Δραστηριότητα Βουλευτών, πολιτευτών, υποψηφίων, κομματικών φορέων, σωματείων Τρικάλων

Συνέδριο ΓΣΕΕ:Έξω εργοδοσία,κράτος,κυβερνήσεις από τα συνδικάτα. Συνδικάτα στα χέρια των εργατών!

Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, η αναβολή του μέχρι κι η επιστολή του Παναγόπουλου που ζητά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις αρχές να επέμβουν στη ΓΣΕΕ υπογραμμίζουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κρίση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που είναι χρόνια και βαθιά. Αποτελούν συνέχεια και ολοκλήρωση των εκφυλιστικών γεγονότων που προηγήθηκαν στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, σε μια σειρά Εργατικών Κέντρων αλλά και σε πολυάριθμα σωματεία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε τέτοιες καταστάσεις. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μακρά εμπειρία και έχει πολλές φορές πληγωθεί από τις παρεμβάσεις του κράτους και της εργοδοσίας που παρέμβαιναν διαχρονικά με διάφορους τρόπους για να χτυπήσουν την ελεύθερη συνδικαλιστική έκφραση των εργατών.

Οι ευθύνες του αστικοποιημένου συνδικαλισμού και των παρατάξεων του ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ για τη σημερινή κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι τεράστιες και διαχρονικές. Με την πολιτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της «Κοινωνικής Συμμαχίας», με τη στοίχιση τους στο μέτωπο του «ΝΑΙ» και των μνημονίων, έχουν θέση ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, στις αγωνίες και τις ανάγκες τους. Παράλληλα, όντας πρωταγωνιστές της διαπλοκής, των μηχανισμών και της ρεμούλας συνέβαλαν καθοριστικά στην κατασυκοφάντηση του συνδικαλισμού στις συνειδήσεις των εργατών.

Ωστόσο σήμερα η παρέμβαση της εργοδοσίας, του κράτους, της κυβέρνησης κι η διάβρωση του συνδικαλιστικού κινήματος από τις αστικές δυνάμεις παίρνει καινούριες διαστάσεις.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έχουν επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην εργατική τάξη και στην οργάνωση της παραγωγής και εργασίας. Έχουν επιδράσει σημαντικά στην οργάνωση, δομή, συγκρότηση  και λειτουργία του συνδιμαλιστικού κινήματος. Σήμερα διαμορφώνεται μία εργατική τάξη πολύμορφη, η οποία κατακερματίζεται στις διάφορες μορφές της ανεργίας, της ελαστικής και σταθερής εργασίας, ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό σε μεγάλους ομίλους και επιχειρήσεις. Αυτές οι αλλαγές δεν αξιοποιήθηκαν από το συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να δυναμώσει η ενότητα της εργατικής τάξης, η οργάνωση κι ο αγώνας της. Αντίθετα οξύνθηκε ο κατακερματισμός των συνδικάτων κι η διαίρεση των εργαζομένων.

Αποτέλεσμα στις μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς και στους πολυεθνικούς ομίλους, να κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, που δυνάμωσε ειδικά στα χρόνια των μνημονίων. Ενώ οι ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις να είναι έξω ή ελάχιστες σε αυτούς τους χώρους, και να φυτοζωούν σε ομοιοεπαγγελματικά και κλαδικά συνδικάτα, που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι αναγκαία, αλλά δεν μπόρεσαν να συσπειρώσουν τη σύγχρονη και συγκεντρωμένη εργατική τάξη της εποχής μας.

Οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, και πλέον του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησαν αυτές τις αλλαγές για να δυναμώσουν τα προνόμια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και μαζί τους δυνάμωσε και η άμεση παρέμβαση του ιδιωτικού κεφαλαίου και της εργοδοσίας στα συνδικάτα.

Στην προηγούμενη εποχή, η αστική τάξη έλεγχε «απ’ έξω» τα συνδικάτα: έπρεπε να εξαγοράζει ατομικά ή συλλογικά τους εργάτες – εκπροσώπους των συνδικάτων. Στην εποχή μας η εργοδοσία τα ελέγχει «από τα μέσα»: με την άμεση συμμετοχή στα συνδικάτα των «γκόλντεν μπόιζ» των εκατομμυρίων, των μάνατζερ, όσων κατέχουν διοικητική και διευθυντική θέση. Δεν είναι μόνο ο Καραγεωργοπουλος της ΟΙΥΕ που είναι μέτοχος σε καζίνο, κορυφαίο παράδειγμα αυτής της αλλαγής αποτελεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος. Μισθωτός μεν, αλλά διευθυντικό στέλεχος ο ίδιος  του χρηματιστηριακού ομίλου της ΕΤΕ, έχει απολαβές άνω των 160.000 ευρώ ετησίως, όσα και ο μέσος μισθός ενός προέδρου ή διευθύνοντα συμβούλου πολυεθνικής στην Ελλάδα.

