Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
(676-756μ.Χ.), ο «Χρυσορρόας».
- Προστάτης του Σωματείου Ιεροψαλτών Τρικάλων.
- Πανηγυρικός Αρχιερατικος Εσπερινός εις τον Ιερον Ναόν Παναγίας Επισκέψεως
- Σάββατον, ώρα 6η μ.μ.
- Θα ψάλη ο Βυζαντινος Χορος του Σωματείου.
Του κ. Πολυχρόνη Στεφ. Νταλάση*
• Επιτίμου Προέδρου του Σωματείου
Οφφικιαλίου Πρωτοψάλτου Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης & Σταγών
Ο κ. ΠΟΛΥΧΡΌΝΗΣ ΝΤΑΛΑΣΗΣ
- Το Σάββατον 3η Δεκεμβρίου 2011 και από ώρα 6η μ.μ., παραμονή της Εορτής του Oσίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, Προστάτου του Σωματείου Ιεροψαλτών Τρικάλων «ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ», θα τελεσθή στον Ι. Ν. Αγίας Επισκέψεως της πόλεώς μας Μέγας Αρχιερατικός Πανηγυρικος Εσπερινός, μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου
- Τους εορτίους ύμνους θα ψάλει ο πολυμελής Βυζαντινός Χορός τού Σωματείου, κατανεμημένος εις τα δύο αναλόγια του Ι. Ναού..
- Επ’ ευκαιρία της εορτής αυτής γράφεται το παρόν σημείωμα δια τον Όσιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν.
- Αφιερώνεται στους συναδέλφους Ιεροψάλτες , Καθηγητές , Σπουδαστές, φιλεόρτους και εραστές της Βυζαντινής Μουσικής και Ψαλτικής Τέχνης.
- Συνεορτάζουν οι Άγιοι: Η συγχορεύουσα ταις φρονιμοις Παρθένοις, η πάνσεμνος, η θεόκλητος Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς και ο « των Αγράφων ο γόνος… της Μονής Κορώνας(και όχι Κορώνης) το κλέος», ο Επίσκοπος Φαναρίου νέος Ιερομάρτυς Σεραφείμ.
Ø Στὶς 4 Δεκεμβρίου είναι η Εορτή του Ὁσίου Ιωάννου του Δαμασκηνου, Προστάτου του Σωματείου Ιεροψαλτών Νομού Τρικάλων «ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ».
Χοροστατεί ο σεβ. Μητροπολίτης κ.κ. Χρυσόστομος και ψάλλου χοροί του Σωματείου κατά τον Πανηγυρικὸν Εσπερινόν εις τον Ι.Ν Παναγίας Επισκέψεως.
Ο ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΟΥ, στο 10Ο ἄρθροØ ΔΙΑΛΜΒΑΝΕΙ: «Καθιερώνεται η 4η Δεκεμβρίου εκάστου έτους, κατά την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τη μνήμη του μεγάλου Μελωδου και Υμνογράφου αυτής Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, ως ημέρα της Εορτης της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλλάδος και πάντων των κατά τόπους Συλλόγων Ιεροψαλτών».
Επ’ ευκαιρία της εορτής αυτής γράφεται το παρόν σημείωμα δια τον Όσιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν. Ø
Ø Αφιερώνεται στην 35)ετίαν του Σωματείου και στους συναδέλφους Ιεροψάλτες , Καθηγητές Σπουδαστές, φιλεόρτους και εραστές της Βυζαντινής Μουσικής και Ψαλτικής Τέχνης.
Συνεορτάζουν οι Άγιοι:Ø
• Η συγχορεύουσα ταις φρονίμοις Παρθένοις, η πάνσεμνος, η θεόκλητος Αγία Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς και
• ο « των Αγράφων ο γόνος… της Μονής Κορώνας (και όχι Κορώνης) το κλέος», ο Επίσκοπος Φαναρίου νέος Ιερομάρτυς Σεραφείμ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ
« Τας μεν ουν από της Μουσικής απαρχάς τω Θεώ
κατά χρέος ανατιθέντες, εν τη ιερά ψ ά λ λ ε ι ν
Εκκλησία ταχθέντες, εν κ α τ α ν ύ ξ ε ι τον Θεόν,
τον αοράτως εκεί παρόντα δ ο ξ ο λ ο γ ή σ ω μ ε ν »
(Χειρόγραφον Ιωάννου του Δαμασκηνού)
Η ΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ
ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ( Ἐργον ΑΛΜΠΑΝΗ, 1978)
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας, από επιφανή Ελληνοσυριακή Χριστιανική οικο¬γένεια, που είχε αξίωμα στους Σαρακηνούς.
