Μην επιτρέπουμε την ασχήμια να κυριαρχήσει. Ο καλλωπισμός, εμφάνιση-περιποίηση ανθρώπου, τόπου, αντικειμένου, είναι παράγωγα του πολιτισμού και ως τέτοια οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε και να τα προστατεύουμε. Για πράγματα που βρίσκονται ανάμεσά μας, ακόμα και τα άψυχα, επιβάλλουν την αγάπη και το σεβασμό. Αυτά είναι που αντικατοπτρίζουν τον πραγματικό μας εαυτό˙ και ως άτομα και ως λαό. Απλά πράγματα: Επιλέγουμε το όμορφο από το άσχημο, το καθαρό από το ακάθαρτο. Τα ωχ! Καημένε, αυτό μας μάρανε, που λένε κάποιοι, είναι εκ του πονηρού. Παραδόξως μέσα από μια άναρχη κοινωνία βλέπουμε και το ζούμε ότι οι καλλωπιστικές αξίες είναι εκείνες που ανεβάζουν όχι μόνο την ποιότητα ζωής αλλά και το μορφωτικό μας επίπεδο, διαπιστώνεται, δυστυχώς, το πικρό της πραγματικότητας πως, ενώ στις χώρες της «ΕΕ» προστατεύονται με νόμους, εδώ στην Ελλάδα καταστρέφονται. Σε διαφορετική περίπτωση, οποιαδήποτε αρνητική θέση μας που μας δείχνει αδιάφορους και αμέτοχους στα κοινωνικά σύνολα, ακόμα και όταν αυτά, τα σύνολα, υστερούν από τοπικούς παράγοντες, το σύνολο μιας κοινωνίας οφείλει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες οποιασδήποτε μορφής. Μην επιτρέπουμε την ασχήμια να κυριαρχήσει. Είναι κατάντια χειρότερη από οποιαδήποτε οικονομική κρίση
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για την Οιχαλία (Νεοχώρι) Τρικάλων και να αναφερθεί με μύριες λεπτομέρειες και για τον Εύρητο, τον μυθικό βασιλιά της Οιχαλίας, αρχαία πόλη-κράτος στην Θεσσαλία…(δείτε περισσότερα στο διαδίκτυο…,) καθώς και για τους “Νεοχωρίτες” τους μεν ξεχασμένους από πολλούς και από πολλά, τους γενναίους και πραγματικά υπερήφανους για το χωριό και την καταγωγή τους δε. Έχουν δείξει, και το ξέρουν όλοι, με την κάθε φορά ποικιλόμορφη συμμετοχή τους στα προβλήματα του χωριού τους και κατάφεραν να το δώσουν ένα πρόσωπο πολιτισμένο, χωρίς ποτέ να ξεχνούν και να ευχαριστούν τη δικιά τους Μούσα που τους φώτισε δείχνοντας το δρόμο της ξενιτιάς. Λίγο, πολύ, πέρασαν σχεδόν όλοι απ’ το κατώφλι της και καταγράφηκαν στα δεφτέρια της μεταναστευτικής ιστορίας σαν οι καλλίτεροι αιμοδότες για τις οικονομικές αρτηρίες της Ελλάδας.
Η Οιχαλία είναι το χωριό της συζύγου του γράφοντα και δεν έχει παύσει να τον ενδιαφέρει αυτό το χωριό, οι άνθρωποί του και η ιστορία του. Έτσι οι επισκέψεις του είναι συχνές όπως και οι επαφές με συγγενείς και φίλους. Μια πρόσφατη επίσκεψη στην Οιχαλία έδωσε την αφορμή να φωτογραφίσουμε τα δρώμενα, φωτεινά και αφώτιστα μάλιστα στο κέντρο του χωριού˙ στην κεντρική πλατεία. Την εικόνα ντροπής που είδαμε στο κέντρο του χωριού, στην Οιχαλία (Νεοχώρι) Τρικάλων ανατρέπει τις πρώτες αράδες μας για το φραγμό της κυριαρχίας της ασχήμιας. Ωστόσο, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε κοιτάζοντας το άλλοτε ζηλευτό σιντριβάνι του χωριού και το κατάντημά του και θα γενικεύσουμε λίγο το θέμα με τη …φτώχια των Δήμων.
Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη και όχι μόνο στο άλλοτε αριστούργημα του σιντριβανιού στο κέντρο της πλατείας, σηκώνει ρίγη ντροπής για την αδιαφορία της ανύπαρκτης, δυστυχώς, «κεφαλής» του χωριού, αλλά και την αδιαφορία που ως κληρονόμοι απόκτησαν οι κάτοικοι-πολίτες. Μια εικόνα που ο χώρος της τείνει να μεταβληθεί σε χωματερή, αν δε βρεθεί μια λύση καθαριότητας και συντήρησης όχι από το …Δήμο!! αλλά από τους δημότες.
