Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου
Αφήστε τα παιδιά σας να λερωθούνε και να λερώσουνε.
Αφήστε τα να χαλάσουνε τα μαξιλάρια στον καναπέ και το κάλυμα.
Αφήστε τα να λερώσουνε το τραπεζομάντηλο με σάλτσα και μην τρέχετε σαν υστερικές να αγκαλιάζετε δέκα ventex μαζί.
Κάποτε δεν θα έχετε κανέναν να σας χαλάσει το πολύ όμορφο στρωμένο σας σαλόνι.Θα παρακαλατε να σας στραβώσει κάποιος το τραπεζομάντηλο και να σας χύσει λίγο γάλα πάνω του.
Κάποτε θα εύχεστε να είχατε δέκα λερωμένες μπλουζίτσες να τρίψετε από το άδειο πλυντήριο που δεν θα γεμίζει από τα δικά σας ρούχα..
Κάποτε θα παρακαλατε να έρθει ο γιός σας στο σαλόνι να δει μια ταινία μαζί σας που τότε του φωνάζατε για τα παπουτσάκια του. Τωρα θα εύχεστε να έρθει και ας έφερνε και τα περσινά του σπορτεξ μαζί.
Θα μαγειρεύετε και θα τρώτε μόνη μετά από εικοσιπέντε τηλέφωνα που θα του κάνετε και όλο θα έχει δουλειά και όλο θα έρχεται.
Θα εύχεστε να ήτανε εκεί μαζί σας και ας θύμιζε η κουζίνα πεδίο μάχης απο τις σκανταλιές του.
Αφήστε τα παιδιά σας να τρέξουνε μέσα στο σπίτι και να φωνάξουν.Κάποτε θα είναι τόσο σκληρή αυτή η σιωπή που θα ανοίγετε τις πόρτες να ακούτε τα παιδιά των άλλων που παίζουνε στα απέναντι μπαλκόνια για να μην νιώθετε μόνη.
Η ζωή και τα όμορφα χρόνια της αθωότητας περνάν τόσο γρήγορα που όταν ανοίξεις τα μάτια σου μια μέρα βλέπει τον γιό σου να ξυρίζετε και την κόρη σου να βγαίνει ραντεβού.
Στην επόμενη πράξη όμως δεν θα μένουνε σε αυτό το σπίτι μαζί σου.
Στην επόμενη σκηνή θα τους παίρνεις τηλέφωνο να δεις τι κάνουνε σπίτι τους.
Θα κοιτάζεις τον πολύ όμορφο στρωμένο καναπέ σου και θα εύχεσαι..
Ας έπεφταν κάτω όλα τα ποπ κορν από το μπωλ που τρώγατε κάποτε μαζί βλέποντας ταινίες και δεν θα τα ξανά μάλωνες ποτέ πια.