‘Ητο υιός τού Σουλτα¬νικού θησαυροφύλακος Σεργίου και μορφώθηκε παρά του Kοσμά του ξένου, του λεγομένου Ικέτου, του σοφού, ευσεβέστατου και εναρέτου της εποχής εκείνης ανδρός, τον όποιον, εξηγόρασε ο Σέργιος από τους πειρατές
Στην εξαγορά του μεγάλου Διδασκάλου συμπεριελήφθη και ένας νεαρός, συνομήλιξ του Δαμασκηνού, ο Κοσμάς, ο μετέπειτα Αγιοπολίτης. Και οι δύο αυτοί αφού ανδρώθηκαν, επειδή τους εξέλαβαν ώς εικονολάτρες, αναγκάσθηκαν νά εκπατρισθούν στά Ιεροσόλυμα. Εκεί συνέγραψαν άπειρους ύμνους, και κανόνες, ο μέν Κοσμάς σε πεζόν λόγο, ό δε Δαμασκηνός σε έμμετρον.
Κατόπιν ο μεν Κοσμάς χειροτονήθη¬κε εις επίσκοπον Μαϊουμά, ο δέ Δαμασκηνός έκαρη εις μοναχόν και ανεχώρησεν στην Μονήν του Αγίου Σάββα, ως απλούς μοναχός. Εκεί συνέγραψε τό μέγα έργον του και συνεπλήρωσε το τυπικόν του Αγίου Σάββα.
Από τον Πατριάρχη Ιερο¬σολύμων Ιωάννη τον Ε'(706-735) χειροτο¬νήθηκε πρεσβύτερος.
Δεν έδέχθη αξιώματα μεγαλύτερα από το του πρεσβυτέρου.
Επολέμησε με τον λόγο του και τη γραφίδα του δριμύ¬τατα τους εικονομάχους και συνετέ¬λεσε στην κατίσχυση της Εκκλησίας στις μάχες που δόθηκαν κατά τον πνευματικό εκείνο πόλεμο της εικο¬νομαχίας.
Θεολόγος , Διδάσκαλος και Υμνογράφος. Είναι ο Μεγάλος δογματικός της Ορθοδοξίας
Πολυγραφότατος και με ευρύτερες γνώσεις, άφησε τεράστιο συγγραφικό έργο.
Τα συγγράμματα είναι Α΄.) Ερμηνευτικά, Β΄.) Δογματικά, Γ΄.)Αντιρρητικά,Δ΄.) Ομιλίαι, ΣΤ΄.) Αγιολογικά, Ζ΄.) Διάφορα , Η΄.) Ποιητικά
Έγραψε επίσης διάφορες ομιλίες , βίους αγίων και εγκώμια.
Το σπουδαιότερο είναι η «Πηγή Γνώσεως» που μεταφράστηκε και στα Λατινικά και είχε μεγάλη επίδραση στους μεταγενεστέρους Θεολόγους, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση
Η Εκκλησία βράβευσε τους αγώνες τού Δαμασκηνού.
Ο Δαμασκη¬νός θεωρείται ό σπουδαιότερος σταθμός στήν μουσική μας. δεδομέ¬νου ότι άλλαξε το σύστημα της Αμβροσίου γραφής με άλλη δική του, τη Δαμασκήνειο (αγγιστροειδής).
Καθόρισε και περιθρίγκωσε την την εκκλησιαστική μουσική.
Ονομάστηκε και «Μαϊστωρ» της μουσικής. Κατεκόσμησε την ενιαύσιον ακολουθίαν της εκκλησίας δι’ασμάτων
Χαραχτηρίζετα μέγας θεμελιωτής και «πρώτη πηγή» της μουσικής μας.
Σπουδάζει την ίδια μουσική θεωρία που έρχεται εξελισσομένη από την αρχαία εποχή.
Η προσωπικότης του Ιωάννου ολοκληρώνεται με την δημιουργική προσφορά στον τομέα της Εκκλησιαστικής Μουσικής.
