Όλοι μαζί σαν τη νοικοκυρά που μαζεύει τα φύλλα, μπορούμε να μαζέψουμε σε ένα σακί ό, τι σάπιο έχει παράγει το σύστημα. Αν και ο ….βοριάς λίγο αργεί που θα στρώσει στις ρίζες των δέντρων τα κιτρινισμένα φύλλα, ως βορά θα παρασύρει στα τάρταρα σαν σάπια φύλλα όλους εκείνους τους «πολιτικούς» και λοιπούς αχυράνθρωπους του σάπιου συστήματος, που επιμελώς φρόντισαν για τον κοινωνικοοικονομικό, ιστορικό, πολιτιστικό και άλλων αξιών αφοπλισμό και ξεριζωμό της χώρας.
Αντίπαλο δέος των κακών κειμένων ο Π ο λ ι τ ι σ μ ό ς :
Η Π ο λ ι τ ι κ ή μιας Χώρας – του ΤΩΡΑ και του μέλλοντος – είναι ο Πολιτισμός. Από τη μια ο Γ η γ ε ν ή ς Ελληνισμός με την ιστορία του και τους αγώνες του και από την άλλη ο Α π ό δ η μ ο ς Ελληνισμός, προικισμένος πνευματικά από τη στέρηση της πατρίδας του, έχουν τα ανάλογα εφόδια να τον κατακτήσουν.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός ανέκαθεν και μέσω της Διασποράς επιτέλεσε το έργο και τους σκοπούς του. Υμνήθηκε, δοξάστηκε, πρυτάνευε και διδάχτηκε στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Η ιστορία μας είναι γραμμένη σε χιλιάδες βιβλία και η κάθε σελίδα αποτελεί μια ιστορία. Οι μόνοι που πάντα και ποτέ δεν έδιναν δεκάρα ήταν οι ντόπιοι Έλληνες, που δυστυχώς, φτάνουν και στις μέρες μας σαν αγοραίοι σιωνιστές και πραματευτάδες.
Όταν πέφτουν τα φύλλα, ο στοχασμός παίρνει τα ηνία στα χέρια του· στον αστερισμό του ανήκουν και οι πολλές αναφορές για την Ελλάδα, την οποία στερήθηκα στην ξενιτιά – δεύτερη πατρίδα μου, όπου 36 συναπτά χρόνια, τα καλλίτερα της ζωής μου, τα έζησα μαζί της. Βρισκόμενος σαν μέταλλο ανάμεσα από σφύρα και άκμονα, δεν έπαψε στιγμή να σφυρηλατείται στο νου και στα μύχια της ψυχής μου το νόστιμον ήμαρ. Εκεί, στις δίνες που προκαλούσε η σφυρηλάτηση του Νόστου, ξεσηκώνονταν και οι μνήμες, άγριες πολλές φορές, που δεν είχαν βρει τη λύτρωση· τη λευτεριά· την ηρεμία. Εκεί ο Νόστος «ξύπνησε» τον Λόγο μέσα μου, τον αρμάτωσε κι εκείνος αμέσως ξεκίνησε την πορεία του εξωτερικεύοντας τον συμπυκνωμένο μέσα μου κόσμο, μαζί και τις πάμπολλες καθημερινές παραστάσεις από τη ζωή στην ξένη και όλες τις πικρές εμπειρίες της στέρησης των δύο μανάδων· της Ελλάδας και της μητέρας μου.
Οι σχέσεις μου με το Λόγο, άριστα δεμένες με πλατωνικά ερωτικά δεσμά, αποτελούν μια πλούσια και ανεξάντλητη ελληνική γκάμα. Είναι σχέσεις τρυφερές, ρομαντικές, ερωτικές, οικογενειακές, πατριωτικές, πότε κατευθυντήριες και άλλοτε «στεγνές» εκτοξευόμενες από ασυμβίβαστο εφαλτήριο, καθώς εισχωρεί σε ξένα χωράφια που θίγουν την απεραντοσύνη των πνευματικών δικαιωμάτων του Λόγου, όπως, άλλωστε, τα ζούμε στις μέρες μας.
Η …εμπλοκή, το «πάντρεμα», πολλές φορές, του ποιητικού και πεζού Λόγου με τον πολιτικό…, προσέξτε, π ο λ ι τ ι κ ό , όχι κ ο μ μ α τ ι κ ό λόγο…, αποτέλεσε και αποτελεί προϋπόθεση ύπαρξης του ιδίου του Λόγου, ιδιαίτερα για τη …σύγχρονη εποχή μας. Και ο Λόγος, όπου και όπως αυτός ως συνοδοιπόρος και πιστός εραστής της ζωής εκφράζεται, είναι ικανός να αντιμετωπίσει την πιο μεγάλη ανθρώπινη δίνη και να γκρεμίσει τα πιο ψηλά καγκελόφραχτα κάστρα.
Μόνο που, οι έλληνες, ίσως όχι όλοι, ξεχνούν: Και εποχές Και πράγματα Και ονόματα και …κόμματα και πάνω απ’ όλα την καταγωγή τους· τις ρίζες τους. Και ξεχνούν είτε γιατί τους επιβάλλεται, είτε γιατί έχουν απωλέσει ιδανικά και οράματα, είτε γιατί στον ρου της σύγχρονης εποχής το επιδιώκουν και οι ίδιοι. Στις συχνές-μόνιμες καταιγίδες που έμαθαν να ζούνε, κατά καιρούς παρουσιάζονται, κάποιες χλιαρές αναλαμπές, διάρκειας ίσαμε ένα άστραμμα μιας μπόρας και ξανά χάνονται περιμένοντας σε αφύσικο σύθαμπο κάποιο άλλο χάραμα. Στο ενεργητικό του νεοέλληνα υπάρχουν τέτοιες αναλαμπές και όλες μαζί συνθέτουν ένα αδιαπέραστο κοινωνικοοικονομικό, ιστορικό και πολιτιστικό σκοτάδι, του οποίου, μέρος του, σήμερα δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έχει επανέλθει δριμύτερο στους πάλαι ποτέ γαλανούς ορίζοντες της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας, που οι νεοέλληνες δεν την έκαναν ποτέ δικιά τους, παρά το μόνο που επιθυμούν είναι να την επικαλούνται για την καταγωγή τους.
Από τον επαναπατριζόμενο για το …καθώς πέφτουν τα φύλλα.
Οκτώβρης 03-2018
