Το ΚΚΕ (μ-λ) καταγγέλλει το δολοφονικό, βάρβαρο χτύπημα που έγινε στην τούρκικη πόλη Σουρούτς, κοντά στο Κομπάνι, ενάντια σε Τούρκους αγωνιστές που εκδήλωναν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των Κούρδων στην περιοχή, οι οποίοι είχαν μαζευτεί με σκοπό την βοήθεια στην ανοικοδόμηση της πόλης του Κομπάνι. Η “επίθεση αυτοκτονίας” προκάλεσε τον θάνατο 30 τουλάχιστον αγωνιστών, με άλλους 100 να είναι τραυματισμένοι.
Η επίθεση αυτή προστίθεται στα γεγονότα που έχουν προκύψει από το χρόνιο μακέλεμα των λαών, από τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Άλλωστε αυτά τα σχέδια των ιμπεριαλιστών είναι που έχουν γεννήσει και εξοπλίσει μορφώματα σαν αυτό του ISIS, με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στην ευρύτερη περιοχή, που σαν αποτέλεσμα έχουν το αιματοκύλισμα ολόκληρων λαών. Συνένοχο στο έγκλημα είναι και το Τούρκικο κράτος που στηρίζει ενέργειες του ISIS για να χτυπήσει με κάθε τρόπο τους Κούρδους αγωνιστές και να εξαφανίσει τον αγώνα του κουρδικού λαού για ανεξαρτησία.
Η επίθεση αυτή που έγινε σε Τούρκικο έδαφος και όχι σε εμπόλεμη περιοχή, κάνει ξεκάθαρο ότι πέρα από τα άμεσα χτυπήματα στους κούρδους αγωνιστές, μπαίνουν στο στόχαστρο και όσοι βρίσκονται στο πλάι τους. Θέλει να τρομοκρατήσει κάθε λαϊκό αίσθημα αλληλεγγύης που έχει εκφραστεί σε ντόπιο και διεθνές επίπεδο.
Η αλληλεγγύη των λαών όχι μόνο δεν τρομοκρατείται, αλλά δυναμώνει όλο και περισσότερο, δείχνοντας το δρόμο για την πάλη των λαών που χωρίς κανένα προστάτη θα αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους και για να μπορεί ο κάθε λαός να είναι αφέντης στον τόπο του.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Με τη συμπλήρωση 41 χρόνων από την πτώση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, το ΚΚΕ τιμά όλους όσοι βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και διώχτηκαν, όλους όσοι συνέβαλαν στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Τα 41 χρόνια που πέρασαν από την αλλαγή του Ιουλίου 1974, ως αποτέλεσμα του συμβιβασμού που πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στη χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την άμεση ανάμειξη των ΑμερικανοΕΟΚικών, καθώς και η εμπειρία όλων αυτών των δεκαετιών, δεν πρέπει να αφήνουν αμφιβολία στους εργαζόμενους ότι η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας είναι ταξική, είναι η άλλη μορφή της δικτατορίας των μονοπωλίων, είτε κυβερνούν οι ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είτε οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Τα απανωτά μνημόνια, η προσπάθεια να φορτωθούν τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η μεταχείριση που έχουν από το κράτος και την εργοδοσία οι απεργοί εργάτες και υπάλληλοι, το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν υπό την απειλή της απόλυσης, εργάζονται χωρίς μισθό, χωρίς ωράρια, χωρίς καμία ασφάλεια και προστασία, επιβεβαιώνουν για ποιους λειτουργεί η υπάρχουσα δημοκρατία. Αποδεικνύουν ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα και γενικά το καπιταλιστικό σύστημα είναι σάπιο μέχρι το μεδούλι. Δεν γιατρεύεται ούτε εξανθρωπίζεται.
Είναι εμπαιγμός προς το λαό τα διατυμπανιζόμενα από την κυβέρνηση “της αριστεράς του καπιταλισμού” περί λαϊκής κυριαρχίας και άλλα ηχηρά παρόμοια. Γιατί ακόμα και τα κατασκευασμένα δημοψηφίσματα μεταφράζονται κατά το δοκούν και στο τέλος ο λαός εισπράττει το αντίθετο από εκείνο που ψήφισε. Ο ιδεολογικός εκβιασμός και η τρομοκρατία ήταν και είναι προσφιλής μέθοδος χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού όλου του αστικού πολιτικού φάσματος.
Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακολουθείται και στα τελευταία 41 χρόνια θα φέρνει νέα αδιέξοδα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Διέξοδος υπάρχει μόνο με τη συμμαχία τους, την πάλη για την απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που υπάρχουν, για να τα μετατρέψει από δυνάστη του σε εργαλεία για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών του.
Μόνο τότε θα λειτουργήσει η ουσιαστική δημοκρατία. Μέσα στις συνθήκες του πανεθνικού κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, του εργατικού λαϊκού ελέγχου, οι βουλευτές που θα εκλέγονται από την παραγωγική μονάδα θα είναι εργαζόμενοι, θα είναι ανακλητοί από τους εκλογείς τους, δηλαδή θα είναι υπηρέτες του λαού και όχι δυνάστες του.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Γράφει Ο Νίκος Μηλαπίδης, Νομικός, Διευθυντής Κ.Ο Το Ποτάμι
Όλα δείχνουν ότι στην Εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια, που σύστησε η κυβερνητική πλειοψηφία στις αρχές της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, θα πρέπει να προστεθεί νέα ύλη και νέα χρονική περίοδος που φέρει τη σφραγίδα της σημερινής κυβέρνησης.
Από εισαγγελέας στην έδρα, κατηγορούμενος στο εδώλιο μέσα σε 6 μήνες δηλαδή! Ένα ακόμα παράδοξο κεφάλαιο στην ταραχώδη μνημονιακή πολιτική περίοδο στην Ελλάδα που άρχισε το 2010 και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε και πώς θα τελειώσει.
Το νέο κεφάλαιο στη μνημονιακή μας ιστορία διεμβολίζει το πολιτικό σύστημα και το κοινοβουλευτικό τόξο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα μνημόνια στη διάρκεια των οποίων κονιορτοποιήθηκε ο δικομματισμός και τα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα, τερματίστηκαν με βία πολιτικές καριέρες και γεννήθηκαν νέα κόμματα από την αντιμνημονιακή μήτρα. Ενδεικτικά από το 2010 μέχρι το 2015 παρέλασαν 4 Πρωθυπουργοί και 7 Υπουργοί Οικονομικών, μέχρι τον κ. Τσακαλώτο.
Τα κόμματα, που επένδυσαν στην αντι-μνημονιακή ρητορική και τα πρόσωπα που τάισαν το τέρας του λαϊκισμού, ανέλαβαν πλέον τη διακυβέρνηση της χώρας. Η μετατροπή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ», την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, συμβολίζει το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ από την αντιμνημονιακή ρητορική στην μνημονιακή πραγματικότητα.
Είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων, το τέλος της ιδεολογικής πλατφόρμας στην οποία στήθηκε ο πολιτικός οργανισμός που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ και υφάρπαξε την ψήφο των Ελλήνων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε, έφτασε στο τέλος της ιστορικής του διαδρομής. Ένας πολυσυλλεκτικός κι ετερόκλητος οργανισμός, που συσπειρώνεται στην αντίδραση και παραλύει στη δράση. Εξάλλου, το περιεχόμενο της δράσης δεν ήταν ποτέ κοινά αποδεκτό.
Σ’ αυτή την τεταμένη πολιτική περίοδο, να κινούμαστε στον αστερισμό της συναινετικής δημοκρατίας, η οποία προσδιορίζεται από την ανάδειξη συμμαχικών κυβερνήσεων από το 2011 και μετά, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα επενδύει στην πόλωση κι απορρίπτει την συνεργασία ως μοχλό σταθερότητας κι εμπιστοσύνης. Σε πλήρη αναντιστοιχία με τη βούληση των πολιτών, που επιθυμούν την συνεργασία για τα μεγάλα και τα σημαντικά.
Στον αστερισμό της συναινετικής δημοκρατίας, λοιπόν, η κυβέρνηση στην οποία στηρίζεται η χώρα για να ξεκλειδώσει τη συμφωνία που μας κρατά στη ζώνη του ευρώ, δεν μπορεί να στηριχθεί στην κοινοβουλευτική της πλειοψηφία! Μπορεί να ελπίζει υπαρξιακά και πραγματικά μόνο στην αντιπολίτευση. Επειδή, όμως, αυτό ξεπερνά τα όρια της συναίνεσης και αγγίζει τα όρια του παραλόγου, δεν γίνεται ο Πρωθυπουργός να πατά σε δυο βάρκες. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτική και δημοκρατική συνθήκη η οποία να ευνοεί την ύπαρξη συγκυβέρνησης μειοψηφίας και συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης ταυτόχρονα!
Η συναινετική δημοκρατία, χάρη στην οποία αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση υπάρχει, της επιβάλλει και κάποιους όρους:
Να δημοσιοποιήσει τον οδικό χάρτη της κυβερνητικής δραστηριότητας μέχρι τον Οκτώβριο και να διαχειριστεί το νομοθετικό έργο με συναινετικές μεθόδους, για να αποφευχθούν αιφνιδιασμοί πολιτών και κομμάτων.
Να δεσμευτεί με χρονοδιάγραμμα για την άρση των ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων που έχουν αποκόψει τη χώρα από τη διεθνή οικονομία.
Μια κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία, στην οποία μετατρέπεται σιγά-σιγά η Ελλάδα, αποτελεί ταφόπλακα στα όνειρα των νέων επιχειρηματιών και όσων επιβίωσαν τα τελευταία 5 χρόνια.
Η επιβίωση της χώρας προϋποθέτει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις και εκείνο τον πολυετή κοινά αποδεκτό σχεδιασμό σε εθνικούς στόχους, που θα δημιουργήσει σταθερό έδαφος για να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας.
Μια ανοιχτή, ελεύθερη οικονομία και κοινωνία είναι η μόνη μας ελπίδα, για να δημιουργηθούν δουλειές, να παραχθεί πλούτος σε όλη την κοινωνία και να συγκεντρωθούν έσοδα για κοινωνικό κράτος, μισθούς και συντάξεις.
