Ήταν ένα συνηθισμένο γαλήνιο απομεσήμερο στον Παράδεισο , όταν απ την μεριά της πύλης ακούστηκαν τρανταχτά τα γέλια του γερο-φύλακα . Παραξενεύτηκαν όλοι-είχε αιώνες να συμβεί κάτι τέτοιο- και σημείωσαν την ημερομηνία: 26 Απρίλη 2017,κι αργότερα μαθεύτηκε και η αιτία : είχε φτάσει ένας απίθανος τύπος – ο Βαλουμάς-κι έλεγε ανέκδοτα στον Άγιο Πέτρο!
Τόσες μέρες νεκρός κι ακόμα δεν έχω νέα σου!
Μάταια περνώ απ τα γνωστά μας στέκια, ρίχνοντας κλεφτές ματιές ,μήπως προβάλλεις ξαφνικά,μια και είμαστε ακόμα στις προθεσμίες μιάς προσδόκιμης ανάστασης.
Τι συγκοινωνούντα δοχεία είμαστε ,που σε κοιτούσα και ήξερα, που με κοιτούσες και μάντευες;
Πόση σιωπή ξοδέψαμε ανάμεσα σε δυό κρασιά; Πόση συντροφικότητα σε τόσα ταξίδια;
Αφού εμείς χρόνια καταργήσαμε τη γλώσσα και τους κώδικες ,τώρα δεν θα τα βρούμε;
Στείλε μου ένα σημάδι, ορατό ή αόρατο. Θα το νοιώσω!
Κάνε να τελειώσει η ρακή απ το ποτήρι σου που ακόμα , από συνήθεια, βάζω δίπλα στο δικό μου.
Κάνε το τελευταίο άγγιγμα στο πονεμένο μέτωπό σου, να μείνει για πάντα στην παλάμη μου
Κι εγώ, μέσα από το facebook –που τόσο αγαπούσες-σου στέλνω ένα ζεϊμπέκικο,να χορέψουμε ρε Γιώργη, να θυμηθούμε τα παλιά!
Να το ξέρεις φίλε: δεν σε ξεχνάμε. Είσαι πανταχού ΑΠΩΝ!
Άρης Μάντζιος
