Ήμουν καθισμένη στον καναπέ. Πολλή ζεστή… Ανέπνεα και το ζεστό οξυγόνο κυκλοφορούσε σε όλο μου το σώμα. Δύσκολες οι αναπνοές. Πολλή ζέστη. Τόση ζέστη μπορεί να σε αποσπάσει από τα πάντα. Μπορεί να σου τραβήξει το μυαλό μόνο καταπάνω της και να το κάνει να περιστρέφεται γύρω από αυτήν, ρουφώντας σου την ενέργεια. Αυτή η ζέστη σε κάνει να σκέφτεσαι ότι η καλύτερη εποχή για μεσημεριανό μπάνιο είναι το φθινόπωρο, όμως ένα πρωινό μπάνιο μπορεί να σου δώσει κάποιες στιγμές δροσιάς, μια πνοή δύναμης για την υπόλοιπη μέρα.
Ήμουν καθισμένη λοιπόν στον καναπέ, έχοντας μόλις γυρίσει από ένα αρκετά πρωινό μπάνιο. Λες και βρέθηκα σε άλλη εποχή, χωρίς τη δυσφορία της ζέστης. Ήμουν μόνη. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, με τι να ασχοληθώ για να περάσει η ώρα. Δεν ήξερα, αλλά δεν έκανα τον κόπο να σκεφτώ τι θα ήθελα. Ίσως αυτό που θα ήθελα να κάνω, θα το ένιωθα να έρχεται, δεν θα έπρεπε να το σκεφτώ. Από όλον το χώρο, εστίασα στα πόδια μου, σε κάτι δικό μου. Και χάθηκα. Δεν υπήρχε χώρος, δεν υπήρχε χρόνος, υπήρχε η εικόνα που μου έδιναν τα μάτια μου, υπήρχε η αναγνώριση του θέματος που έβλεπα, η εκτίμηση, η αγάπη. Ουάου! Συγκινήθηκα. Μου φάνηκαν πολύ λαμπερά, σαν να ακτινοβολούσαν. Σαν υπάρξεις που περίμεναν εκεί υπομονετικά, μέχρι να έρθει η στιγμή να τους δείξω ότι τα χρειάζομαι να με βοηθήσουν.
Έβλεπα κάτι δικό μου, κάτι που κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να αποκαλώ δικό μου ή να με κατηγορήσει ως εγωίστρια επειδή είναι δικό μου. Και αυτό το δικό μου είναι η μεταφορική μου μηχανή που τη σέβομαι και νιώθω ευγνωμοσύνη που την έχω. Και αυτή η ευγνωμοσύνη μεγάλωσε και άρχισε η δύναμή της να καλύπτει όλο και πιο πολλή ύλη πάνω μου, ώσπου έγινα ένα κουβάρι, έχοντας αγκαλιάσει τα πόδια μου και δίνοντας φιλιά στα γόνατά μου και η δύναμη έγινε ρευστή και άρχισα να βγάζω θάλασσα από τα μάτια. Έμεινα έτσι. Δεν ξέρω για πόσο, γιατί χρόνος δεν υπήρχε, καναπές δεν υπήρχε, το μυαλό μου δεν υπήρχε. Ήταν μόνο μια θαλπωρή, μια ευτυχία, μια ασφάλεια, μια συμπόνια.
Έμεινα έτσι όσο χρειάστηκα για να βυθιστώ στην δική μου Ύπαρξη, ότι αυτό που μου συνέβη είναι η αναγνώριση της αγάπης, να καταλάβω ότι με αγαπώ, γιατί πολλές φορές ξεχνάω να μου το πω και φοβάμαι μήπως παρεξηγήσω τον εαυτό μου και μετά δεν μου μιλάω. Έχει τύχει μερικές φορές να μην μου μιλάω, οπότε ναι, σίγουρα είμαι πληγωμένη με τον εαυτό μου και μου κρατάω μούτρα. Περνάει όμως… Μα, πώς να μην αγαπάς τα πάντα γύρω σου όταν ζήσεις την αγάπη προς τον εαυτό σου; Όταν νιώσεις την βαθιά, χορταστική γεύση της ανιδιοτελούς αγάπης; Γίνεται να αγαπάς πραγματικά οτιδήποτε-οποιονδήποτε χωρίς να αγαπάς εσένα;
Νομίζω ότι αγαπιέστε με τον εαυτό σου και δεν το ξέρεις… Συνήθως αγαπάς αυτό που βλέπεις, αυτόν που είναι δίπλα σου, που σου δίνει ερεθίσματα για να νιώσεις. Τότε ξέρεις πού απευθύνεσαι. Αλλά κοίτα στον καθρέφτη! Να ένα πλάσμα ακόμα που μπορείς να του δώσεις αγάπη. Και αυτό εκεί σε έχει ανάγκη. Και αυτό χρειάζεται χάδια και να του πεις κάτι όμορφο και αισιόδοξο, να το προσέξεις, να το φροντίσεις.
Και ναι, σίγουρα θα υπάρχουν μέρες που θα ξεχάσεις τι πραγματικά χρειάζεσαι, θα ξεχάσεις ότι έχεις τη δύναμη να νιώσεις καλά χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα. Αλλά επειδή την δική σου αγάπη, που εσύ έχεις και δίνεις, κάποιος την έχει συλλάβει, την έχει εκτιμήσει και την έχει πάντα μαζί του και είναι δική του, αυτός ο κάποιος μπορεί να σε ξυπνάει όταν δε νιώθεις καλά, με την αγάπη που εσύ του έδωσες και τώρα είναι δική σας, και να σου θυμίζει τι είσαι και τι χρειάζεσαι. Να σας θυμίζει η αγάπη που δείχνετε, τι πλάσματα είσαστε. Να θυμάστε ότι η αγάπη είσαστε εσείς οι ίδιοι.
Πηγή: eiriniingl.blogspot.gr
πηγη:http://www.awakengr.com
