Μηδέν εις το πηλίκον. Ιδού το αποτέλεσμά της, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ολίγον τι βεβιασμένα απ’ την πλευρά του πρωθυπουργού, προκληθείσης σύσκεψης των πολιτικών μας Αρχηγών, το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου. Όπου, βεβαίως, κυριάρχησε όχι τόσο η ασυμφωνία, ως προς την εξεύρεση ενός κοινού τόπου συζήτησης, όσο κυρίως η παντελής έλλειψη βούλησης για μια έστω υποτυπώδη και επιδερμική, κατ’ αρχήν, συμφωνία επί καίριων εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων όπως είναι το προσφυγικό, η μελετώμενη συνταγματική αναθεώρηση, πρωτίστως δε το ασφαλιστικό, που καίει κι απασχολεί όλους σχεδόν τους Έλληνες. Όπου και επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον θαρρώ των περισσοτέρων. Οι οποίοι εκδήλως ανησυχούν ότι οι συντάξεις θα μειωθούν έτι περαιτέρω, για να μην πούμε ότι οι φόβοι για οριστική εκμηδένισή τους σε απαράδεκτα και απελπιστικά χαμηλά επίπεδα είναι πλέον εμφανέστατοι. Τα ασφαλιστικά ταμεία πανταχόθεν ομολογείται ότι στερούνται ρευστότητας και εσόδων, ενώ φαίνεται πως αποσύρεται η προστατευτική γι’ αυτά κρατική ασπίδα στήριξής τους, οπότε και πιθανολογείται πως τα καταβαλλόμενα ποσά συντάξεων θα προσαρμόζονται στα υπάρχοντα στα ταμεία διαθέσιμα.
Ουδείς αμφιβάλλει πλέον πως είναι λίαν τραγική η κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων. Επ’ αυτού, υπάρχει τουλάχιστον συμφωνία. Ζητείται λοιπόν τώρα η λύση του προβλήματος. Κάτι που σαφώς θα ‘πρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Και θα ήταν οπωσδήποτε το αποτέλεσμα μιας έγκαιρης εθνικής συνεννόησης, που ήταν αναγκαίο να είχε επιτευχθεί προ πολλού. Όμως αυτή τορπιλλίσθηκε από όλους. Και από αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία και ζητούν τώρα εθνική συνεννόηση. Για να αποφύγουν προφανώς το κόστος μιας λύσης, που δεν μπορεί παρά να είναι επώδυνη για όλους. Για τις πολιτικές δυνάμεις, αφ’ ενός. Είτε γι’ αυτές που μέχρι πρότινος ασκούσαν την κυβερνητική εξουσία και δεν τόλμησαν να λύσουν το πρόβλημα. Είτε όμως και γι’ αυτές που σήμερα βρίσκονται στο τιμόνι της εξουσίας και υποχρεούνται να υλοποιήσουν τώρα την επιτευχθείσα, από αυτές, συμφωνία με τους δανειστές, για την οποία όμως άναψαν το πράσινο φως και όλα τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού-ευρωπαϊκού τόξου, όταν το περασμένο καλοκαίρι, εν χορδαίς και οργάνοις, ψήφιζαν στη Βουλή τα συμφωνηθέντα με την τρόικα. Κι είναι παράδοξο σήμερα να εκφράζεται ηχηρώς και θορυβωδώς η διαφωνία, για κάτι για το οποίο συμφωνούσαν στην προηγούμενη Βουλή.