Θεωρείται το μεταίχμιο της Αρχαίας Ελληνικής και νεώτερης Εκκλησιαστικής Μουσικής.
Έγραψε «Γραμματική της Μουσικής ή Κανόνιον κατά τους ορισμούς και τους κανόνας της αρχαίας ελληνικής», κατ’ ερωταπόκρισιν και σώζεται επί περγαμηνής .
Δημιούργησε θεωρητικό, τακτοποίησε τους ήχους, άπλοποίησε τις γραμμές και συνέγραψε την Οκτώηχο, τη μνημειώδη συλλογή ύμνων στους οκτώ ήχους για τις ακο-λουθίες των εσπερινών και των όρθρων των Κυριακών.
Θεωρείται ο κατ’ εξοχήν συντάκτης της.
Η Οκτώηχος (Οχταήχι), συμπληρω¬θείσα αργότερα και υπό άλλων υμνογράφων, απετέλεσε την Παρακλητική.
Το έργο τούτο θαυμάζεται για τον πλούτο των δογματικών αληθειών που περιέχει.
Είναι το γνωστό σαν «Οχταήχι», που, κατά τους χρόνους της μαύρης δουλείας, μάθαινε στα σκλαβόπουλα γράμματα, τα ενεθάρρυνε να «μή σκιάζονται στα σκότη» και πως «η Λευτεριά, σαν της αυγής το Φεγγοβόλο αστέρι, της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».
Η Οκτώηχος. τής οποιας τούς ύμνους ακο¬λουθούν όλοι οί Ορθόδοξοι λαοί, θαυμάζεται για το ύψος τών δογματικών της εννοιών. . Είναι σπουδαιότατο ποιητικό και μουσικό έργο τού Δαμασκηνού. Σ’ αυτή ο Δαμασκηνός απέκλεισε καθε ξένο στοιχείο, που θύμιζε τήν αρχαία θρησκεία.
Εις την Οκτώηχον εφαρμόζεται άπασα η θεωρία της αρχαίας ελληνικής μουσικής.
«Η Οκτώηχος, κατά τον MILLER, είναι ή «Θάλεια» τών Ορθοδόξων».
Σημειωτέον ότι «Θάλεια» ήτο των αρειανών (αιρετικών) υμνολογήματα.
Αξιον παρατηρήσεως είναι ότι τό όνομα τού Δαμάσκηνου αγίου IΩANNOY, κρύπτεται στην ακροστοιχίδα των Δοξαστικών Θεοτοκίων των άποστίχων της Οκτωήχου, κατα την έξης τάξη:
Ιδου πεπλήρωται ή τού Ησαϊουυ πρόρρησις (ήχος α).•
Ω θαύματος καινού πάντων των πάλαι (Ήχος β΄)
Ασπόρως εκ θείου πνεύματος(Ήχος γ’).
Νεύσον παρακλήσεσι σων ικετών (ήχος δ’).
Ναός και πύλή υπάρχεις (ήχος πλ α’).
Ο ποιητής και λυτρωτής μου, πάναγνε (ήχος πλ. β’).
Υπό την σην, Δέσποινα, (ήχος βαρύς).
Ύψιπετέστερος είναι ό Δαμασκη¬νός, ως εισηγητής-ποιητής στους ασματικούς κανόνες, ο οποίος εποίησε τους αρίστους της Εκκλησίας. Αυτοί είναι μεγαλοπρεπέστατοι, λαμπροί και έξοχοι, ιδίως των Χριστουγέννων, των Θεοφανείων, του Πάσχα και της Πεντηκοστής.
Συνέθεσε πάνω από εξηντα Κανόνες, όπως τον κανόνα «Αναστάσεως ημέρα…» του Πάσχα(μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πρότυπο εκκλησιαστικής ποιήσεως), «Έσωσε λαόν…» των Χριστουγέννων, «Στίβει θαλάσσης…»των Θεοφανείων, «Θείω καλυφθείς…» της Πεντηκοστής, «Ανοίξω το στόμα μου …» του Ευαγγελισμού, « Τω Σωτήρι Θεώ…»της Άναληψεως, «Μωϋσής εν θαλάσση προφητικώς» της Μεταμορφώσεως, «Παρθένοι νεάνιδες»της κοιμήσεως της Θεοτόκου , εις την Υπαπαντή, εις την Ύψωση του Σταυρού, εις το Γενέσιον της Θεοτόκου, εις τους Προφήτας, εις την σύλληψη του Προδρόμου εις Αποστόλους , Αγίους κ.λπ. κ.λπ.
