«Βρε, μπας και μας φλερτάρει;…»

Μια στάση εδώ, για άπειρες ευχαριστίες για το άφθονο γέλιο που μας προσφέρουν οι εκπρόσωποι και οι φορείς της εξουσίας, οι πολιτικοί, οι πολιτευτές μας (…). Άφθονο και αβίαστο γέλιο, λες και φροντίζουν να μην τρέχουμε σε ψυχιάτρους. Κανονικά θα έπρεπε να μας τρομάζετε, αλλά είστε σαν τον ψυχοπαθή δολοφόνο σε θρίλερ, που εμφανίζεται με σέξι εσώρουχα κάτω από ρόμπα. Τι να σχολιάσουμε από τον Κοινοβουλευτικό μας βίο; Την κακοποίηση της γλώσσας, την αδικαιολόγητη μαγκιά, τους άνευ ουσίας κομπασμούς και άστοχες αυτοαναφορές; Τη στάση του σώματος; Το κλείσιμο του ματιού κάποιων, σε σημείο που κοιταζόμαστε καχύποπτα μεταξύ μας με τρόμο και αναρωτιόμαστε ”βρε, μπας και μας φλερτάρει;”.
Να συνεχίσουμε με τις ποικίλες εκπτώσεις στο ήθος και στη συμπεριφορά, χωρίς να είναι ούτε καν περίοδος εκπτώσεων; Ενώ τείνουν να πάρουν διαστάσεις επιδημίας οι πλαδαρές και επιφανειακές σχέσεις βασισμένες αποκλειστικά στο κομματικό συμφέρον. Πολιτικοί που αφήνουν τους πολίτες να παρασύρονται σαν τα φρόκαλα στον αέρα και οι ίδιοι είναι επηρεασμένοι από κόλακες και σαπρόφυτα. Απουσιάζουν οι πολιτικές μορφές που θα εμπνεύσουν ξεπερνώντας τον εαυτό τους με την προσπάθεια και τη διάθεση για προσφορά, ακόμη και σε συνθήκες δύσκολες και υπό πίεση. Απουσιάζει το ψυχικό σθένος για υπερπροσπάθεια στα κρίσιμα διλήμματα και η ξεκάθαρη κρίση στα επικίνδυνα ρίσκα. Πόσο λείπουν σήμερα από τον πολιτικό βίο οι πολιτικές συνειδήσεις με λάμψη και μοσχοβολιά, χωρίς να κατεδαφίζονται αξίες, χωρίς εξυπνολογίες και θλιβερές αυτοαναιρέσεις ή χλιαρές ατάκες για εντυπωσιασμό.
Απογοήτευση, φθήνια και τρυφηλή ζωή, ατομισμός, ηθική συντριβή που γίνεται συντριβή της χώρας. Και συνεχίζουν ακόμη και από το βήμα της Βουλής να μας κλείνουν το μάτι και εμείς συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε ”..βρε, μπας και;…”. Χωρίς αιδώ, χωρίς αξίες και χωρίς σεμνότητα πλησιάζουν ακροθιγώς τα προβλήματα και την κατάντια ενός ολόκληρου λαού, που κοιτάζει πελαγωμένος. Και ο μαρασμός σκεπάζει τον ουρανό και καταδεχόμαστε να ζούμε από τα ψίχουλα και την ελεημοσύνη των ξένων και να λέμε ”ευχαριστώ” και να σκύβουμε κι άλλο τη ράχη και να θεωρούμε ότι φταίμε και να μεγαλώνουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας με ενοχές.
Και όταν συχνά ακούγονται από ξένες φωνές δυο καλές κουβέντες για τον πολιτισμό και την προσφορά των Ελλήνων, καμαρώνουμε και κοιτάζουμε την ελιά που υπάρχει αιώνες στην Επίδαυρο. Δυστυχώς όμως μαραίνεται. Και υπάρχουν και υπεύθυνοι γι’αυτό και συνυπεύθυνοι. Υπάρχει όμως και τρόπος και όλοι τον γνωρίζουμε. Δε μας φοβίζετε, αλλά σας ευχαριστούμε για το γέλιο που μας προσφέρετε. Σκάει το χειλάκι μας, έστω και πικρά!
Της Ζωής Χατζηθωμά