Έχω κρυμμένο στην καρδιά μου ένα παράθυρο. Ο,τι αγάπησα, ο,τι άγγιξα, ο,τι είδα, υπάρχει εκεί.
Σαν μια μικρή ερημική παραλία που κάποτε ονειρεύτηκες.
Και κάθε βότσαλο, μια μνήμη.
Το φιλί της μαμάς για καληνύχτα που μύριζε μέντα και αγάπη.
Το παραμύθι της γιαγιάς και τα μπισκότα.
Τα βιβλία, οι φωνές, οι μουσικές.
Τα χρόνια που πέρασαν κι έφεραν φίλους.
Όλες εκείνες οι φορές που έπρεπε να πέσεις, για να μάθεις τη δύναμη των ποδιών σου.
Τις νύχτες που δεν κοίταξες τ’ αστέρια, αλλά κι εκείνες που τα κοίταξες.
Και κατάλαβες πως το να είσαι ζωντανός είναι το δύσκολο αλλά και το πιο όμορφο πράγμα.
Και ονειρεύτηκες.
Και πέταξες.
Και δεν έχει σημασία πού είμαι τώρα ή πού θα είμαι αύριο.
Γιατί αυτό που είμαι κρύβεται πίσω απ’ αυτό το παράθυρο.
Και όσο θ’ αντέχω να κοιτάω την καρδιά μου, θα έχω πάντα δικαίωμα σ’ αυτή τη θέα.
Γιατί η μνήμη είναι ο τροχός του κόσμου.
Χαράσσει ευγενικά το χώμα του χρόνου και πορεύεται.
Έτσι η αρχή, η μέση και το τέλος του ανήκουν.
Αρκεί να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Μαργαριτίδου Εύη – Photo: Author/Depositphotos
