Μετά από πρόταση της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών (που στηρίζει το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών) στο ΔΣ της ΕΛΜΕΤ στις 6-11-2014 , ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία (από ΠΑΜΕ και Πρωτοβουλία) το παρακάτω ψήφισμα :
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ»
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι
Δεκάδες μαθητικές διαδηλώσεις έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στο νομό Τρικάλων. Χιλιάδες μαθητές βγήκαν στους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, από κοινού με γονείς και εκπαιδευτικούς.
Οι μαθητές έχουν κάθε λόγο να αγανακτούν, να ξεσηκώνονται, να κινητοποιούνται. Δεν πραγματοποιούν «εθιμοτυπικές» κινητοποιήσεις όπως ισχυρίζεται ο Υπουργός Παιδείας. Έχουν σοβαρά και δίκαια αιτήματα. Ξεσηκώνονται ενάντια στο «Νέο Λύκειο» και την Τράπεζα Θεμάτων (ή αλλιώς «Τράπεζα Θυμάτων» όπως την αποκαλούν οι μαθητές), ενάντια σε ένα σχολείο-εξεταστικό κέντρο που τους εξοντώνει.
Υπενθυμίζουμε ότι με την Τράπεζα Θεμάτων καθιερώθηκαν πανελλαδικού τύπου εξετάσεις από την Α’ Λυκείου. Τα θέματα δεν τα επιλέγει πια εξ’ ολοκλήρου ο εκπαιδευτικός, που γνωρίζει το επίπεδο της τάξης και των μαθητών, αλλά τα μισά πρέπει υποχρεωτικά να προέρχονται από την Τράπεζα Θεμάτων. Με το νόμο για το «Νέο Λύκειο» άλλαξε και ο τρόπος πρόσβασης των μαθητών. Σαν αποτέλεσμα, χιλιάδες παιδιά έμειναν πέρσι μεταξεστέοι ή έμειναν στην ίδια τάξη.
Οι μαθητές ξεσηκώνονται γιατί οι γονείς τους αιμορραγούν οικονομικά από τα «ιδιαίτερα» και τα φροντιστήρια, γιατί τα σχολεία έχουν χιλιάδες κενά, γιατί κυβερνήσεις-Ε.Ε. και πλουτοκρατία τούς ετοιμάζουν μια ζωή χωρίς δικαιώματα, μια ζωή κόλαση.
Κυβέρνηση-εισαγγελείς-αστυνομία έπεσαν από την πρώτη στιγμή πάνω στους μαθητές. Με συλλήψεις, εγκυκλίους, ακόμα και ξυλοδαρμούς. Από κοντά και οι γνωστοί «αγανακτισμένοι» γονείς, που έκαναν πάλι την εμφάνισή τους.
Η κυβέρνηση μιλάει για «αναπλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών», την ίδια ώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και ακόμα χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες από τις ελλείψεις εκπαιδευτικών, ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα! Την ώρα που το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας ομολογεί ότι δεν θα καλύψει όλα τα κενά, τα σχολεία θα λειτουργούν «με επάρκεια κι όχι με πληρότητα», γιατί δεν δίνουν χρήματα για την πρόσληψη εκπαιδευτικών.
Η κυβέρνηση εγκληματεί ενάντια στα παιδιά! Αναρωτιόμαστε όμως, γι’ αυτό το έγκλημα ποιος θα πληρώσει;
Εισαγγελική εγκύκλιος ζητάει από τους καθηγητές να γίνουν ακόμα και καταδότες και να αναφέρουν στις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές τους πρωταίτιους των καταλήψεων…! Ταυτόχρονα, απειλούν τους γονείς των μαθητών που κινητοποιούνται με την κατηγορία της «παραμέλησης ανηλίκου».
Καταδιώκουν τους μαθητές που διαπράττουν το «έγκλημα» του αγώνα και της διεκδίκησης!
Καταγγέλλουμε τις απειλές, την τρομοκρατία. Κάτω τα χέρια από τους μαθητικούς αγώνες. Καλούμε κάθε συνάδελφο να σταθεί δίπλα στους μαθητές.
Να γίνουμε όλοι μια γροθιά, γονείς-εκπαιδευτικοί και μαθητές.
