Δρ Θεόδωρος Κ. Γκαλέας
Στα χρόνια της ακμής του μακεδονικού βασιλείου, η χώρα αυτή συνόρευε προς βορρά με το όρος Σκάρδο, προς νότο με το θεσσαλικό Όλυμπο, δυτικά με την Ιλλυρία και ανατολικά με τον ποταμό Στριμώνα. Το όνομα Μακεδονία αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο και έχει ρίζα γνήσια ελληνική (μακεδνός ή μακεδανός=μακρύς, υψηλός στο μήκος, στα δωρικά μάκος) Τα περί ξενικής καταγωγής του ονόματος είναι αστήρικτα. Τα αρχαιολογικά ευρήματα και οι ιστορικές μαρτυρίες δείχνουν ότι γύρω στα 2200-2100 π.χ. τα ελληνόφωνα φύλα βρίσκονται εγκατεστημένα στην περιοχή της Βόρειας Πίνδου. Ο ελληνικός πληθυσμός της Μακεδονίας παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητος μέχρι τον 7ο αιώνα μ. χ. όταν διάφορα σλαβικά φύλα άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή της Μακεδονίας. Με την άδεια των βυζαντινών αρχών, τα φύλα αυτά ίδρυσαν μικρούς σλαβικούς θύλακες. Σε όλη τη διάρκεια του 7ου αιώνα οι Σλάβοι μάχονταν κατά των Βυζαντινών και επανειλημμένα επιτέθηκαν κατά της Θεσσαλονίκης χωρίς όμως επιτυχία. Το 688 ο Ιουστινιανός Β’ τους νίκησε σε αποφασιστική μάχη και εκτόπισε πολλούς από αυτούς στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Για ένα σημαντικό διάστημα οι Σλάβοι έζησαν ειρηνικά στις ευρωπαϊκές επαρχίες του Βυζαντίου και, όπως προκύπτει από βυζαντινές πηγές, πολλοί από αυτούς εξελληνίστηκαν. Το γεγονός ότι οι Αρχαίοι Μακεδόνες ανήκαν στον κόσμο των Ελλήνων αποδεικνύεται από τα ευρήματα της αρχαιολογίας σε συνδυασμό με γλωσσολογικές αναλύσεις και ανεύρεση πλήθους νέων επιγραφών- όλων ελληνικών. Φαίνεται δε ότι δεν υπάρχει διακοπή, ούτε πολιτιστική ούτε γλωσσική της ενότητας των Μακεδόνων από τους υπόλοιπους Έλληνες. Εξάλλου, η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού σε όλο το γνωστό κόσμο από τους Μακεδόνες του Μ. Αλεξάνδρου αποτελεί την πιο κατηγορηματική επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος. Μάρτυρες αδιάψευστοι που φωτίζουν την ιστορία είναι τα ευρήματα των ανασκαφών στην Πέλλα, στη Βεργίνα, στο Δίο και τη Σίνδο και σε λιγότερο γνωστές περιοχές όπως του Βοïου, Κοζάνης, Καστοριάς, Φλώρινας, Έδεσσας, Αριδαίας, Κιλκίς, Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής και τελευταία της Αμφίπολης στον τύμβο Καστά. Το μακεδονικό όνομα επομένως είναι τμήμα της ελληνικής εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας του ελληνισμού. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όνομα ανεξάρτητου κράτους όπως είναι τα Σκόπια γιατί δεν εκφράζει απλά το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού που γίνεται δεκτό ως δικαίωμα από το διεθνές δίκαιο, αλλά δημιουργεί το δικαίωμα για ιστορική διεκδίκηση που εμπεριέχεται στον όρο «Μακεδονία». Σήμερα, αν τα Σκόπια γίνουν δεκτά με το όνομα Μακεδονία, δημιουργείται ένα κυρίαρχο κράτος με διεθνή υπόσταση, το οποίο όμως δεν καλύπτει το σύνολο της εδαφικής περιοχής που εκφράζει το όνομά του, και την οποία φυσικά εδαφική περιοχή θα απαιτήσει στο μέλλον… Το ευτύχημα και το πλεονέκτημα μαζί της Ελλάδας σε αυτό το ζήτημα είναι ότι δε χρειάζεται εκ των πραγμάτων κανενός είδους «προπαγάνδα». Ό, τι λείπει είναι η σωστή και έγκυρη ενημέρωση. Θα πρέπει να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια που σκοπιμότητες, βλέψεις και συμφέροντα παραποιούν και διαστρέφουν, όπως γίνεται με την πανάρχαια Ελληνική Μακεδονία μας. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η Ελλάδα είναι μόνιμα ταγμένη «να φυλάσσει Θερμοπύλες» και ότι το χρέος αυτό δεν είναι υπόθεση μιας πρόσκαιρης επιφυλακής ή κινητοποίησης, αλλά σταθερό μέλημα των σημερινών και των αυριανών πολιτών της χώρας που, για να μπορεί να διασφαλισθεί, πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται από συνεχή εγρήγορση και από μια δυναμική παρουσία σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής. Ίσως αυτή είναι η στιγμή που θα πρέπει να συμμεριστούμε την προ πολλού μιλημένη αγωνία αγίων μορφών: «προσευχηθείτε να στείλει ο Θεός κάποιον ή κάποιους, για να τραβήξουν μπροστά». Ωστόσο, δε θα μας σώσει ούτε αυτή η έκκληση γιατί χωρίς εθνικό όραμα, με όλους εμάς τους Έλληνες βυθισμένους σε μια παρακμή, χωρίς όριο και χωρίς προηγούμενο στην πρόσφατη Ιστορία μας, ακόμα και αν αναστηθεί εκείνος ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς του θρύλου, το μόνο που θα μπορέσει είναι να πέσει ξανά στην Κερκόπορτα. Επομένως χρειάζεται, εκτός από την προσευχή, και η ματωμένη εργασία μας, για να αναστηθεί από τους νεκρούς το χαμένο μας όραμα. Δηλαδή, επείγει να βρούμε τον εαυτό μας και το χαμένο μας κέντρο. Έχουμε ελπίδα. Ας μην την σπαταλήσουμε ά(σ)κοπα. Έχουμε στο αίμα μας, αίμα του Μακρυγιάννη και του Κολοκοτρώνη… Βιβλιογραφία Εγκυκλοπαιδικό λεξικό «Ήλιος»
