Του Δημήτρη Πετσέτα
Στην 42η επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είδα και διάβασα πολλά σχόλια και διάφορες απόψεις. Αυτό που μου έμεινε τελικά, είναι μία βαθιά θλίψη. Το πολιτισμικό μας επίπεδο είναι πολύ χαμηλό και η πολιτική μας παιδεία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Φταίμε όλοι για αυτό, αλλά θεωρώ ότι η κύρια ευθύνη ανήκει σε όσους κατείχαν ή κατέχουν δημόσια αξιώματα, με τις ψήφους των πολιτών. Αυτοί είναι που, με τις πράξεις και με τις παραλείψεις τους, κατάφεραν να απαξιώσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς, επειδή μετέτρεψαν τα πολιτικά τους γραφεία σε κέντρα εξυπηρέτησης των ημετέρων τους και τον δημόσιο λόγο τους σε χάιδεμα αυτιών.
Οι νέοι άνθρωποι, που δεν έζησαν στην προδικτατορική εποχή και στη διάρκεια της δικτατορίας, έχουν παντελή άγνοια των πραγμάτων και των καταστάσεων, με αποτέλεσμα να υποτιμούν την αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος και να ευτελίζουν αδιακρίτως όλους όσους προσέφεραν κάτι, για να έχουν εκείνοι τη δυνατότητα να τους υβρίζουν χωρίς αιδώ. Διαβάζω τις απόψεις παιδιών που προέρχονται από δημοκρατικές οικογένειες, αλλά υποστηρίζουν ακραίες και αντιδημοκρατικές απόψεις, αποθεώνοντας ανθρώπους και παρατάξεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη Δημοκρατία. Απόψεις που αποδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το έλλειμμα Δημοκρατίας οφείλεται πρωτίστως στο τεράστιο έλλειμμα παιδείας.
Δεν φταίνε μόνον οι πολιτικοί για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας, φταίμε όλοι εμείς που βολευτήκαμε σε ένα περιβάλλον, το οποίο εκείνοι δημιούργησαν. Κανένα συγχωροχάρτι δεν δίνω σε όσους έχουν ευθύνες για τα σημερινά αδιέξοδα. Όμως, όταν έχω προσωπική εμπειρία και ξέρω ότι συγγενείς και φίλοι ψήφιζαν αυτούς που έδιναν υποσχέσεις, που έταζαν θέσεις και έκαναν ρουσφέτια, που έλεγαν “ναι, σε όλα” και όχι σε αυτούς που έλεγαν δυσάρεστες αλήθειες, τότε καταλήγω αβίαστα στο συμπέρασμα ότι εμείς φταίμε, ίσως και πιο πολύ από τους πολιτικούς.
Πόσοι από εμάς πιστεύουμε στην αξιοκρατία και τη στηρίζουμε έμπρακτα σε κάθε βήμα μας; Πόσοι από εμάς προτιμάμε τη σκληρή δουλειά από τον εύκολο πλουτισμό; Πόσοι από εμάς δεν χτυπήσαμε πόρτες πολιτικών γραφείων και δεν ζητήσαμε μικρές ή μεγάλες εξυπηρετήσεις; Πόσοι από εμάς είχαμε το θάρρος να πάμε κόντρα στις πλειοψηφούσες τάσεις και απόψεις των κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία; Πόσοι από εμάς βάλαμε το κοινωνικό όφελος πάνω από την προσωπική μας βόλεψη;
Πόσοι από εμάς διαθέτουμε τις ικανότητες και τις γνώσεις για να προτείνουμε εφικτές λύσεις στα προβλήματα; Πόσοι από εμάς έχουμε το ηθικό ανάστημα να κατηγορούμε τους άλλους και είμαστε πειστικοί, υποστηρίζοντας ότι δεν θα κάναμε τα ίδια ή τα χειρότερα αν ήμασταν στις θέσεις τους; Πόσοι από εμάς μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τη συνολική μας στάση απέναντι στις εκάστοτε πολιτικές και άλλες εξουσίες; Πόσοι από εμάς μιλήσαμε έξω απ’ τα δόντια και είχαμε τη διορατικότητα να βλέπουμε τα δυσάρεστα που έρχονταν, όταν ολόκληρη η κοινωνία ζούσε μέσα στην τρελή χαρά;
Φίλες και φίλοι, τα προβλήματα δεν λύνονται με κραυγές και με αναθέματα. Λύνονται με δουλειά και με πρόγραμμα, με υπομονή και με επιμονή. Λύνονται από αυτούς που θέλουν και μπορούν, αφού δεν διαθέτουμε όλοι τις ικανότητες να κάνουμε τα πάντα. Για να βρούμε αυτές τις λύσεις πρέπει να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο το μυαλό μας και καθόλου το θυμικό μας. Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να αγαπήσουμε την αλήθεια, όσο κι αν αυτή μας πονάει…