Ο Αγάπιος ο μοναχός αποκαλεί τους Κανόνας λαμπροτάτους, τα δε στιχηρά παναρμόνια.
Με βάση τον λόγο για το Πάσχα του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, που αρχίζει «Αναστάσεως ημέρα , μακαρία ψυχή, λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, αλλήλους περιπτυξώμεθα, είπωμεν αδελφοί …και ούτω βοήσωμεν: Χριστός ανέστη εκ νεκρών…» συνέθεσε το πανηγυρικώτατον Δοξαστικόν των Αίνων του Πάσχα «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει…»,
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
«Λοιπόν ούτος λέγεται ο αρχαιότερος διδάσκαλος και πρωτουργός της καθ’ ημάς Εκκλησιαστικής Μουσικής , κατά τά σωζόμενα γεγραμμένα μέλη δια των μουσικών χαρακτήρων. Αυτός εποίησε την Οκτώηχον, εδίδαξε τους μεταγενεστέρους ψαλμωδούς, να μην εκτίνωσιν, ούτε να παρεκτρέπωσι τας ψαλμωδίας από τους οκτώ ήχους…»(Χρυσάνθου: «Θεωρητικόν Μέγα της Μουσικής»,Τεργέστη 1832).
Η γλώσσα των ύμνων αρχαϊζουσα, η μουσική όμορφη και κατανυκτική.
«Των μεν ιαμβικών στίχων ή Ειρμών τα μέτρα ως και των προλόγων αυτών ελήφθησαν εκ των του Σοφοκλέους και Ευριπίδου και Αισχύλου,των δε πεζών στίχων εκ των του Ομήρου, Πινδάρου, Αριστοφάνους και άλλων»
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:
Εις τον Πρώτον Ήχον: Το «Ἐσωσε λαόν θαυματουργών Δεσπότης (Χριστουγέννων) κατά το «Που τας φίλας δήτ’ ευφρόνας δείξεις, άναξ» (Ευριπ.Εκάβη 828).
Εις τον Δεύτερον ήχον: Το «Εχθρού ζωφώδους και βεβορβορωμένου»(Θεοφανείων) κατά το «Ου σωφρονήσεις; ου μαθών ός ει φύσιν»(Σοφ,Αίας μαστιγ.1259)
Εις Τρίτον ήχον: Το «Εβόησέ σοι ιδών ο πρέσβυς»( Υπαπαντής), κατά το «Αυτάρ ο σύλα πώμα φαρέτρης»(Ομήρου Ιλιάς Β,716)
Εις Τέταρον ἠχον:Το «Θείω καλυφθείς ο βραδύγλωσσος γνώφω» (Πεντηκοστής) κατά το «Όταν ο δαίμων ευροή,πεποιθέναι»(Αίσχύλου Πέρσαι, 601).
Εις Πλάγιον πρώτον ήχον:Το «Ιππον και αναβάτην εις θάλασσαν ερυθράν»(Ειρμός Κανόνος Πλ.Α) κατά το «Άλλοι μεν παρα νηυσί αριστήες Παναχαιών» (Ὁμ.Ιλιάς, Κ.).
Εις τον πλ.Β΄ήχον:Το «Χριστός μου δύναμις Θεός και Κύριος»Τελώνου & Φαρισαίου) ,κατά το «Ώχθησαν δ’ανά δώμα Διός θεοί»(Αριστοφ.Σφήκες, 1009).
Εις βαρύν ήχον: Το «Ο πατρικούς κόλπους μη λιπών»(Κανόνος Αναστασίμου), κατά το «Ως άρ ’έφαν , Πρίαμος δ’ Ελένην εκαλέσσατο φωνή» ( Ομ.Ιλ.Γ,161)
Και εις ήχον πλ.Δ΄: Το «Αλλότριον των μητέρων η παρθενία»(( Γενέσιον της Θεοτόκου,Θ΄Ωδή…) κατά το «Ά ξύνισμεν τοίσιν ίπποις, βουλόμεθ’ επαινέσαι»(Αριστοφάνους Ιππής,595).