Θα λέγαμε, εν τούτοις, ότι κάπου διαφαίνεται μια συμφωνία. Αυτή έγκειται στο γεγονός ότι όλοι συμφωνούν να αποφεύγουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας λύσης που οπωσδήποτε προκαλεί κόστος, κομματικό, πολιτικό, κόστος, που είναι η χρόνια ασθένεια που κατατρώει τα σωθικά σύνολου του πολιτικού μας συστήματος. Πέραν όμως του κομματικού κόστους, το οποίο επιδιώκουν οι εκάστοτε κυβερνώντες και οι νυν, να επιμερίσουν ει δυνατόν σε όλους, το πραγματικό κόστος θα το υποστούν, το υφίστανται ήδη, οι συνήθεις ύποπτοι, οι πολίτες τούτης της χώρας, και εν προκειμένω οι συνταξιούχοι. Από αυτούς δε θα λέγαμε, οι πλέον συνεπείς ως προς τις, απέναντι στο κράτος, υποχρεώσεις τους. Είναι αυτοί που, όσο αυτό είναι εφικτό στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, κρατούν, με τις απανωτές και εν πολλοίς, αδιαμαρτύρητες πληρωμές τους, ζωντανό ακόμα τούτο το κράτος. Κι είναι ακριβώς αυτοί οι μόνοι που δεν φταίνε για την κατάντια…
Τις πταίει λοιπόν; Είναι κοινή πλέον η πεποίθηση ότι φταίνε άπαντες. Και οι σήμερα κυβερνώντες τη χώρα. Οι οποίοι, θέλοντας να επιδείξουν πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης, κατάφερναν να ξεσηκώνουν τον κόσμο κάθε φορά που γινόταν μια σοβαρή προσπάθεια επίλυσης του ασφαλιστικού. Ενώ μάλιστα, γνώριζαν την τραγικότητα της κατάστασης, τόλμησαν προεκλογικά, σε μια όντως λαϊκίστικη προσπάθεια ψηφοθηρίας και επηρεασμού των μαζών, να τάζουν επαναφορά της 13ης σύνταξης και αυξήσεις, εν γένει των συντάξεων. Και τώρα που καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο, επιδιώκουν υποκριτικά την εθνική συνεννόηση.
Σαφώς όμως, φταίνε και οι προηγούμενοι. Οι πάλαι ποτέ δύο ισχυρότατοι πόλοι της εξουσίας, την οποία από κοινού εσχάτως άσκησαν. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησαν να λύσουν το ασφαλιστικό. Όσες φορές δε το επιδίωξαν, όντας στην εξουσία, ζήτησαν την εθνική συνεννόηση, την οποία όμως πάντοτε απέρριπταν ως αντιπολίτευση. Όπως βεβαίως την απορρίπτουν και τώρα. Ιδού η συνήθης μεταπολιτευτική, πλην απόλυτα υποκριτική και γι’ αυτό καταστροφική για τη χώρα, πρακτική…
Κι όμως… Απαιτείται εθνική συνεννόηση. Εθνική γραμμή. Για το ασφαλιστικό. Αλλά και για το προσφυγικό. Και για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Και για άλλα, αν θέλετε, μεγάλα θέματα. Η χώρα έχει ανάγκη από σταθερότητα. Αλίμονο αν ξαναπάμε σε εκλογές. Ή σ’ ένα νέο δημοψήφισμα, ενδεχομένως, με το ερώτημα της αποδοχής ή όχι, ας πούμε, της πρότασης για την επίλυση του ασφαλιστικού. Είναι απαραίτητο, επομένως, εδώ και τώρα, να τεθούν στο περιθώριο οι προσωπικοί και κομματικοί εγωισμοί και ανταγωνισμοί, να αψηφήσουν εντελώς το κόστος που θα υποστούν ούτως ή άλλως, και να καθίσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν και να συνεννοηθούν. Συνάμα να μιλήσουν στον λαό τη γλώσσα της αλήθειας, έστω κι αν αυτή είναι πικρή. Να παύσουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο, να τελειώνει επιτέλους αυτό το διαρκές δούλεμα των πολιτών και να σταματήσουν να επιρρίπτουν ο ένας την ευθύνη στους άλλους, όπως ακριβώς κάνουν τα παιδάκια όταν παίζουν… Εγώ δεν φταίω… Φταις εσύ… Εν τέλει όμως φταίμε όλοι… Πρόκειται για την αλήθεια που για να γίνει παραδεκτή χρειάζεται η υπέρβαση των κομματικών στεγανών.
Σε κάθε όμως περίπτωση, για να μην κοροϊδευόμαστε, είτε υπάρξει, είτε δεν υπάρξει εθνική συνεννόηση ένα είναι το βέβαιο. Το ασφαλιστικό τελεί υπό κατάρρευση και γι’ αυτό οι συντάξεις θα υποστούν γενναίο κούρεμα. Θα διαψευσθούμε εφόσον, αποτελεσματικά, αντιμετωπισθεί η ανεργία και δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι μόνο οι επενδύσεις… Που, προς το παρόν, είναι απλώς ευσεβείς πόθοι… Καλό κουράγιο, άνεργα νειάτα και σεις περήφανα γηρατειά…
ΖΑΧ. Γ. ΖΑΧΟΣ
