιουργήσει το συναίσθημα της ανακούφισης και της χαράς. 2η Πιθανή σκέψη « Όλοι θα μάθουν ότι έχω λεφτά και θα γίνω εύκολος στόχος. Ίσως κινδυνεύω!». Η συγκεκριμένη σκέψη θα του γεννήσει συναισθήματα φόβου. Με το συγκεκριμένο παράδειγμα διαφαίνεται ότι ποτέ οι καταστάσεις δεν είναι τραγικές, είναι ο τρόπος σκέψης μας που επηρεάζει την κρίση μας για το πως βλέπουμε τις καταστάσεις. Πριν νιώσουμε κάτι για οτιδήποτε πάντα προηγείται μία σκέψη γι’αυτό. Αν ο τίτλος του άρθρου ήταν «ελέγχονται οι προσωπικές μας σκέψεις;» η απάντηση θα ήταν με ακόμα περισσότερη σιγουριά Ναι. Εφόσον λοιπόν, ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι τις προσωπικές μας σκέψεις και τα συναισθήματα προκύπτουν από τις σκέψεις μας τότε για ποιον λόγο δεν παίρνουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας; Γιατί κατηγορούμε τους άλλους πως μας πλήγωσαν; Γιατί κατηγορούμε την ζωή έτσι όπως μας τα έφερε; Μήπως απλά μας αρέσει να επιρρίπτουμε τις ευθύνες αλλού; Με το να παραδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας είναι σαν να αποδεχόμαστε μία προσωπική μας ήττα. Στην κοινωνία από μικρούς μας μαθαίνουν να νοιαζόμαστε για τους άλλους, αλλά ποιος μας μαθαίνει εν τέλει να νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας; Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να σκέφτονται και να ξετρυπώνουν από κάθε «άσχημη» κατάσταση μία θετική πλευρά. Άνθρωποι που δεν εξαρτιέται η αξία τους από τα λόγια των άλλων, που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να νιώσουν τοξικά συναισθήματα, καθώς αναγνωρίζουν την προσωπική τους αξία και επιλέγουν να είναι ευτυχισμένοι. Θαυμάζω τους ευφυείς ανθρώπους, αλλά μην με παρεξηγήσετε γι’αυτό που λέω. Το βαρόμετρο της πραγματικής ευφυΐας δεν το κρίνω με βάση τα πτυχία και τις διακρίσεις αλλά με την ικανότητα των ανθρώπων να καταφέρνουν να είναι ευτυχισμένοι καθημερινά. Άλλωστε, ποιο είναι στο τέλος το νόημα της ζωής;
Χρύσα Σάρρα
Παιδαγωγός