Εποίησε ό Δαμασκηνός τροπάρια καί στιχηρά ώς :«επί σοι χαίρει κεχαριτωμένη πάσα ή κτίσις», «την πάσαν ελπίδα μου εις σέ άνατιθημι», αργά μελωδήματα, ως τα οκτώ μέγιστα κεκραγάρια, τα προωδίκά του Ακάθιστου Υμνου έως «τό προσταχθέν μυοτικώς», το αργόν δίχορον «Τη Υπερμάχω», το «Ιδού ο Νυμφίος», το είς ήχον Α’ Κοινωνικον «Γεύσασθε», το Χερουβικόν «Νυν αι δυνάμεις (πλ. β) καθίσματα, Χερουβικά, Κοινωνικά .λπ. ένα μάθημα «Προστασία των Χριστιανών».
Τα εσπέρια στιχηρά της Πεντηκοστής «Παράδοξα σήμερον…», Το Πνεύμα το άγιον φως και ζωή ,πνεύμα σοφίας…». Μελοποίησε τα 8 μέγιστα «Κεκραγάρια».
Η συμβολική στενογραφική γραφή, προϊόντος του χρόνου, εξηγήθη αναλυτικώτερα και πιστότατα υπό διαφόρων κατά καιρούς μουσικοδιδασκάλων , και προ παντός του Ιωάννου Μαΐστορος του Κουκουζέλους(1100) μ.Χ, του Μπαλασίου ιερέως του Νομοφύλακος, Ιωάννου του Πρωτοψάλτου του Τραπεζουντίου(+1756).
Τα μεγάλα μαθήματα μετέφερε στη δική του γραφή (αναλυτικώτερα) ο περιώνυμος μουσικός του ΙΗ αιώνος Πέτρος Πελοποννησιος(+1777, εκ Σκήτης Λακεδαίμονος) , Λαμπαδάριος της Μεγάλης του χριστού Εκκλησίας, τον 18ο αιώνα , στη νέα δε μέθοδο οι Διδάσκαλοι Γρηγόριος ο Λευΐτης Πρωτοψάλ¬της της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και Χουρμούζιος ό Χαρτοφύλαξ.
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναδείχθηκε ένας από τούς μέγιστους δογματικούς τής ορθοδοξίας μας, μεγάλη προσωπικότης, κορυφαίος Διδάσκαλος της Εκκλησίας, μέγας Θεολόγος τής εποχής του.
Διακρίθηκε γιά την προσήλωση του στις παραδόσεις, θεωρείται καί κατατάσσεται μεταξύ μεγαλυτέρων Πατέρων της Εκκλησίας.
Συνθέτης και θεωρητικα διάσημος.
Ο μεγάλος αυτός Ιεράρχης χαρακτηρίστηκε ὡς ο «Ορφεύς»της Εκκλησιαστικής Μουσικής.
Είναι ο μέγας μεταρρυθμιστής της Βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής, ο οποίος επενόησε την αγγιστροειδή συμβολική παρασημαντική.
Φιλόσοφος, συγγραφεύς πλείστων θεολογικών έργων, ποιητής κοί συνθέτης ύμνων Βυζαντινής Μουσικής.
Αξιον λόγου είναι το ό,τι η μουσι¬κή του εισήχθη τον Θ’ (9ον) αιώνα στην ομόδοξη Ρωσσία.
Φιλοσόφησε επάνω στη μουσική και παραδέχθη¬κε τις μελωδίες εκείνες οι οποίες συντελούν στην ανύψωση των ανθρώπων προς τον Θεον. Θεωρείται ο όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ισο¬δύναμος με τον Ρωμανόν τον Μελωδόν.
Προ του θανάτου του συνέθεσε την Νεκρώσιμον ακολουθίαν, ή οποία εψάλη στην κηδεία του (την ίδια έχουμε και σήμερα).
Γνωστά είναι τα 26 ιδιόμελα στην ακολουθία του εξοδικού.
Η αγία μας Εκκλησία ψάλλει και χαρακτηρίζει αυτόν ότι είναι «ηδύφωνος αυλός», «θεόφθογγος λύρα της σοφίας του πνεύματος», «κιθάρα μελουργός», «λιγυρά θεία λύρα», «κινύρα παναρμόνιος», «όργανον εϋηχέστατον», «σάλπιγγα καλλακελαδος», πού κατεφαίδρυνε. ενθεαστικώτατα την Εκκλησίαν του Χριστού».