Αυτή η σήψη που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αποπροσανατολίζει και ενισχύει την διαίρεση μεταξύ των εργαζομένων, πρέπει να περάσει στο παρελθόν. Η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με κομματικούς στρατούς. Ούτε λύνεται με προσφυγή στα αστικά δικαστήρια που ξαναφέρνει το κράτος μέσα στα σωματεία μας, όπως έκανε το ΠΑΜΕμέσω του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και του Συνδέσμου Υπαλλήλων ΑΕ & ζητώντας να διοριστεί νέα διοίκηση στην ΟΙΥΕ. Η λογική των δυνάμεων του ΠΑΜΕ μπορεί ορθά να αποκάλυψε τα φαινόμενα νοθείας αλλά αδυνατεί να δώσει ολοκληρωμένη διέξοδο. Η επένδυση στη γραμμή του κομματικού συνδικαλισμού, τα τείχη απέναντι σε κάθετι ταξικό αγωνιστικό που δεν ελέγχουν, η εφαρμογή αρκετές φορές μεθόδων αντιδημοκρατικών μέσα στα σωματεία απέναντι σε άλλες ταξικές δυνάμεις, όπως ο αποκλειστικός έλεγχος των καταλογων των μελών και των εκλογικών διαδικασιών στα σωματεία που έχει πλειοψηφία, δε μπορούν να μας βγάλουν από τη σήψη.

Τέτοιες λογικές αναπαράγονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι από άλλες ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις

Η σημερινή εποχή χρειάζεται κι ένα αντίστοιχο εργατικό κίνημα, ένα εργατικό κίνημα που θα ενώνει τον πολύμορφο, πολυδιασπασμένο κόσμο της εργατικής τάξης, που θα παλεύει για τις σύγχρονες ανάγκες του και θα λειτουργεί με ουσιαστική δημοκρατία, θα δρα με ταξική ανεξαρτησία από το κεφάλαιο, τις αστικές δυνάμεις, το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Απέχουμε πολύ ακόμα από τις ανάγκες της εποχής, αλλά η μάχη δεν είναι χαμένη. Μπορούμε από σήμερα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα αντιστρέφουν τη σήψη και τις παθογένειες, που θα αποσπούν νίκες για την εργατική τάξη, που θα χτίζουν την εργατική αυτοπεποίθηση, για να μπορούν να ανασάνουν οι αγώνες μας.

Για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται να δράσουμε με αρχές και εργατική ηθική και να υπηρετήσουμε τα εργατικά συμφέροντα με συνέπεια. Οι ταλαντεύσεις κι τα κομματικά μικροπολιτικά συμφέροντα δε μπορούν να καπελώνουν την προσπάθεια ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης για όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, για όλες τις ταξικές δυνάμεις.

Χρειαζόμαστε πρώτα και κύρια στροφή και δουλειά στη βάση. Για να πυκνώσουμε τις γραμμές των συνδικάτων μας, να φτιαχτούν εκεί όπου δεν υπάρχουν σωματεία, εργατικές επιτροπές. Η εργατική αλληλεγγύη είναι πολύτιμη ειδικά σε περιόδους όπως η σημερινή που η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς χτυπούν το συνδικαλισμό.

Σωματεία μαζικά και μαχητικά, με τους εργάτες πρωταγωνιστές! Για να αποσπάσουμε νίκες από την εργοδοσία!

Σωματεία που θα ενώνουν τους εργάτες. Ενιαία συνδικάτα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Μια συνομοσπονδία εργαζομένων. Όχι στο πολυκατακερματισμό  Εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών, σωματείων.

Με ένα περιεχόμενο που θα ενώνει την τάξη και θα κινητοποιεί τους συναδέλφους μας να συμμετέχουν, να δράσουν, να παλέψουν από κοινού. Οι σύγχρονες ανάγκες μας να μπουν μπροστά:

• Σταθερή Εργασία για όλους. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. 751 βασικός μισθός.
• Ενιαία εργασιακά, ασφαλιστικά μισθολογικά δικαιώματα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομεα, μέσα από συλλογικές συμβάσεις Ενιαία συλλογική σύμβαση για όλους, που να καθορίζει τη βάση των εργατικών δικαιωμάτων.
• Μείωση του χρόνου εργασίας. 6ωρο-5μερο για όλους χωρίς μείωση των αποδοχών για ν’ ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Κατάργηση των ελαστικών μορφών υπερεκμετάλλευσης.
• Άμεσα μαζικές προσλήψεις. Απαγόρευση των απολύσεων.
• Επίδομα ανεργίας για όλους για όσο διαρκεί η ανεργία.
• Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
• Κατάργηση του συνταξιοδοτικού νόμου Κατρούγκαλου.
• Παιδεία κι υγεία δημόσια-δωρεάν.
• Προστασία της λαϊκής κατοικίας. Κατάργηση της φοροληστείας. Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των μνημονίων.