Παρεμπιπτόντως. Την ίδια εικόνα είχαμε σε ένα σιντριβάνι και στα Τρίκαλα, το οποίο, ευτυχώς, βρήκε αποκατάσταση και τώρα λειτουργεί. Η ίδια αγανάκτηση μεταφέρεται και για το σιντριβάνι στην Οιχαλία, και που ξέρεις μπορεί και αυτό να ξαναλειτουργήσει: «Κάθε φορά που περνώ στέκομαι και παρατηρώ την έκταση της αδιαφορίας και της αμορφωσιάς , η οποία πιστεύω να έχει γρήγορο τέλος από τη νέα δημοτική αρχή. Μια ασχήμια στην πόλη (και έχουμε πολλές) στιγματίζει το Δήμο αρνητικά και όταν στην ασχήμια ξεχωρίζει το υπέρογκο κόστος της κατασκευής, τότε η ασχήμια μέσα από τους ευαίσθητους δημότες αποκτά και «βοή». Μέσα στο σιντριβάνι …,να το πούμε ντροπής…, μόνο τα μοτέρ, τα στεγανά φωτιστικά και όλα τα υδραυλικά κοστίζουν κάμποσες χιλιάδες ευρώ και αν δεν γίνει αυστηρή συντήρηση τώρα, θα ολοκληρωθεί το σκούριασμα και τέλος. Μάλιστα σε προηγούμενο σχόλιο μου ανέφερα να έρθει κάποιος να δει το δικό μου σιντριβάνι και να του δώσω οδηγίες συντήρησης και καθαριότητας. Εύχομαι να μην το επαναλάβω και ευελπιστώ η νέα δημοτική αρχή να μη χρειαστεί να λάβει οδηγίες μου και να προχωρήσει στα αυτονόητα που δεν κοστίζουν περισσότερο από ένα βάψιμο μιας διάβασης πεζών…»
Λοιπόν μη μας πούνε οι αρμόδιοι ψηφισμένοι υπάλληλοι του Δ.Σ. του χωριού ότι τα οικονομικά φταίνε. Γνωρίζανε τη χαώδη οικονομική κατάσταση του Δήμου Φαρκαδόνας. Μην πάμε τώρα να φωτογραφήσουμε τον προεκλογικό αγώνα στο δ. δ. Φαρκαδόνας. Το θυμόμαστε όλοι. Λοιπόν για ποιον λόγο βάλανε υποψηφιότητα; Να υπηρετήσουν τι; Την αδιαφορία; Τον ωχαδερφισμό; Την επικράτεια της ασχήμιας;
Ο Δήμος, και στην Οιχαλία, είναι αποκεφαλισμένος από τα χαντζάρια του επιδρομέα «Καλλικράτη» που το θεοσκότεινο κράτος των φιλελεύθερων – σοσιαλιστών έβαλε στα χέρια του. Βέβαια η έντονη ερήμωση, εγκατάλειψη και ισοπέδωση στην περιφέρεια που έχει αγγίξει τα όρια της διάλυσης του κράτους…,(βρισκόμαστε ήδη την αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας…,) είχε αρχίσει πολύ πιο πριν και από την εγκαθίδρυση του «αρχιτέκτονα» της τελικής αυτοδιοικητικής αφαίμαξης «Καλλικράτη» και από την πρώτη επιδρομή του «Ι. Καποδίστρια».
Τους …σύγχρονους, κομματικούς «αρχιτέκτονες» των «Καποδιστριακών» και «Καλλικρατικών» Δήμων, που παρέλυσαν και διέλυσαν την Τ.Α. και ισοπέδωσαν ολόκληρη την Ελλάδα, σήμερα με την οικονομική ευρωκρίση, θα δούμε την ολοκληρωτική μας αφάνεια και καταστροφή, ιδιαίτερα στον πολιτιστικό τομέα. Το δεκαετιών πρόγραμμα της Κεντρικής Εξουσίας…, («Κεντρική & Τοπική Εξουσία – Κράτος & Δήμος…!») προς τους Δήμους της Χώρας με σκοπό να τους ενσωματώσει στα δόλια πλοκάμια της, το αποτέλεσμα ήταν οι Δήμοι να λειτουργήσουν σαν ιμάντες τροφοδότησης ικανών Πολιτών της Περιφέρειας προς το βαθύ κράτος των κομμάτων της Ν.Δ. και του ΠαΣΟΚ…, (ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…,) έτσι που οι Δήμοι σήμερα να μας δείχνουν δυο στεγνά από κάθε άποψη πρόσωπα: Το ένα είναι ότι το δίδυμο «Καλλικράτης» και «Καποδίστριας» εγκλώβισαν-ενσωμάτωσαν (πείτε δολοφόνησαν) τους μικρούς Δήμους των χωριών στους μεγάλους των πόλεων, και το άλλο είναι, οι … μεγάλοι Δήμοι να μην μπορούν να παράγουν έργο, όχι μόνο εξ’ αιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά εξ αιτίας της απώλειας ή της περιθωριοποίησης των πολιτιστικών αξιών, την άκρατη αφοσίωσή τους στο εμποροκρατικό σύστημα (μερκαντιλισμό) και άλλες αιτίες που προκάλεσαν την αποσάθρωση ή αποδόμηση των Δήμων μετατρέποντάς τους, μικρούς και μεγάλους, σε άναρχους. Δείτε μόνο τομείς καθαριότητας, την έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον, τον ΚΟΚ, (εδώ τραβάμε τα μαλλιά μας), την αδιαφορία συντήρησης σε αριστουργήματα που ομορφαίνουν το χωριό και την πόλη και άλλα πολλά που τα προσάπτουν στην έλλειψη χρημάτων.
Στις οικονομικές κρίσεις οι έλληνες έχουν δέσει μεγάλα κομμάτια της ίδιας της ζωής τους, μάλιστα σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις και όχι μόνο, επιβίωσαν. Το θέμα δεν είναι η έλλειψη χρημάτων αλλά η βούληση για πράγματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες δαπάνες ή ελάχιστα χρήματα. Αλλά και οι πολίτες και στην Οιχαλία δεν είναι ανεύθυνοι. Η ιστορική τους παράδοση δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό και την αδιαφορία σε θέματα όχι μόνο καταπολέμησης της ασχήμιας αλλά και στα υψηλότερα πολιτιστικά αποθέματα που έχουν κληρονομήσει. Η γενέτειρά τους, το Νεοχώρι, περιμένει και από τους εναπομείναντες ντόπιους και από τους μετανάστες της να κάνουν βήματα που πλέον δε γίνονται από τους αρμόδιους των Τ.Α…
