του Δημήτρη Ζ. Γουγουλιά
Ξεκίνησα από το χωριό με κέφι κόντρα στον καιρό, καθώς είχαν ανοίξει οι ουρανοί και η κίνηση στους δρόμους γίνονταν με δυσκολία. Μούσκεμα από την βροχή έφτασα στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Αλκαζάρ όπου είχε ανακοινωθεί ότι θα γίνει λόγω κακοκαιρίας η προγραμματισμένη για το κηποθέατρο Αλκαζάρ παράσταση «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή». Το πρώτο σοκ το έπαθα από την θάλασσα της λευκής πλαστικής καρέκλας που αντίκρισα, αλλά από την λαχτάρα και τις υψηλές προσδοκίες που είχα για την παράσταση (τα σχόλια όλα επαινετικά, οι συντελεστές ένας κι ένας) το απώθησα το κακό προαίσθημα και εξακολουθούσα να αδημονώ για την έναρξη. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο η θερμοκρασία ανέβαινε και με ταλαιπωρούσε όσο και η απεγνωσμένη μου προσπάθεια να μπορέσω να δω από τη θέση μου την σκηνή που ήταν στο επίπεδο των μπροστινών καθισμάτων. Ο λαιμός μου μπορεί να μάκρυνε κάποια χιλιοστά, αλλά το πρόβλημα δεν το έλυσα… Όταν ήρθε η ώρα της έναρξης, μετά από τα δέκα πρώτα λεπτά, αφού δεν έβλεπα τίποτα και λόγω της κακής ακουστικής δεν ξεκαθάριζα ούτε κατά προσέγγιση και τους διαλόγους, αποφάσισα σαν θεατής ότι δεν μου αντιστοιχεί αυτή η ποιότητα θεάματος και ξεκίνησα να φύγω… Φεύγοντας θεώρησα χρέος μου να πω στον κύριο Ρήγα που βρισκόταν κάπου εκεί πόσο απογοητεύτηκα. Η απογοήτευση μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν άκουσα την ατάκα πάρτε τα λεφτά σας πίσω και τη φτηνή δικαιολογία ότι αυτό το χώρο τους έδωσαν.
Δεν κλαίω τα λεφτά φίλε μου… Κλαίω για το θάνατο του καλλιτέχνη μπροστά στα πόδια του εμποράκου…
Κλαίω που μας μάντρωσαν σαν πρόβατα και ενώ όλοι ψιθύριζαν τη δυσαρέσκεια τους μετρημένοι ήταν όσοι διεκδίκησαν το αυτονόητο …
Κλαίω που όλα αποδομούνται, τέχνη, πολιτική, αξίες κι εμείς παθητικοί θεατές κάνουμε αέρα με τα εισιτήρια μας, ενώ το οξυγόνο όλο και λιγοστεύει…
Πεθαίνουμε κάθε μέρα παντού και δεν το ξέρουμε…
Πηγή : http://dzg10.blogspot.gr/2017/08/blog-post_30.html
