Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης
Τρια πράγματα έχω μάθει στη μέχρι τώρα ζωή μου.
Πρώτον, να έχω το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ» ψωμοτύρι μου.
Δεύτερον, να δείχνω ευγνωμοσύνη σε αυτούς που μου κάνουν κάτι καλό, ο,τιδήποτε.
Τρίτον, να αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου.
Μεγαλώνοντας στην υπέροχη οικογένεια μου, έμαθα τη σημασία της ευγένειας, και το πόσο υπερτερεί η κοινωνική μόρφωση έναντι της ακαδημαϊκής. Ξέρεις πως μου έμαθε η οικογένεια μου να παρατηρώ και να αξιολογώ τον βαθμό κοινωνικής μόρφωσης στους ανθρώπους; Με το αν κάποιος «φτασμένος» επαγγελματικά καλημερίζει την καθαρίστρια ή λέει «ευχαριστώ» στην καφετζού όταν του σερβίρει τον καφέ του. Ένας αμόρφωτος βιοπαλαιστής μπορεί να είναι σκαλιά ανώτερος στην κλίμακα της ανθρωπιάς από έναν εκατομμυριούχο με Phd. Και συνήθως είναι.
Μπαίνοντας στην ενήλικη φαση της ζωης μου, το είδα στην πράξη. Θα εκπλαγόσουν με την πληθώρα των «μορφωμένων αγροίκων» που σουλατσάρουν στον κόσμο, και ειδικά στις συγχρονες φυτείες ζαχαροκάλαμου που είναι οι πολυεθνικοί οργανισμοί – «άνθρωποι μονάχοι», με σιδηρόδρομο τα γράμματα μετά το όνομα τους, αλλά μηδενική κοινωνικη μόρφωση. Βγαίνουν ψηλά για να τονώσουν το εγώ τους, αλλά το τι πραγματικά πετυχαίνουν είναι να κάνουν κύκλους στον πάτο του βαρελιού, όπου και ανήκουν. Μακριά από αυτούς.
Στην ευγνωμοσύνη τώρα. Το να εκτιμάς και να το δείχνεις, είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές που μπορεί άνθρωπος να κατέχει. Με το να είσαι ευγνώμων απέναντι σε κάποιον που σε ευνοεί ή να το νιώθεις για μια στιγμή μέσα στην οποία είσαι ευτυχισμένος, πάει να πει πως το ψυχικό σου σύστημα δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Η έμπρακτη ευγνωμοσύνη είναι η πιο ισχυρή μορφή ενέργειας που μπορείς να στείλεις πίσω σε άνθρωπο, σε κατάσταση, στο ίδιο το σύμπαν, για να του πεις «ευχαριστώ» για μια ή δυο ή εκατό δυο χαρές που έχεις πάρει από αυτό. Η αχαριστία, από την άλλη, είναι τρανό χαρακτηριστικό των μισανθρώπων, και των δυσλειτουργικών τους ψυχών. Είπαμε, δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε, μα όταν ο λήπτης πράττει επανειλημμένα σαν μαλάκας, έχοντας χεσμένο το συνεχές λαβείν, τότε τι κάνουμε; Ακριβώς αυτό – μακριά. Όσο παραπάνω γίνεται.
Αχ, η αγάπη. Δεν είναι ωραίο, εως ποιητικό, να κλείνουν όλα με αυτό το τόσο όμορφο συναίσθημα; Κλείνω αυτό το κείμενο, λοιπόν, με αγάπη, το είδος που ζεσταίνει καρδιές δεκτικές και που εκνευρίζει τις γκρίζες, τις κομπλεξικές. Αγάπη δυνατή, το μόνο είδος που έχω μάθει. Τέτοια ξέρω, τέτοια νιώθω. Κι αν το νιώθεις κι εσυ, με την ίδια ένταση και συχνότητα και το κόκκινο της καρδιάς στο τέρμα, τότε έχεις τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια. Γιατί πραγματικά πιστεύω πως η αγάπη θα σώσει τον κόσμο, ένα καρδιοχτύπι τη φορά.