Καλούμε την ΕΛΜΕΤ και τους Συλλόγους να καταδικάσουν τις απειλές και την τρομοκρατία, να στηρίξουν έμπρακτα τα παιδιά στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που οργανωμένα παίρνονται μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες των Μαθητικών Συμβουλίων και του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων Τρικάλων
Άννα Κουτελίδα, μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ
Σαν Σήμερα το 1917: «Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε»
Η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ήταν η νομοτελειακή έκφραση της εκρηκτικής όξυνσης όλων των κοινωνικών αντιθέσεων της τσαρικής Ρωσίας, που την έκαναν αδύνατο κρίκο στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Η πραγματοποίησή της έγινε δυνατή με τη σωστή στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων). Επιβεβαιώθηκε η λενινιστική θεωρία ότι μόνο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού, έχει σωστή στρατηγική και δρα καθημερινά ενιαία για την προώθησή της, έχει γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη, είναι ισχυρό στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές, μπορεί να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνική συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα για το άλμα «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας».
Το κόμμα των μπολσεβίκων ήταν το μοναδικό κόμμα απ’ όλα τα τότε κόμματα της εργατικής τάξης στην Ευρώπη που είχε στο πρόγραμμά του ως σκοπό της πάλης του την εργατική εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και δρούσε με συνέπεια για την εκπλήρωση αυτού του σκοπού, για την προώθηση της στρατηγικής του, του προγράμματός του. Και, μάλιστα, σε ανειρήνευτη πάλη με τον οπορτουνισμό, με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης.
Το θεμελιώδες γνώρισμα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι ότι εγκαινιάζει νέα ιστορική εποχή, την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Που πραγματοποιείται με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την πιο επαναστατική τάξη την εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα άλλα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Και που ως τάξη χωρίς καμιά ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με την εγκαθίδρυση της δικής της πολιτικής εξουσίας, καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία αντικαθιστώντας την με την κοινωνική, για να αντιστοιχηθεί έτσι ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής και της εργασίας με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να ανοίξει ο δρόμος για τις νέες σχέσεις παραγωγής, τις σοσιαλιστικές.
Αυτή είναι και η ιστορική διαφοροποίησή της, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις, που έφθαναν μόνο μέχρι την εναλλαγή των εκμεταλλευτριών τάξεων στην πολιτική εξουσία για να αντικαταστήσουν παλιές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής με άλλες νέες εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.
Η πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασης ως ιστορικό γεγονός απέδειξε έμπρακτα ότι η εποχή του ιμπεριαλισμού είναι εποχή του τέλους του καπιταλισμού, ότι είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Ότι την ιστορική πρωτοβουλία γι’ αυτήν την κοινωνική ανατροπή την έχει στα χέρια της η εργατική τάξη, γεγονός που για πρώτη φορά, ως απόπειρα εμφανίζεται με την Κομμούνα του Παρισιού που ήταν ο προάγγελος της ανάληψης της προοδευτικής κοινωνικής πρωτοβουλίας από το προλεταριάτο.
Συμπεράσματα
Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα που διατυπώθηκαν από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για το «Δοκίμιο Ιστορίας Β’ τόμος, 1949-1968» και βεβαίως την επεξεργασία του νέου Προγράμματος του ΚΚΕ που ψήφισε το 19ο Συνέδριο. Ποια είναι αυτά τα συμπεράσματα:
«Α. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, αφού ο καπιταλισμός έχει μπει στο αντιδραστικό στάδιό του εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Πέρασε δίχως επιστροφή η εποχή των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων, που έδιναν ώθηση στην κοινωνική πρόοδο ανατρέποντας την εξουσία των φεουδαρχών και καταργώντας τα υπολείμματα των φεουδαρχικών σχέσεων παραγωγής.
Ιστορικό προοίμιο της εποχής μας αποτέλεσε η Παρισινή Κομμούνα (1871). Ο χαρακτήρας της εποχής, που ο καπιταλισμός μπήκε στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, τεκμηριώθηκε θεωρητικά από τον Β. Ι. Λένιν και επιβεβαιώθηκε στην πράξη με την πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία (1917), καθώς και με την εκδήλωση σοσιαλιστικών επαναστάσεων στη συνέχεια, ανεξάρτητα από τη νικηφόρα ή όχι έκβασή τους. Η ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με την επικράτηση της αντεπανάστασης δεν αναιρεί αυτήν την επαναστατική κοινωνική – πολιτική κίνηση ως αναγκαιότητα, επικαιρότητα και προοπτική.
