Εβδομήντα χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις εκατόμβες θυμάτων, τα ολοκαυτώματα και τις τρομακτικές καταστροφές των Ναζί σε πολλές Ευρωπαϊκές Χώρες, και κυρίως σε αυτές, που αγωνίσθηκαν για την ελευθερία, στις οποίες φιγουράρουν η Ελλάδα και η Ρωσία, που είχαν τα περισσότερα θύματα, ολοένα και περισσότερο χάνεται η ισχύς του μηνύματος της αποτροπής μιας τέτοιας αιματηρής επανάληψης, ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που, λόγω των πυρηνικών όπλων, θα ήταν και η «τελική πράξη» για τον πλανήτη Γη.
Η μεγάλη εκείνη νίκη του παγκόσμιου αντιφασιστικού κινήματος δεν έχει αποτρέψει την εμφάνιση νεοναζιστικών και φασιστικών μορφωμάτων σε πολλές Ευρωπαϊκές Χώρες, μη εξαιρουμένης και της Ελλάδας, για την οποία είναι «ανοιχτές οι πληγές» της Κατοχής και αδικαίωτο το αίτημα της απόδοσης των πολεμικών αποζημιώσεων.
Ήδη, στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, μετά την «τεχνητή ευφορία», που επέφερε η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κάτω από τις «ιαχές» του, τότε, «θριαμβεύοντος» καπιταλισμού περί του τέλους της Ιστορίας του Ανθρώπου και του «θανάτου των ιδεολογιών», έχει υψωθεί ένα «αόρατο», αλλά ισχυρό «τείχος διαίρεσης», με «προγεφύρωμα» την Ουκρανία, που χρησιμοποιήθηκε από τις Η.Π.Α. και το Βερολίνο, προκειμένου να «χτυπηθεί στο μαλακό υπογάστριο» η Ρωσία, που είχε αρχίσει να ανακάμπτει σε δύναμη και επιδιώξεις στην παγκόσμια γεωπολιτική «σκακιέρα».
Ο πόλεμος, που κατά τον Κλαούζεβιτς, είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, πλέον δεν είναι μια μακρινή εικόνα για την Ευρώπη, η οποία, στις «στάχτες» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δόμησε το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Κράτος Δικαίου και Πρόνοιας», μέσα από την συνεργασία κεφαλαίου και εργασίας κατά την Βιομηχανική Περίοδο, η οποία τροφοδοτήθηκε από τις εκτεταμένες καταστροφές των παραγωγικών δυνάμεων, που επέφερε ο πόλεμος αυτός.
Η σημερινή σφοδρή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η οποία εμφανίστηκε στις Η.Π.Α. τον Οκτώβριο του 2008 και συνεχίζεται αμείωτη και αυξανόμενη, είναι η χειρότερη κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όλα τα σημάδια δείχνουν ότι το γηρασμένο καπιταλιστικό σύστημα αδυνατεί να εξέλθει ομαλά από αυτή την κρίση. Υπάρχουν, μάλιστα, οικονομολόγοι μεγάλου βεληνεκούς, όπως ο Γκαλμπρέηθ, που υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός ποτέ, ουσιαστικά, δεν ξεπέρασε την κρίση του ’29. Η αδυναμία νέας οικονομικής άνθισης και αποτελεσματικής αυτοεπέκτασης του κεφαλαίου προσιδιάζει με την σφορδή κρίση του 1929, όπου τότε, λόγω της αδυναμίας του καπιταλιστικού συστήματος να εξέλθει από την ύφεση, οδηγηθήκαμε στην μορφή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, κατά την οποία το Κράτος ανέλαβε τον κεντρικό ρόλο της κεφαλαιακής συσσώρευσης σε εθνικό επίπεδο. Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με τους, τότε, επικρατούντες αποκλεισμούς των επί μέρους εθνικών κεφαλαίων και αστικών τάξεων από τις Συνθήκες, που υπογράφηκαν μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το αποικιοκρατικό σύστημα, αποτέλεσαν την βασική αιτία του καταστρεπτικού για την ανθρωπότητα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η διαφορά σήμερα με εκείνη την περίοδο είναι ότι, ναι μεν, δεν υφίσταται αποικιοκρατικοί αποκλεισμοί στα εθνικά κεφάλαια, λόγω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, πλην όμως, η γιγάντωση του πολυεθνικού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο και η υπερδιόγκωση του χρηματιστικού κεφαλαίου έναντι του βιομηχανικού και η ιδιοποίηση αυτού από μικρές ολιγαρχικές ομάδες, έχουν δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για την παγκόσμια χρηματιστική «δικτατορία» με φεουδαρχικού τύπου λειτουργία, από την οποία απουσιάζει κάθε μορφή δημοκρατικού και λαϊκού ελέγχου.
Η μετεξέλιξη αυτή του καπιταλισμού σε χρηματοπιστωτικό «ζόμπι», αποτελεί σοβαρή απειλή για την ανθρωπότητα, την φύση, ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους.
Εβδομήντα χρόνια μετά, γιορτάζουμε την μεγάλη αντιφασιστική νίκη της ανθρωπότητας και, παράλληλα, προβληματιζόμαστε και «αγρυπνούμε», γιατί «ωριμάζουν» και ενισχύονται όλες εκείνες οι συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