Μόνο εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη δημοκρατία στα σωματεία μας. Για να μη φτάνουν να είναι παιχνίδια της εργοδοσίας. Εναλλαγή και περιορισμένη θητεία στα συνδικαλιστικά στελέχη. Εξω οι κατ εξακολουθηση απεργοσπάστες από τα συνδικάτα. Τα διευθυντικά στελέχη σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα δεν έχουν θέση στα συνδικάτα.  Να πάρουμε διαζύγιο με τα κακώς κείμενα που αναπαράγουν γραφειοκρατικες οψεις.

Σ’ αυτήν την προσπάθεια θα κριθούμε όλοι μας!

Τώρα είναι η στιγμή όλες οι ταξικές δυνάμεις που παλεύουν για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά τις διαφορές μας, να δράσουμε από κοινού. Για να πυκνώσουν οι γραμμές των συνδικάτων μας. Να αναπτυχθεί η πάλη στους χώρους δουλειάς, Να ενώνεται και να δυναμώνει ο αγώνας. Μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις σήμερα. Τώρα ειδικά που τα κέρδη τους αυξάνονται να πάρουμε πίσω ότι μας έχουν κλέψει. Οι πρόσφατες εμπειρίες από τα κίτρινα γιλέκα δείχνουν πως όταν η πάλη δυναμώνει ακόμα και το θηρίο της γαλλικής οικονομίας υποχωρεί.

Σήμερα χρειάζεται κι είναι δυνατό να συγκροτηθεί ένα δίκτυο συνδικάτων, δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα που σε πρώτη φάση θα στηρίξει τους αγώνες σε χώρους δουλειάς και τα αγωνιζόμενα σωματεία, θα συντονίσει τις διεκδικήσεις μας. Θα τα ενώσει σ ένα νικηφόρο μέτωπο ανατροπής παίρνοντας την πρωτοβουλία από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες πολύ καλά. Στο βαθμό που θα δυναμώνει η πάλη στο πρωτόλειο επίπεδο στους χώρους δουλειάς, στο βαθμό που θα αναπτύσσεται η ανεξάρτητη δράση και θα δυναμώνει η εργατική πάλη, έτσι θα εξελίσσεται και θα ανασυγκροτείται πολιτικά κι οργανωτικά και το συνδικαλιστικό κίνημα, αφήνοντας πίσω τις παλιές παθογένειες. Θα κατοχυρώνει νέες μορφές οργανωτικής συγκρότησης που θα είναι νομιμοποιημένες μέσα από την πραγματική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Τα σχέδια επί χάρτου κι οι τεχνικοί διαχωρισμοί ξεπερνιούνται μέσα από την ίδια τη ζωή, το δυνάμωμα και την ανάπτυξη των αγώνων μας.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Για το μείζον οικονομικό, εθνικό ζήτημα

των «κόκκινων δανείων»

Η κατάργηση του λεγόμενου «Νόμου Κατσέλη» (3869/2010) και η πρόθεση ψήφισης νέου Νόμου περί ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την «προστασία» της πρώτης κατοικίας, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την είσοδο της Χώρας στο μνημονιακό «φρενοκομείο», αποτελούν την «κορυφή του παγόβουνου», του τεράστιου, πλέον, εθνικών διαστάσεων, προβλήματος των «κόκκινων δανείων», τα οποία, λόγω της πρωτοφανούς αδράνειας και ανικανότητας των μνημονιακών κυβερνήσεων έως σήμερα, μετεξελίχθηκαν σε ένα ισχυρό «εργαλείο», αφενός, υποταγής και χειραγώγησης των πολιτών και, αφετέρου, μετατροπής της Χώρας σε «αποικία χρέους».

Το σύστημα παρακμής, που έχει όλα αυτά τα χρόνια τις ευθύνες (η οικονομική ολιγαρχία «παρασιτικού» τύπου, το πολιτικό προσωπικό εξουσίας, που αποτελεί, πλέον, μια «καρικατούρα κακής κομματοκρατίας» και οι πάσης φύσεως ιδιοτελείς φορείς), στην προσπάθειά του να επιβιώσει και να προστατεύσει τα προνόμιά του κατά την περίοδο της σκληρής δοκιμασίας της κρίσης, υπερκέρασε σε πολλούς τομείς, ακόμα και την πιο ακραία απαίτηση των δανειστών σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.

Ένας εξ αυτών των τομέων, είναι το μείζον ζήτημα των «κόκκινων δανείων», το οποίο θα μπορούσε να είχε λυθεί επ’ ωφελεία του τραπεζικού συστήματος, της οικονομίας και της κοινωνίας, εάν εφαρμόζονταν κάποιες πολιτικές, που άλλες Χώρες εφάρμοσαν, λύνοντάς το. Είναι γνωστή η σπουδαία, ορθολογική, δίκαιη και αποτελεσματική πολιτική της Ισλανδίας, που μετά την χρεοκοπία της το 2010, το πολιτικό σύστημα προχώρησε σε δίκαιη «σεισάχθεια» όλων των ληφθέντων δανείων («κόκκινων» και «πράσινων»), σε ποσοστό 30% έως 70% των τόκων και του κεφαλαίου, με βάση την πτώση των τιμών των ακινήτων και της αγοραστικής δύναμης από την χρεοκοπία, ανάλογα με την οικονομική δύναμη κάθε δανειολήπτη, με συνέπεια να υπάρξει «παροχή οξυγόνου» στην κοινωνία και την οικονομία, που κατάφερε να βγει από την κρίση και την χρεοκοπία. Αλλά υπάρχει και το παράδειγμα της Κύπρου, η οποία νομοθέτησε την «ρήτρα προτεραιότητας του δανειολήπτη» έναντι των funds, στα οποία οι Τράπεζες σκόπευαν να πουλήσουν τα δάνεια. Είναι βέβαιο, ότι με μια τέτοια πολιτική δεν θα είχε δημιουργηθεί το σημερινό οξύτατο πρόβλημα και η εκμετάλλευσή του από τους λεγόμενους «στρατηγικούς κακοπληρωτές».

