ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ
Αν και οι καιροί των προβληματισμών και της ευθύνης
αποτιμώνται με τη συνέπεια λόγων και έργων,
με δόκιμη συναίνεση και κριτική αποδοχή,
ανέστιοι μέντορες, αμνήμονες ταγοί κι επίδοξοι προφήτες,
της πλάνης πρεσβευτές και της χειραγώγησης λειτουργοί,
τον καλούσαν μπροστάρη σε κάθε τους επιλογή,
του τόνιζαν την υπακοή ως συνείδηση και αρετή,
του εικόνιζαν ως χρέος και δικαίωμα την προσαρμογή
και τον αποκαλούσαν ισότιμο, δημιουργικό συνομιλητή.
Ο δάνειος λόγος τους σύμφυρμα και η εμμονή πρωτείο,
δικαιοσύνη η προβολή και η προσφορά αξιοσύνης μέτρο,
φάσμα ιδεών η επίκληση και δόγματα η πίστη
με σύνδρομα ορθολογισμού κι αυθεντικές μονοφωνίες
για να ‘ναι η αντίληψη κοινή της ιστορίας και της ανάγκης
γι’ αυτό και δεν δικαίωναν στο φόβο την καταφυγή του,
στο όνειρο την παρόρμηση και το δειλό αναρώτημά του,
υποκριτικά του διέκριναν υπεύθυνες ομόγνωμες συμφωνίες
κι αυθαίρετα τον ενέτασσαν ομόλογο συνομιλητή.
Με πρόκριμα το στοχασμό και στέγασμα την αλήθεια,
η προτροπή ήταν κλήτευση και η ένταξη ασυλία,
ευπείθεια στ’ ανερμάτιστο κι ασύμβατη μικροθυμία,
της μνήμης απαξίωση κι απ’ τα όνειρα αποστασία,
γι’ αυτό και αντιλόγησε με θέσμιες κι ευσύνοπτες απόψεις,
αντέτεινε το σχετικό στους αφορισμούς και τις γενικεύσεις
δόμησε την προαγωγή στην αντίθεση και τη διαφωνία
κι αφού οι καιροί τον στράτευαν στην προσωπική ευθύνη,
προσφέρθηκε, ένας από τους πολλούς, ανένταχτος συνομιλητής.
3-3-2019