Ταὴν παραμονήν της εορτής δίδεται η ευκαιρία στο φιλέορτο , φιλακόλουθο καὶ φιλόμουσο πλήρωμα του Ναού νά απολαύσει τους ύμνους,που θα ψάλουν πολυμελείς χοροί Ψαλτών του Σωματείου μας, προς τιμήν της εορτής του, ένας από τους οποίους είναι:
«Τι σέ όνομάσωμεν, Άγιε; Θεολόγον Ιωάννην ή Δαυίδ τον μελωδόν; Πνευματέμφορον κινύραν ή αυλόν ποιμενικόν; Γλυκαίνεις ακοήν γαρ καί διάνοιαν. Ευφραίνεις Εκκλησίας τα συστήματα. Και μελιρρύτοις σοις φθέγμασι, καταγλαϊζεις τα πέρατα. Ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών».
Ύμνος εις τον Όσιον εγράφη υπό του ελλογιμωτάτου Χρήστου Χατζηχρήστου (1900) (Παράρτημα Εκκλησιαστικής Αληθείας του εν Πατριαρχείοις Εκκλησιαστικού Μουσικού Συλλόγου, τεύχος δεύτερον,1 Ιουνίου 1900, σελ.164).) και εμελοποιήθη υπό του Μάρκου Βασιλείου, τυχών του πρώτου βραβείου εις τον σχετικόν διαγωνισμόν του Συλλόγου(ό.π.π. τεύχος πέμπτον,1 Νοεμβρίου 1902,σελ.316).
Στροφή α΄.
«Εκ χειλέων των Αγγέλων/υφαιρών τας μελωδίας
/και καιρώ εκτιναχθέντι /εκ πλευρών Αυτών χρυσών/
ἐγραφες ενθέω ζήλω τας / μολπάς σου τας ηδείας,/
εν σταλάγματι εμβάπτων/ ουρανίων μελισσών.
Στροφή β΄.
Και ανύψωσας Αγίων /τας χορείας των Μαρτύρων,/
τους ενθέους τούτων άθλους/υψηλαίς ωδαίς τιμών,/
Εν ναοίς δε διαχέων/θείον Αρμονίας μύρον/
Ως εν λιχανώ τον Μέγαν εκδηλοίς Θεόν ημών./
Στροφή γ΄.
Εκ των σών εναρμονίων /και μελισταγών χειλέων/
θίασος των θαυμαστών Σου/στάγμα υφελών μικρόν/
από στέρνων ευγνωμόνων/και εκ καρδιών ενθέων/
χάριτος καλόν παιάνα /Σοί προσάδει και φαιδρόν./
Επωδός:
Δέξαι, θείε Ιωάννη,/
σέμνωμα Δαμασκηνών! /
δέξαι , μουσουργέ τον πανυ,/
ύμνον μελωδώ καινόν»
Ο ύμνος αυτός μελοποιήθηκε και από τον Άρχοντα Μουσικοδιδάσκλον της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας αείμνηστον Αβραάμ Ευθυμιάδην(σε ρυθμόν τρίσημον)
Βιβλιογραφία:
1. Εκκλησιατικός Μουσικός Σύλλογος Κων)πόλεως: Παράρτημα Εκκλ. Αληθείας 1900-1907.
2. Καράς Σίμων: Η Βυζαντινή Μουσική σημειογραφία, Ἀθήναι 1932.
3. Οικονόμου Φίλιππος: Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική και Ψαλμωδία, Αίγιο 2001.
4. Παπαδόπουλος Γ. Ιστορική Επισκόπησις της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής, έκδ.ΤΕΡΤΙΟΣ. Κατερίνη 1990.
5. Παπαδόπουλος Γ..Λεξικόν της Βυζαντινής Μουσικής .έκδ.Πανελλ. Συνέσμου Ιεροψαλτών, Αθήνα 1995.
6. Παπαδοπουλος Γ.: Συμβολαί εις την Ιστορίαν της παρ’ ημίν Εκκλησιαστικής Μουσικής, Αθήναι 1890
7. Σουϊδας: Βυζαντινό Λεξικό, (επιμ. Β. Κατσαρός), Εκδόσεις Θύραθεν, Αθήνα 2002.
8. Τολίκα Ολυμπία: Επίτομο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Βυζ.Μουσικής, Έκδ.ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ 1993.
