Της Κατερίνας Τσαμπά
Κάθε χρόνο την ίδια περίοδο, με επισκέπτεται μια φίλη από τα παλιά, για επαγγελματικούς λόγους. Μπορεί να κάνουμε έναν χρόνο να βρεθούμε και να μην έχουμε σχεδόν καμία άλλη επαφή ενδιάμεσα, αλλά όταν συναντιόμαστε είναι σα να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα από την τελευταία μας συνάντηση.
Και τι δε λέμε ρε φίλε. Τα «θυμάσαι τότε που…;» πηγαίνουν κι έρχονται σαν μπαλάκι του πινκ πονκ. Πόσα χρόνια γυρνάμε πίσω…
Κάθε χρόνο για δυο ώρες περίπου, καθόμαστε και λέμε ιστορίες για τα παλιά. Τότε που βγαίναμε έξω για βόλτα λες και δεν υπήρχε αύριο. Που καθόμασταν μέχρι το πρωί και πηγαίναμε κατευθείαν για δουλειά και είχαμε αντοχές ρε φίλε. Τι αντοχές ήταν εκείνες; Όχι σαν σήμερα που άμα γυρίσω μετά τις 12 το βράδυ κάνω και δυο μέρες να συνέλθω.
Μιλάμε για παλιές παρέες, πώς περνούσαμε τότε τόσο ωραία και πόσο διαφορετικά περνάμε τώρα. Εξίσου ωραία, αλλά σίγουρα διαφορετικά.
Α ρε νιάτα. Βιαζόμασταν να ζήσουμε και ζούσαμε μια χαρά. Ήταν και άλλες εποχές, υπήρχε αφθονία στα πάντα. Βγαίναμε έξω και θέλαμε να πιούμε, να χορέψουμε, να γελάσουμε. Και τα κάναμε όλα αυτά μέχρι εξάντλησης.
Δε θα ξεχάσω, όταν σπούδαζα αν και ήμουν στην πόλη μου, έβγαινα το πρωί και γυρνούσα βράδυ. Και δούλευα παράλληλα να σκεφτείς. Χαμός. Τι ωραία να τα αναπολώ. Με κάνουν να χαμογελώ, να θέλω να ψάξω τις παλιές παρέες, να ξαναβρεθούμε, να θυμηθούμε κι άλλα.
Η ζωή είναι μια καθημερινή πάλη, που αν δεν ψάχνουμε να παίρνουμε ανάσες, είτε αναπολώντας τις ωραίες στιγμές, τους ωραίους ανθρώπους, βγαίνοντας για έναν καφέ, κάνοντας έναν περίπατο, δεν ξέρω αν θα τη «βγάζαμε καθαρή». Γι αυτό πάλευε μεν αλλά μην ξεχνάς να ζεις!
πηγη:http://www.glikaxamogela.gr