Στην Ελλάδα, αντίθετα, διαπράχθηκαν «διαρκή οικονομικά εγκλήματα», τόσο με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των Τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων, τα οποία έχουν εξαφανιστεί, αφού αυτές σήμερα είναι, στην κυριολεξία, «οικονομικά πτώματα», όσο και με την συντελούμενη μαζική πώληση των δανείων «αντί πινακίου φακής» σε ξένα και ντόπια funds, σε συνδυασμό με τους επιθετικούς και μαζικούς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, που πλέον αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της λαϊκής κατοικίας, με στρατηγική επιδίωξη των δανειστών για τον πλήρη αφελληνισμό της Ελληνικής παραγωγικής βάσης και την «σκύλευση» των «φιλέτων» της Ελληνικής γης.

Έστω και τώρα, «στο παρά πέντε», την ώρα που απειλείται η περιουσία των Ελλήνων φορολογουμένων, την ώρα που το τραπεζικό σύστημα καταρρέει και η κοινωνία «στενάζει», καλούμε το παραπαίον πολιτικό προσωπικό της Χώρας, να προχωρήσει στη μοναδική ορθολογική και αποτελεσματική λύση του προβλήματος, συνδυάζοντας το Ισλανδικό και το Κυπριακό μοντέλο και να πάψει να αποτελεί την «πιστή θεραπαινίδα» των πάσης φύσεως «κορακιών».

«Πρωτοβουλία 14^ης Μάη»

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

“Άμεση συνάντηση με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης για τα προβλήματα του προγράμματος δάσωσης αγροτικών γαιών”.

Συνάντηση εργασίας με τους Δασάρχες Τρικάλων και Καλαμπάκας, Κουλουκούρα Χρήστο και Πίσσια Χρήστο, πραγματοποίησε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτα Δριτσέλη στο Δασαρχείο Καλαμπάκας, με αντικείμενο τα τρέχοντα προβλήματα και τις προοπτικές του Νομού Τρικάλων, σε σχέση με την διαχείριση του δασικού του αποθέματος. Η βουλευτής ενημερώθηκε, καταρχήν, για τις εκκρεμότητες που εμποδίζουν την εξόφληση των δικαιούχων του προγράμματος δάσωσης αγροτικών γαιών. Όπως υπογράμμισε η Παναγιώτα Δριτσέλη, ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων είναι ενήμερος για τα γραφειοκρατικά εμπόδια που καθυστερούν τις πληρωμές και θα επικαιροποιηθεί η συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα, σε συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί μαζί του την επόμενη εβδομάδα. Στόχος όλων είναι να καταβληθούν άμεσα τα χρήματα, με δεδομένο ότι πρόκειται για ένα πρόγραμμα με μεγάλη περιβαλλοντική ανταποδοτικότητα και θα πρέπει να στηριχθούν άμεσα όσοι συμμετείχαν σε αυτό.

Επίσης, συζητήθηκαν κρίσιμα αναπτυξιακά ζητήματα, όπως η αναβάθμιση του Κρατικού Εργοστασίου Ξυλείας, για το οποίο επαναβεβαιώθηκε η πολιτική βούληση να αναβαθμιστεί. Σημαντικό ορόσημο σε αυτή την προσπάθεια αποτελεί το πόρισμα της επιτροπής που έχει οριστεί από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και της οποίας οι τελικές προτάσεις αναμένεται να κατατεθούν το επόμενο διάστημα. Επίσης, συζητήθηκε το θέμα της κατάρτισης των δασικών χαρτών, με την διαδικασία να εξελίσσεται ομαλά, εν αναμονή και της λήξης της προθεσμίας υποβολής ενστάσεων, ώστε να προχωρήσει η οριστική ανάρτηση τους και η οριοθέτηση του συνόλου του δασικού αποθέματος του Νομού.