9. Φάβης Βασίλειος: Λήμμα εις την Μεγάλην Ελληνικήν Εγκυκλοπαίδειαν.
10. Χατζηθεοδώρου Θ, (σημειώσεις Π. Νταλάση, από τις παραδόσεις στο «Ελληνικόν Ωδείον Αθηνών» 1963-65).
11. Χρήστου Παν. : Λήμμα εις την Θ.Η.Εγκυκλοπαίδεια.
12. Χρύσανθος Μαδύτων: Μέγα Θεωρητικό της Μουσικής,Τεργέστη 1832.
13. Χρυσοχοϊδης: Λήμμα εις την Μεγάλην Ελληνικήν Εγκυκλοπαίδειαν «ΠΥΡΣΟΥ-ΔΡΑΝΔΑΚΗ».
*Σύντομο βιογραφικό:
Ο Πολυχρόνης Νταλάσης (1933-) εκ Στουρναραίϊκων, κάτοικος Τρικάλων, είναι Δάσκαλος, μετεκπαιδευθείς στο Πανεπιστήμιον των Αθηνών (1963-65).
Ομότιμός Καθηγητής Μουσικής στην τ.Σχολή Νηπιαγωγών Καρδίτσας, Μουσικοδιδάσκαλος, Διπλωματούχος του Ελληνικού Ωδείου Αθηνών, Καθηγητής Βυζαντινής και Ευρωπαϊκής Μουσικής στην Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ι.Μ.Τρίκκης και Σταγών. Ἔπίτιμος Πρωτοψάλτης Ι.Ν.Ζωοδόχου Πηγής (Σαραγίων) Τρικάλων. Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Διευθυντών Χορωδιών και μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Διευθυντών Χορωδιών.
Συγγραφέας, Λαογράφος, μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Διεθνούς Οργάνωσης Λαϊκής Τέχνης (Unesco), του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας.
Επίτιμος Πρόεδρος του Σωματείου Ιεροψαλτών Τρικάλων. Οφφικιάλιος Άρχων Πρωτοψάλτης της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγων.
Έχει βραβευτεί ἀπὸ Συλλόγους (Ε.Μ.Ο.Τ. και Φοιτητῶν Τρικάλων Η ΤΡΙΚΚΗ) από την Ακαδημία Αθηνών για την καταγραφή και συλλογή στοιχειών της λαϊκής παράδοσης (Δημοτικά Τραγούδια, Παρόμοιες -Αινίγματα, ήθη και έθιμα της Θεσσαλίας). Επίσης του απενεμήθη Α΄ Βραβείο του Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού για παιδιά, για την Συλλογή «Ανέκδοτα λαϊκά παραμύθια για παιδιά» Ἔλαβε τὴν ὑψίστη τιμητικὴ διάκριση ἀπό τὴν Ἱερἀ Μητρόπολι: ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩ ΤΡΙΚΚΗΣ & ΣΤΑΓΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΗΣΣΑΡΊΩΝΟΣ, καθὼς καὶ τιμητικὴ πλακέτα διὰ ἐπί 34 ἐτῶν διακονίαν του Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱ.Ν.Ζ.Πηγῆς –Σαραγίων (1982-2016). Τιμήθηκε ἀπό τὸν Ἐρυθρό Σταυρό(Παράρτημα Τρικάλων). Έτυχε ἐπανειλημμένων τιμητικῶν διακρίσεων καὶ εὐαρεσκειών, ἀπό τὴν ἐκπᾶιδευση κ.λπ φορεῖς (Σ.Μ.Υ. «ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ», Ι.Μ.Δημητριάδος, Σύνδεσμο Λογοτεχνῶν Τρικάλων κ.λπ.,κ.λπ.
Τιμήθηκε από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Τρικάλων και Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Τρικάλων για την «ανεκτίμητη προσφορά του στην εκπαίδευση, τα γράμματα την παιδεία και τον πολιτισμό αυτού του τόπου».
Νῦν διδάσκει ἀνιοδιοτελῶς Βυζαντινὴν Μουσικὴν εἰς ταὸ Πνευματικὸν Κέντρον ΣΟΦΙΑ ΜΠΟΥΜΠΑ-Ἁγία μονή ὑπό ταὴν αἰγίδα τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου Αγίας Μονῆς.
