Και περνούν οι άνθρωποι από την ζωή μας
και φεύγουν όπως οι επιβάτες στον σταθμό.
Άλλοι βιαστικοί, ανυπόμονοι να συναντηθούν
με την μοίρα τους, το άγνωστο και προκλητικό.
Άλλοι διστακτικοί, γεμάτοι αμφιβολίες μπλεγμένες
γύρω από το δίλημμα της σωστής κατεύθυνσης.
Κι άλλοι θλιμμένοι, ανίκανοι να δεχτούν ότι
το ταξίδι τους τελείωσε κι η επιστροφή στα ίδια,
τα γνωστά και παλιά είναι υποχρεωτική.
Όλοι όμως επιβιβάζονται και φεύγουν.
Αγαπημένοι,φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, άνθρωποι
που γνώρισες για λίγο αλλά εκτίμησες πολύ,
άνθρωποι που έπινες νερό στ’ονομά τους
και σου κάρφωσαν πισώπλατα το μαχαίρι.
Άνθρωποι Μικροί και Μεγάλοι.
Στο τέλος μένεις μόνος,
σταθμάρχης ταυτόχρονα και μηχανοδηγός,
υπάλληλος στο γκισέ των εισιτηρίων και μικροπωλητής,
φύλακας μαζί κι εργάτης να καθαρίζεις τα κατάλοιπα
αυτής της αέναης κίνησης του πέρα – δώθε.
Το ρολόι σήμανε δώδεκα.
Ο σταθμός κλείνει.
Όλα ησυχάζουν φαινομενικά.
Τα φώτα σβήνουν
και μένουν μόνο τ’ατελείωτα βήματα, τ’αργόσυρτα…
τα βιαστικά,
να πηγαινοέρχονται μέσα σου ατελεύτητα
αφήνοντας ίχνη που ούτε ο ίδιος ο χρόνος δεν σβήνει.
Σαντίνα Δεναξά