Όπως τόνισε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το δάσος αποτελεί περιβαλλοντικό, οικονομικό και κοινωνικό πόρο άρρηκτα συνδεδεμένο με την περιοχή και στην κατεύθυνση αυτή η παραδοσιακή δραστηριότητα που σχετίζεται με αυτό μπορεί να δώσει απαντήσεις στις αναπτυξιακές προκλήσεις του Νομού. Στο πλαίσιο αυτό, η σύνδεση της περιβαλλοντικής αειφορίας με τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της περιοχής θα δώσουν ώθηση στην τοπική οικονομία και στην δίκαιη ανάπτυξη που αποτελεί και τον κεντρικό στόχο.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Μόνο το  ψηφοδέλτιο με το κόκκινο γαρύφαλλο 

θα κάνει την πραγματική διαφορά στο Δήμο Τρικκαίων

Στις «διεργασίες» που γίνονται στο επίπεδο του Δήμου Τρικκαίων μπροστά της εκλογές του Μάη στάθηκε εκτεταμένα στην ομιλία του στην εκδήλωση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» ο υποψήφιος δήμαρχος Γιώργος Καΐκης. Χαρακτηριστικά ,μεταξύ άλλων, τόνισε:

« Σήμερα,  Δήμοι και περιφέρειες συμμετέχουν ενεργά στο σχεδιασμό και την  υλοποίηση της ανάπτυξης με γνώμονα τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στην περιοχή , τα συμφέροντα των λίγων και όχι της λαϊκής πλειοψηφίας, των πολλών.

Και στο Δήμο Τρικκαίων αυτό εξυπηρετεί  η δημοτική αρχή του κ. Παπαστεργίου αλλά και οι άλλες παρατάξεις που εμφανίζονται ως διεκδικητές της. Αυτό ακριβώς προσπαθούν να κρύψουν από το Τρικαλινό λαό,  μεταφέροντας  και στο δήμο μας το άθλιο παζάρι των αναβαπτίσεων , των  μεταγραφών , του διπολισμού και των δήθεν ανεξαρτητοποιήσεων που ζήσαμε πρόσφατα  στο λεγόμενο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Για παράδειγμα το ψηφοδέλτιο του δημάρχου βαφτίζεται από τον ίδιο, από επιχειρηματικούς παράγοντες  αλλά και πολλά ΜΜΕ ως δήθεν «ανεξάρτητο»  τη  στιγμή που σ’ αυτό συμπεριλαμβάνονται πασίγνωστα στελέχη της ΝΔ και ο ίδιος ο δήμαρχος κατέχει επίσημα θέση εκλεκτού αντιπροσώπου στα συνέδρια της ΝΔ.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια και τις παλαιότερες  δηλώσεις τοπικών βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που  χαρακτήρισαν το δήμαρχο ως  αρκετά συνεργάσιμο , κάτι δηλαδή σαν «το διαβολικά καλό Τράμπ» του Τσίπρα στον Aμερικάνο πρόεδρο.

Επίσης, βλέπουμε πρώην επικεφαλής παρατάξεων , όπως ο κ.Χατζηγάκης , της γνωστής οικογένειας,  να στηρίζει το ψηφοδέλτιο του Δημάρχου.

Εδώ ταιριάζει γάντι  και η χαρακτηριστική λαϊκή έκφραση « δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Άλλωστε με τη βοήθεια αυτών των πολιτικών  φίλων  και των «συνεργάσιμων»  κομμάτων τους  , είτε είναι στην κυβέρνηση  είτε στην αντιπολίτευση  , η δημοτική αρχή εφαρμόζει  την αντιλαϊκή πολιτική αυτά τα χρόνια.

Στο Δήμο Τρικκαίων δε θα μπορούσε να λείπει  βέβαια και η προσπάθεια στησίματος ενός δήθεν αντίπαλου δέους στη δημοτική αρχή με τον κάλπικο αυτοπροσδιορισμό του δήθεν προοδευτικού . Ένα τέτοιο ρόλο φαίνεται να αναλαμβάνει το ψηφοδέλτιο του κ. Κρεμμύδα με τη στήριξη του ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ) και του κυβερνώντος Κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Άραγε  πόσο  «προοδευτικός» μπορεί να είναι ένας συνδυασμός που περιλαμβάνει όλους τους αντιδημάρχους της δημοτικής αρχής Λάππα , αλλά και τον ίδιο των πρώην δήμαρχο , που είχαν εκπληκτική στρατηγική σύμπλευση με τη δημοτική αρχή Παπαστεργίου;

Άλλωστε και η προ 6μήνου απόρριψη από τον κ.Λάππα της πρότασης του Δημάρχου για συνεργασία δεν έγινε για λόγους ουσιαστικών προγραμματικών διαφωνιών , αλλά καθαρά για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας. «Πιστεύω ότι η πρόταση συνεργασίας που έκανε ο Δήμαρχος είναι κάτι το αυτοκτονικό… Γιατί έπειτα όλος ο υπόλοιπος πολιτικός χώρος θα μείνει πεδίο ελεύθερο για τις άλλες παρατάξεις. Οι επιπτώσεις θα ήταν δυσμενείς και για τους δυο μας.» είχε πει τότε ο κ. Λάππας., δείχνοντας το φόβο του  για τις συνέπειες από μια κίνηση που θα αποκάλυπτε τη στρατηγική ταύτιση της παράταξής του με τη   «νεοφιλελεύθερη και δεξιά»  πολιτική της δημοτικής αρχής.

