Γιατί σε εμένα Θεέ μου; Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο αληθινό, τόσο δυνατό, τόσο βαθύ, τόσο ανθρώπινο και επίμονο. Όμως όλοι ξέρουμε πως δεν έχει εύκολη απάντηση. Αυτό το ερώτημα ηχεί στα αυτιά μου κάθε φορά που ένας άνθρωπος πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια, κάθε φορά που ένα παιδάκι υποφέρει και παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Ερώτημα που είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των γονιών του ακόμα και αν δεν εκφράζεται με λόγια. Τι απάντηση να βρεθεί σε έναν νέο άνθρωπο που έχασε τους οικείους του ή τους γονείς του; Αυτό το ερώτημα απαντάται μόνο με δάκρυα, με σκέψεις και σιωπή.
Γιατί σε εμένα Θεέ μου; Δεν είμαι παιδί σου; Δεν είσαι Θεός αγάπης; Πως συνδυάζεται η αγάπη Σου, η καλοσύνη και το έλεος Σου με αυτή την λογική του πόνου και της θλίψης; Μέσα από αυτά τα δύσκολα μονοπάτια του έντονου προβληματισμού, της φυσικής αντίληψης των πραγμάτων, των αναπάντητων ερωτημάτων, του πόνου και των δακρύων ζητούμε καταφύγιο στην λογική ενός θαύματος. Σκεφτόμαστε πως ο Χριστός έκανε θαύματα, θεράπευσε τον παράλυτο της Βηθεσδά και τον δούλο του εκατόνταρχου. Σκεφτόμαστε πως ακόμα και σήμερα γίνονται θαύματα, φέρνουμε στο νου μας διάφορα γεγονότα που αποτελούν θαύματα και που έχουν συμβεί σε φίλους και γνωστούς ή και θαύματα που έχουμε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο. Η αγάπη του Χριστού είναι ανεξάντλητη, γιατί να μην γίνει ένα θαύμα και σε μένα; Και αν όμως γίνει το θαύμα σε μένα, αυτό το γεγονός δεν είναι αδικία; Γιατί
κάποιοι να βιώνουν την ευεργετική παρουσία Του και κάποιοι άλλοι όχι; Και αφού ο Χριστός είναι αγάπη και κάνει θαύματα γιατί δεν θεραπεύει όλο τον κόσμο που υποφέρει ή καλύτερα γιατί δεν καταργεί τις ασθένειες για να ζήσουμε αυτά τα χρόνια με χαρά;
Κάποιοι λένε πως δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε. Αυτά τα γιατί δεν χωράνε στον Θεό. Όταν όμως διατυπώνονται ταπεινά συνθέτουν την εικόνα μας αλλά και εκφράζουν το υπαρξιακό ερώτημα αυτού του κόσμου.
Αυτά τα «γιατί» τα καθαγίασε ο ίδιος ο Χριστός στον Σταυρό με το δικό του «γιατί»: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί με εγκατέλιπες;» Αυτό το ερώτημα έμεινε αναπάντητο. Έμεινε όμως αναπάντητο φαινομενικά γιατί τα γεγονότα φανέρωσαν την απάντηση. Αν δεν υπήρχε η Σταύρωση δεν θα υπήρχε η Ανάσταση.
Η απάντηση στα δικά μας «γιατί» κρύβεται μέσα μας. Πρέπει να αφεθούμε στην αγκαλιά του Χριστού και με την Θεία Χάρη εμείς θα ανακαλύψουμε την απάντηση. Δεν μπορεί να μας την δώσει κάποιος άλλος άνθρωπος, κάποιος σοφός, κάποιος φιλόσοφος, κάποιος ιερέας. Η απάντηση δεν είναι όπως την περιμένει η αδύναμη φύση μας. Ο πόνος, η αδικία, ο θάνατος δεν αντιμετωπίζονται με ορθολογιστικές απαντήσεις και επιχειρήματα, αλλά με την πνοή του Θεού, το Άγιο Πνεύμα και ξεπερνιούνται με την αποδοχή του θελήματος του Θεού που μοιάζει πολλές φορές τόσο ακατανόητο και άδικο.
Η απογοήτευση και η απελπισία, μας οδηγεί στο σημείο να αμφισβητούμε την παρουσία του Θεού η ακόμη και την ύπαρξη Του. Θεέ μου… δείξε το έλεος Σου, θυμήσου ότι είμαστε φτιαγμένοι από χώμα!!! Βιώνουμε δύσκολες στιγμές σε αυτό τον φοβερό κόσμο! ‘Όπου και αν στρέψουμε το βλέμμα μας αντικρίζουμε πόνο, αδικία, θλίψη, βία, πόλεμο.
Αυτός ο κόσμος δεν παραπέμπει σε εμφανή Θεό και εμείς προσπαθούμε να τον ανιχνεύσουμε με την λογική. Ο κόσμος όμως χωρίς Θεό δεν αντέχεται. Ο Θεός υπάρχει, είναι μαζί μας, είναι αγάπη. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα, η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας… αυτή η πάλη να αποκαλύψουμε τον Θεό μέσα από την τραγικότητα αυτού του κόσμου, μέσα από τον πόνο, τα δάκρυα και τα αναπάντητα ερωτήματα που μας βασανίζουν, αυτός ο προσωπικός αγώνας που κάνουμε για να νιώσουμε την διακριτική παρουσία Του…
Σάρρου Πηνελόπη
Πτυχιούχος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Φοιτήτρια Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης Α.Π.Θ.