Β. Ο χαρακτήρας της επανάστασης, ως το κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που δρα σε συνθήκες καπιταλιστικής εξουσίας, δεν προσδιορίζεται με κριτήριο τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων, αλλά από την ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό. Η τελευταία καθορίζει την αναγκαιότητα και την επικαιρότητά του. Ο ελάχιστος αναγκαίος βαθμός ωρίμανσης των υλικών προϋποθέσεων υπάρχει και όταν η εργατική τάξη αποτελεί μειοψηφική δύναμη ως ποσοστό στον Οικονομικά Ενεργό Πληθυσμό, από τη στιγμή που αυτή αποκτά συνείδηση της ιστορικής της αποστολής με τη συγκρότηση του Κόμματός της. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα και κάθε μορφή πολιτικής έκφρασής της πρέπει να εξυπηρετεί την προσέγγιση του στρατηγικού στόχου της εργατικής εξουσίας, που εκφράζει τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας.
Γ. Ανάμεσα στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, επομένως δεν μπορεί να υπάρχει και κάποιος ενδιάμεσος τύπος εξουσίας. Ο χαρακτήρας της εξουσίας θα είναι ή αστικός ή εργατικός (προλεταριακός). Η άποψη – θέση για τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης ενδιάμεσης εξουσίας δεν επιβεβαιώθηκε σε καμία χώρα.
Από τη μελέτη της περιόδου με την οποία ασχολείται ο παρών τόμος επιβεβαιώνεται ότι η εργατική τάξη με τους συμμάχους της μισοπρολετάριους, φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους των πόλεων, πρέπει να αγωνιστεί μέχρι την τελική λύση του προβλήματος της εξουσίας, την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας με την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ήταν λάθος η υιοθέτηση, από το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, “ενδιάμεσου” στόχου εξουσίας, που χαρακτηριζόταν είτε ως “επαναστατική εξουσία αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα” ή “Λαϊκή Δημοκρατική Κυβέρνηση”, είτε ως “αντιιμπεριαλιστική – αντιμονοπωλιακή εξουσία” ή ως “αντιμονοπωλιακή διακυβέρνηση”.
Η αναγνώριση του παραπάνω λάθους και η ανάλογη διόρθωση της στρατηγικής θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα, αλλά και στην ιδεολογική και πολιτική ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Είναι ζήτημα προς ιστορική μελέτη, σε ποιες συνθήκες και γιατί δεν κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς η θετική πείρα της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, αλλά, αντίθετα, γενικεύτηκε προγενέστερη στρατηγική επεξεργασία του Κόμματος των Μπολσεβίκων και του Λένιν, που αφορούσε την περίοδο 1905 έως το Φλεβάρη του 1917, μέχρι τότε δηλαδή που υπήρχε ακόμα στη Ρωσία φεουδαρχική πολιτική εξουσία με τη μορφή της τσαρικής απολυταρχίας. Σε αυτές τις συνθήκες, ο Λένιν είχε προσδιορίσει έναν ενδιάμεσο στόχο ανάμεσα στη φεουδαρχική και την εργατική και όχι ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία. Έναν ενδιάμεσο στόχο με τη μορφή της “Επαναστατικής Δημοκρατικής Δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς” ή μιας “προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης”, κυρίως των αγροτών – μικροαστών, στην οποία δεν απέκλειε, υπό όρους, τη συμμετοχή εκπροσώπων (πληρεξουσίων) του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Η επανάσταση του Φλεβάρη έφερε στην εξουσία μια αστική κυβέρνηση, ενώ διατηρούνταν η επαναστατική κατάσταση, με την εργατική τάξη και την αγροτιά ένοπλα οργανωμένες στα σοβιέτ.
Με τις “Θέσεις του Απρίλη” (1917) ο Λένιν έθεσε άμεσα το στόχο της εργατικής εξουσίας, έτσι ώστε το Κόμμα των Μπολσεβίκων να προετοιμάσει και να πραγματοποιήσει με επιτυχία τη Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία. Ο Λένιν αξιοποίησε την άρνηση – αδυναμία της αστικής κυβέρνησης, από το Φλεβάρη 1917 και στη συνέχεια, να αντιμετωπίσει οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, όπως του πολέμου και της επιβίωσης εκατομμυρίων φτωχών αγροτών και εργατών. Η επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου – και όχι κάποια ενδιάμεση εξουσία – έλυσε τα προβλήματα της ειρήνης, της γης στους αγρότες, της ισοτιμίας των γυναικών, των εθνοτήτων, γενικά τα λεγόμενα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης»
Πηγή : 902.gr –
Για την αντιγραφή Σωτηρόπουλος Σωτήρης , μέλος ΤΕ Τρικάλων του ΚΚΕ