Άραγε πόσο  «προοδευτικός»  μπορεί να είναι ένας  υποψήφιος δήμαρχος όπως ο κ. Κρεμμύδας    που πήρε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής από τον κ.Λάππα ;

Πόσο «προοδευτικός» είναι  ο συνδυασμός του  που έχει τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ , του Κόμματος που «ξέπλυνε» καλύτερα από καθέναν τις  «βρωμιές» των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων  ,που «ξεπλένει»   το αίμα και τα δολάρια της  πολιτικής των ΗΠΑ ,του ΝΑΤΟ και  του φασίστα Τράμπ,  που ψηφίζει και  εφαρμόζει με τα παραπάνω τα μνημόνια   της ΕΕ της Μέρκελ , του Γιούνκερ και του Μακρόν;

Άραγε πόσο «προοδευτική»  πολιτική θα ακολουθήσει ένας υποψήφιος δήμαρχος όπως ο κ. Κρεμμύδας όταν δηλώνει ότι  «..ανήκω στο χώρο του ΠΑΣΟΚ…» αλλά και  «Δεν θα είχα πρόβλημα να πάρω και στήριξη από τη ΝΔ…»;

Επίσης ,σαν κρύο ανέκδοτο ακούγεται  η προσπάθεια στησίματος «αντίπαλου δέους» στη δημοτική αρχή από τη συμμαχία Σπαθή-Πολυμερόπουλου-Μητσιούλη. Όσο και να θέλουν να καλλωπίσουν τον υπό διαμόρφωση  συνδυασμό τους η παλιά σκουριά που κουβαλάνε δεν κρύβεται.

Ένας πρώην δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ , καταδικασμένος στη συνείδηση του Τρικαλινού λαού  , μ’έναν πρώην αντιδήμαρχο του Παπαστεργίου και ένα επικεφαλής δημοτικής παράταξης , που όσο και να ψάχνεις τις διαφορές τους από την κυρίαρχη πολιτική δε θα τις βρεις.

Όλοι αυτοί θα σας πουν ότι ενδιαφέρονται μόνο για τα τοπικά , ότι είναι ανεξάρτητοι , ότι έχουν όραμα και λύσεις για τα Τρίκαλα, ότι έχουν νέους ανθρώπους , φρέσκες ιδέες  και ποιος ξέρει πόσα άλλα που έχουμε μπουχτίσει ν’ ακούμε σε κάθε προεκλογική περίοδο.

Χορτάσαμε στον δήμο Τρικκαίων  όλα αυτά τα χρόνια και από σωτήρες και από “δυνατά” ονόματα ,  δήθεν “ανεξάρτητους” και «συνεργασίες προοπτικής»  που στο τέλος αποδείχθηκαν μια από τα ίδια

Η αλήθεια είναι ότι έχουν κοινή γραμμή πλεύσης την ανάπτυξη που συμφέρει του λίγους σε βάρος των πολλών.

Γι’ αυτό και τους είναι τόσο εύκολο να ζητάνε στήριξη  διάφορων  κομμάτων ,να μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα κι από συνδυασμό σε συνδυασμό , που υποτίθεται πριν τους χώριζε άβυσσος.

Αυτοί οι κατά τα’ άλλα ανεξάρτητοι τοπικοί σωτήρες είναι βαθιά εξαρτημένοι από μεγάλα επιχειρηματικά συνφέροντα , από την  πολιτική της ΕΕ, του  ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στην περιοχή μας , από την εφαρμογή των  μεταμνημονιακών μνημονίων .

Σε όλους εσάς που αηδιάζετε και αγανακτείτε  απ’ αυτό το αποκρουστικό σκηνικό υπάρχει λύση υπάρχει διέξοδος. Σας καλούμε να συμπορευτείτε με τη Λαϊκή Συσπείρωση. Γιατί στο δήμο μας υπάρχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να αναδειχθούν στη δημοτική αρχή άνθρωποι που είναι ταγμένοι στα συμφέροντα των εργαζομένων που είναι αποφασισμένοι  να συγκρουστούν. Γιατί αυτό που θα ψηφίσετε  θα μείνει όλη την τετραετία μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο, δε θα μεταλλαχθεί , δε θα μεταπηδήσει αλλού  δε θα γίνει προϊόν συναλλαγής   δε θα γίνει άλλοθι στήριξης στην αντιλαϊκή πολιτική

Το κριτήριο ψήφου, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα ή τα παχιά λόγια που ο καθένας λέει ή τη δηλώνει ο καθένας για τον εαυτό του.  Γιατί αυτό που καθορίζει την ταυτότητα του καθενός, είναι ποια πολιτική στηρίζει, τη στάση κράτησε του απέναντι στα λαϊκά προβλήματα, στις αιτίες που τα δημιουργούν και την διέξοδο από την αντιλαϊκή πολιτική. Η στάση του στο κεντρικό ζήτημα της ανάπτυξης ,δηλαδή ποιος πληρώνει για την ανάπτυξη και ποιος από την άλλη την καρπώνεται, με ποιόν τάσσεται ο καθένας, με τα συμφέροντα των πολλών ή με τα συμφέροντα λίγων κι εκλεκτών . Αυτό είναι το κύριο κριτήριο για κάθε συνδυασμό  είτε έχει κομματική στήριξη, είτε εμφανίζεται ως δήθεν ανεξάρτητος.

Η Λαϊκή συσπείρωση είναι η μόνη δύναμη που αποκάλυπτε και αντιπάλευε την αντιλαϊκή πολιτική που προωθούσε η ΕΕ μέσω των κυβερνήσεων  , της περιφέρειας και του  δήμου, η μόνη δύναμη  που διεκδικούσε μέτρα στήριξης του λαού , που οι υποψήφιοί της ήταν παρόντες στους λαϊκούς αγώνες . ‘Ήταν η μόνη δύναμη που δε συμβιβάστηκε με το ξεροκόμματο που έριχναν όλοι οι διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής για να ξεγελάσουν το λαό.

Είμαστε η μόνη δύναμη που μπορούμε να υπερασπιστούμε το λαό μέσα από τους καθημερινούς αγώνες , αλλά και να ηγηθούμε μιας τέτοιας προοπτικής ριζικών αλλαγών υπέρ του λαού . Γι’ αυτό απαιτείται ισχυροποίηση της Λαϊκής Συσπείρωσης στο δήμο Τρικκαίων , στην περιφέρεια Θεσσαλίας, του ΚΚΕ στην ευρωβουλή και τη βουλή.

Το κόκκινο ψηφοδέλτιο με το γαρίφαλο είναι η απάντηση στο μαύρο του φασισμού και του εθνικισμού, που δεν μπορούν να το δώσουν εκείνοι που τους είχαν συγκυβερνώντες,   συνομιλητές και τους ανέχονταν τα προηγούμενα   χρόνια. Το κόκκινο ψηφοδέλτιο είναι η απάντηση του λαού στις παγίδες που αρχίζουν να στήνονται μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, είτε με νέα, είτε με αναπαλαιωμένα “πρόσωπα”, με ψεύτικα διλήμματα που κρύβουν την ουσία. Θέλουμε να έχουμε τη δημοτική αρχή, ώστε να αποτελέσει όπλο μαχητικό. Να είναι ισχυρή η εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην ΕΕ και την κυβέρνηση. Να καθυστερήσουμε και να αποτρέψουμε τα χειρότερα που έρχονται.

Καλούμε τους εργαζόμενους, τους αγρότες , τους αυταπασχολούμενους , τους νέους , τους άνεργους της περιοχής μας  και ιδιαίτερα εκείνους που νιώθουν αριστεροί και προοδευτικοί  να  βγάλουν τα συμπεράσματά τους,  να μην ψάχνουν τις μικροδιαφορές των άλλων συνδυασμών αντιλαϊκής κοπής, αλλά να κάνουν την πραγματική διαφορά, να συμπαραταχθούν με το πραγματικά προοδευτικό και σύγχρονο γιατί  εκφράζει το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού και όχι τα συμφέροντα των λίγων . Να ψηφίσουν ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, που στηρίζεται από το ΚΚΕ και από άλλους συνεπείς  αγωνιστές κι ανθρώπους του μόχθου

Το κάλεσμα που απευθύνουμε στον λαό της πόλης είναι κάλεσμα συνέπειας, αγωνιστικότητας, αισιοδοξίας και πρέπει να φτάσει παντού.  Έχουμε τη δύναμη να πάει σε κάθε γωνιά της πόλης, σε κάθε λαϊκό σπίτι. Εμπρός λοιπόν, αυτό το ρεύμα αλλαγής και αγώνα μπορεί να εκφραστεί και στην κάλπη! Δίνουμε τη μάχη για κάθε ψήφο. Δίνουμε τη μάχη για να είμαστε στον δεύτερο γύρο.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο πρόσφατο “συνέδριο” της ΓΣΕΕ αποδεικνύουν την πλήρη χρεοκοπία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Επιβεβαιώνουν την – εδώ και αρκετά χρόνια – εκτίμηση, διατυπωμένη θέση και πρακτική του ΝΑΡ, για την ανάγκη νέου εργατικού κινήματος, ταξικής ανασυγκρότησης και χειραφέτησης του, απέναντι στη σήψη και αστικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στα ανώτερα όργανά του (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, βασικές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα).

Οι νοθείες, η κυνική και θρασύτατη παρουσία των εργοδοτών και των μεγαλοδιευθυντικών στελεχών στα συνδικάτα και στα εργατικά συνέδρια, η κατ’ εξακολούθηση απεργοσπασία, οι κοινωνικές συμμαχίες με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, η προσπάθεια επιβολής του δόγματος “νόμος είναι το δίκιο του επιχειρηματία” μέσα στην εργατική συνείδηση, η καλλιέργεια της μιζέριας και του «δεν μπορούμε να πάρουμε από τα κέρδη» (και γι’ αυτό να περιοριστούμε στα ψίχουλα), δεν ήρθαν ξαφνικά.

Είναι αποτέλεσμα της συστηματικής και με στρατηγικά χαρακτηριστικά προσπάθειας του κράτους, των κυβερνήσεων, του ΣΕΒ και των αστικών πολιτικών κομμάτων να διαμορφώσουν “συνδικαλιστικές ηγεσίες” πλήρως ευθυγραμμισμένες με τα συμφέροντα των αφεντικών, της Ε.Ε., των μνημονιακών αντεργατικών νόμων και των «αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων» του κεφαλαίου. Να πνίξουν την εργατική δημοκρατία στα σωματεία, να μετατρέψουν τη ΓΣΕΕ σε Α.Ε. και ινστιτούτο μελετών.

Συνέπεια αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης είναι η βία και η νοθεία, που αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Δεν είναι μια εξαίρεση ή παρεκτροπή.

Απέναντι στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό η απάντηση δεν είναι ούτε ο “κριτικός ακολουθητισμός” στις κινητοποιήσεις εκτόνωσης και εκφυλισμού των εργατικών διεκδικήσεων της ΓΣΕΕ (όπως ως τώρα κάνουν ΠΑΜΕ, αλλά και άλλες δυνάμεις όπως το ΜΕΤΑ), ούτε η αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών στα ανώτερα όργανα και τις διοικήσεις. Τι συσχετισμούς να αλλάξεις σε μια “σημαδεμένη τράπουλα”, σε ένα συνδικαλιστικό μηχανισμό που δεν χωράει τους μαχόμενους εργαζόμενους, το μεγαλύτερο μέρος του δυναμικού των πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης, τους ελαστικά εργαζόμενους, τους εργαζόμενους μετανάστες, τα πιο εκμεταλλευόμενα τμήματα της εργατικής τάξης; Και βεβαίως δεν αποτελεί διέξοδο η προσφυγή στο κράτος και την αστική δικαιοσύνη για να διευθετήσει την παραβίαση της “νομιμότητας”.

Απάντηση μπορεί να δώσει μόνο η αυτοτελής συγκρότηση των ταξικών δυνάμεων – από όλες τις τάσεις και τα ρεύματα που θέλουν να συγκρουστούν με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις – σε διακηρυκτικό πλαίσιο, περιεχόμενο στόχων, αγωνιστικό σχέδιο και οργάνωση. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις επιτροπές αγώνα, τις συνελεύσεις των εργαζόμενων, μέσα στην ίδια την εργατική βάση. Με την δημιουργία ενός κέντρου αγώνα, που να μπορεί να οργανώνει πραγματικούς αγώνες και απεργίες, να συντονίζει τις μάχες (ΣΣΕ, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις κ.α.). Με αιτήματα που θα καλύπτουν τις εργατικές ανάγκες κόντρα στις προτεραιότητες των μνημονίων, του χρέους και την κερδοφορία του κεφαλαίου, κόντρα στην φυλακή του ευρώ και της ΕΕ. Με νέες μορφές συσπείρωσης και αγώνα της εργατικής τάξης, μακριά από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ελεύθερα και ακηδεμόνευτα από κράτος-εργοδοσία. Με κατάργηση του οργανωτικού διαχωρισμού δημόσιου-ιδιωτικού τομέα. Με συνέδρια και αντιπροσώπους εκλεγμένους από τους αγωνιστές και τον κόσμο του μεροκάματου, όχι από διευθυντικά στελέχη και ρουφιάνους της εργοδοσίας. Με συνεχή λογοδοσία των εκλεγμένων προς τη βάση, με ανακλητότητα και εναλλαγή και όχι με αναπαραγωγή των αντιδημοκρατικών πρακτικών του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Αυτό το δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν όλες οι ταξικές δυνάμεις και όχι να περιορίζονται σε καταγγελίες μόνο στα λόγια και να εξαντλούν την παρέμβαση τους σε παζάρια μηχανισμών και παρατάξεων για τον αριθμό των “νόθων” αντιπροσώπων. Ούτε φυσικά είναι ταξική μια γραμμή που “κάνει φασαρία” απλώς για «να βγάλουν οι εργάτες συμπεράσματα» και να εξαργυρώσουν με την κοινοβουλευτική ψήφο τη δυσαρέσκεια τους στη ΓΣΕΕ των εργοδοτών και μετά τρέχει πίσω από κινητοποιήσεις-μαϊμού που αποφασίζουν οι εργοδοτικές διοικήσεις της! Μάλλον αυτό είναι πολιτική “ίσων αποστάσεων” και όχι οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, του Νέου Εργατικού Κινήματος και της ταξικής πτέρυγας.

Με πρωτοβουλίες συγκρότησης της εργατικής πολιτικής και της ταξικής δράσης ενώνουμε τον κόσμο της δουλειάς απέναντι στη διάσπαση και τον κατακερματισμό του αστικοποιημένου συνδικαλισμού.

Η εργατική επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση