Γράφει η Χριστίνα Ρογκάκου
Είπα, είπα και τι δεν είπα εντέλει! Κάποια τα μετάνιωσα κι άλλα που πονάνε στην θύμηση τους, αν μπορούσα θα τα επαναλάμβανα με την ίδια ένταση. Μακάρισα στιγμές που έζησα μαζί σου και τις έχω παίξει ξανά άπειρες φορές στο μυαλό μου. Όμορφες, πικρές, γλυκές μα αυτές ήταν μαζί σου, περάσανε όμως.
Δήλωσα το τέλος και το βροντοφώναξα, ασχέτως αν προσεύχομαι στο κάρμα να σε φέρει πάλι στον δρόμο μου. Φαύλος κύκλος θα μου πεις, δίκιο έχεις. Μα ταιριάζει στο ροζ της ψυχής μου και στο χαμόγελο που ψάχνω για να φωτίσει το πρόσωπο μου. Το χεις στα χέρια σου, το ξέρεις. Αλλά το κρύβεις και εγώ πρέπει να φτιάξω ένα καινούριο από την αρχή.
Δύσκολη δουλειά είναι, επίπονη. Έχω πεισμώσει, πίεσα τον εαυτό μου πως δεν γίνεται άλλο να σε σκέφτομαι, αλλά τα χαλάω κάπου στην εφαρμογή. Ζορίζομαι, προσπαθώ να φανταστώ τι με έκανε να χαμογελάω πριν από εσένα αλλά δεν το θυμάμαι. Πως γίνεται αυτό να διαγράφηκε κι εσύ που πέρασες τόσο σύντομα από την ζωή μου, να έχεις σφραγίσει τα χνάρια σου μέσα μου; Αυτό με τρώει, αλλά απάντηση δεν υπάρχει.
Έτσι αν και αναπάντητα τα ερωτήματα μου, είναι αναγκαίο να τα αφήσω πίσω μου, αν θέλω να προχωρήσω. Λέω τέλος και ψιθυρίζω κάθε βράδυ, αύριο θα είναι μια καλύτερη ημέρα. Μα όταν κάθε φορά ψάχνω αυτό που μου λείπει, είναι το χαμόγελο που βγαίνει από την καρδιά. Το αγαπώ, το χρειάζομαι, είναι πηγή ζωής για μένα το γέλιο. Αλλά η συνταγή βρίσκεται ελλιπής κάθε φορά. Και δεν ξέρω πώς να δημιουργήσω την ολόλαμπρη ευτυχία που ζητάει η καρδιά μου, κουράστηκε πια.
Ζητάω την λύτρωση και ψάχνω για θαύματα. Πια δεν μοιράζομαι την θύελλα του μυαλού μου πιο πολύ γιατί κουράστηκα εγώ. Θέλω την ανάσα που θα με κάνει να χαμογελάσω και ξέρεις θα την ζητήσω σαν ευχή κι απόψε. Ίσως η φωνή να ακουστεί και η ελπίδα να επαληθευτεί.
