Ο Ερντογάν έφυγε, η ένταση του διημέρου (με τις συναντήσεις των αρχηγών και την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Κομοτηνή) υποχωρεί και η αποτίμηση της κατάστασης ξεκινά και από τις δύο πλευρές. Ποιος άραγε κέρδισε αυτό το πολύ σκληρό, ομολογουμένως, διπλωματικό ‘μπρα-ντε-φερ’ που τόσο πολύ ακόυσαμε; Το συμπέρασμα θα βγει φυσικά και από την οπτική που ο καθένας αναλύει την κατάσταση.
Αν κανείς παρακολουθήσει τα Τουρκικά ΜΜΕ (τα περισσότερα εξ’ αυτών φιλοκυβερνητικά), θα ακούσει για μία καθαρή νίκη του Ερντογάν δίνοντας παράλληλα “βαρβάτες” απαντήσεις στους συνομιλητές του. Στην Ελλάδα, επαινούμε τους Τσίπρα και Παυλόπουλο για τις ίδιες απαντήσεις. Αν και οι δύο νίκησαν τον αντίπαλο τους…ποιός κέρδισε;
Ο Τούρκος Πρόεδρος ήρθε στην Αθήνα με δύο στόχους. Αφενός για να βρει μια επικοινωνιακή διέξοδο στην διαρκή κρίση στην οποία η Τουρκία έχει περιέλθει συμπεριφερόμενος ως ηγέτης των μουσουλμάνων και ικανοποιώντας το τουρκικό εθνικιστικό στοιχείο. Αφετέρου να συμμαζέψει κάπως την κατάσταση σχετικά με τη Συνθήκη της Λωζάννης σχετίζοντάς την απλώς και μόνο με το θέμα των μειονοτήτων στη Δ. Θράκη. Η ικανοποίηση και των δυο στόχων δεν ήταν εφικτή. Μπορεί στο εσωτερικό οι δηλώσεις του “Ηγεμόνα” και η ομιλία του στην Κομοτηνή να επικροτήθηκαν σε τρομακτικό βαθμό, στο διεθνή χώρο ωστόσο ο Ερντογάν επιβεβαίωσε τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του, φάσκοντας και αντιφάσκοντας πολλάκις.
Η Ελλάδα από την άλλη, με αυτήν την ψύχραιμη αντιμετώπιση και τις καίριες απαντήσεις στις προκλήσεις του Ερντογάν, “ψήλωσε” στη θέση που κατέχει στην περιοχή ως πυλώνας σταθερότητας αλλά και ως ένας αξιόπιστος συνεργάτης απέναντι σε ένα απρόβλεπτο καθεστώς. Δεν είναι λίγο μάλιστα, να μπορέσεις να αναδειχθείς σε κάτι τέτοιο ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, όπου οι σχέσεις μεταξύ των χωρών είναι περίπλοκες σε αδιανόητο βαθμό. Παράλληλα, έδειξε προσωπικά στους Τούρκους αξιωματούχους ότι είναι ικανή να απαντήσει δυναμικά, σε αντίθεση με την υπομονετική στάση της όλα αυτά τα χρόνια. Και ας μη γελιόμαστε, οι τελευταίοι γνωρίζουν μεταξύ τους ότι το σπάσιμο του πρωτοκόλλου από τον Παυλόπουλο και οι λεπτές ειρωνείες του Τσίπρα-τις οποίες και διέκριναν- ήταν απρόσμενα στοιχεία που οδήγησαν στην, τουλάχιστον επικοινωνικά, ήττα τους.
Δεν τίθεται θέμα φυσικά, πως η διεθνής γνώμη θα στηρίξει την ελληνική πλευρά από την στιγμή μάλιστα που ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το χαρτί του Ισλάμ για να κερδίσει την παρτίδα στη χώρα του, αδιαφορώντας πλήρως για το αν παίζει σύμφωνα ή όχι με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες.
Θοδωρής Παλάσκας
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης
