Είναι στιγμές που δεν χρειάζεται να απορεί κανείς γιατί ο νομός μας,αλλά και ή τουριστική (και όχι μόνο) περιοχή της Καλαμπάκας περνούν μια μεγάλη κρίση.Διαβάσαμε λοιπόν για “φιλοξενία” ξένων σπουδαστών στο..δημοτικό σχολείο Καστρακίου.Προφανώς οι εκεί τοπικοί “άρχοντες”, “ανακάλυψαν” ακόμη μια χρήση που μπορούν να έχουν τα δημοτικά σχολεία: Να μετατρέπονται και σε ξενοδοχεία. Προφανώς επίσης, (με βάση το σκεπτικό αυτής της απόφασης),τα ξενοδοχεία της περιοχής,δεν τηρούν τις προϋποθέσεις για να φιλοξενηθούν αυτοί οι άνθρωποι,και έτσι προτιμήθηκε το δημοτικό σχολείο. Πάλι καλά -θα συμπληρώσουμε εμείς-,γιατί θα μπορούσαν οι εκεί τοπικές αρχές,να φιλοξενήσουν τους ανθρώπους αυτούς,στις σπηλιές που βρίσκονται στους βράχους των Μετεώρων. Έτσι, για να έχουμε και μια πιο “χίπικη” εκδοχή της τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής.
Τέτοιες αποφάσεις και ενέργειες,δείχνουν το πως σκέπτονται την ανάπτυξη της περιοχής αυτοί που ασκούν και χαράσσουν (υποτίθεται) αναπτυξιακή τουριστική πολιτική.
Αλήθεια, θα ελέγξει κάποια αρμόδια δημόσια αρχή,τις συνθήκες υγιεινής που επικρατούν στον χώρο που “φιλοξενούνται” αυτοί οι άνθρωποι; Πως κατέληξαν να κοιμούνται σε σχολείο; Ποιοι, και με ποιο σκεπτικό αποφάσισαν κάτι τέτοιο;
Τέτοιες αποφάσεις δείχνουν μόνο προχειρότητα, ανυπαρξία προγραμματισμού και σχεδιασμού,και αδυναμία χάραξης τουριστικής πολιτικής, σε στιγμές πολύ δύσκολες για την περιοχή.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ έχει προτείνει από καιρό, ολοκληρωμένο σχέδιο τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής, και του νομού γενικότερα,και θα είναι εδώ για να προτείνει, αλλά και να καταγγέλλει κάθε ενέργεια που υποβαθμίζει,και συχνά γελοιοποιεί τον νομό μας.
Από το γραφείο τύπου της Τ.Ο Τρικάλων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Η πέννα του ευαίσθητου ποιητή του λαϊκού μας τραγουδιού Κώστα Βίρβου απέμεινε βουβή. Ο σεμνός δημιουργός, που με το σπάνιο και ανεξάντλητο ταλέντο του έκανε τραγούδι τον πόνο και τις αγωνίες του λαού μας, έκλεισε το βιβλίο της ζωής του και έφυγε αφήνοντάς μας πάνω από 2000 τραγούδια να μας συντροφεύουν…
Γεννημένος στα Τρίκαλα από πλούσια οικογένεια κατεβαίνει στην Αθήνα για σπουδές το 1943. Την ίδια χρονιά ο Κ. Βίρβος οργανώνεται στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση. Το Μάρτιο του ’44 συλλαμβάνεται να γράφει συνθήματα στους τοίχους και μεταφέρεται στην Ειδική Ασφάλεια, όπου βασανίστηκε. Στις 12 Ιουνίου 1944 κατάφερε ν’ αποφυλακιστεί και ύστερα από πολλές περιπέτειες έφτασε στον Κόζιακα και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Αυτά τα βιώματα, καθώς και τα κατοπινά του εμφυλίου και των μετέπειτα αγώνων του λαού, ήταν η πηγή έμπνευσής του. Οι στίχοι του κατάφεραν να εκφράσουν τους πόθους και τα πάθη του ελληνικού λαού, συνδέθηκαν με μουσικές μεγάλων λαϊκών και έντεχνων συνθετών, όπως των Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, Λεοντή, Δερβενιώτη, Μαρκόπουλου και πολλών άλλων και θα μας συντροφεύουν. Αποτελούν μεγάλη λαϊκή κληρονομιά, στους μεγάλους αγώνες του μέλλοντος.
Για την προσφορά του στο τραγούδι και τους αγώνες του λαού η ΚΝΕ τον Σεπτέμβρη του 2000, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, αφιέρωσε μια βραδιά στης «Γερακίνας τον γιο» και τον τίμησε με αναμνηστική πλακέτα.
Ο μεγάλος λαϊκός ποιητής Κώστας Βίρβος δεν είναι πια ανάμεσά μας, πέρασε στο πάνθεον των μεγάλων αθανάτων της τέχνης.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει την βαθειά του θλίψη και τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Τρικάλων αποχαιρετά σήμερα τον μεγάλο στιχουργό, τον λαϊκό ποιητή, τον αγωνιστή της αριστεράς και συμπατριώτη μας, Κώστα Βίρβο, ο οποίος “έφυγε” το βράδυ της Πέμπτης 6 Αυγούστου και περνά στο πάνθεον των μεγάλων της μουσικής ιστορίας του τόπου μας.
Για την ιστορία του Κώστα Βίρβου που ξεκίνησε να ξετυλίγεται στην πόλη μας πριν 89 χρόνια, την πλούσια οικογένειά του, την ένταξή του στο ΕΑΜ, τη φυλάκιση και τις διώξεις, μα και την καταξίωσή του, θα γραφτούν και θα ακουστούν πολλά αυτές τις μέρες.
Ο Κώστας Βίρβος που φώτιζε με ασετυλίνη τον Άρη Βελουχιώτη όταν μιλούσε από έναν εξώστη στην πλατεία Τρικάλων, γιατί είχε διακοπή ρεύματος, που είχε μπογιατίσει όλη την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου γράφοντας “ΕΑΜ- ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ”, που βγήκε στο βουνό στα 16 του, που έγραψε για τη φτώχεια και τη μετανάστευση, για το λαό και τους αγώνες του, την Αντίσταση, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τους καημούς και τα συναισθήματά του, την καθημερινότητα και τα βάσανά του.
Εμείς, σαν ύστατο φόρο τιμής στον μεγάλο αυτό δημιουργό, θα μιλήσουμε και θα τον αποχαιρετήσουμε με τα δικά του λόγια…
“Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί. Ήμουν δεμένος στο κεφάλι σαν χότζας. Έχω ένα σημάδι 57 χρόνια εδώ στο κεφάλι από βούρδουλα που κατέληγε σε σφαιρίδιο. Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα «Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Έτσι έγινε. Σηκωνόμασταν την νύχτα να ξεμουδιάσουμε. Δεν κράτησε πολύ. Δυο μερόνυχτα. Αυτό είναι το αναπαυτικότερο κρεβάτι που κοιμήθηκα ποτέ. Απ” αυτό εμπνεύστηκα το «ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω» που γράφω στη «Γερακίνα». Στη φυλακή άρχισα να γράφω την «Καταχνιά» σαν ποίηση”.
“Ένας ξύλινος σταυρός
Στα αγριολούλουδα στημένος
Είναι ο γιος του καθενός
Που δε στέργει σκλαβωμένος
Κι όταν ο αγέρας κλαίει
Και στενάζει ο σταυρός
Μια φωνή ουράνια λέει
Προχωρείτε πάντα μπρος…”
Πάντα μπρος λοιπόν…
Αντίο σύντροφε!
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
