Το παρακάτω κείμενο είναι εμπνευσμένο από την παροιμία στον τίτλο.
Όλοι μας, κάποια στιγμή, έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μία κατάσταση που μας πνίγει, είτε αυτή προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες, είτε πηγάζει από το βαθύτερο κόσμο μας. Για αυτήν την κατάσταση, βέβαια, καθένας μπορεί να διαμαρτύρεται και να ζητά να λυθεί, ιδιαίτερα όταν του ασκεί μία πίεση. Ωστόσο, δεν μπορεί, από τη μία στιγμή στην άλλη, να μεταπηδήσει στη λύση του προβλήματος, ιδιαίτερα όταν αυτό που ακούγεται είναι μια σιγανή φωνή από το στόμα του. Αν παραμείνει σε αυτή τη φωνή, σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, που δημιουργεί το πρόβλημα, περιμένοντας κάποιον Μεσσία να έρθει να δώσει φως, είναι ολοσδιόλου χαμένος. Το σκοτάδι για να νικηθεί θέλει το φως του εαυτού μας, όχι αυτό που προέρχεται από άλλους, δηλαδή τον ετεροφωτισμό. Δε ζητά κάποια απλά λόγια, ζητά να σηκωθούμε από την γωνία μας και να ανοίξουμε ένα παράθυρο, ώστε οι ηλιαχτίδες να εισέλθουν στον σκοτεινό μας κόσμο. Η μοιρολατρική μας στάση, δεν θα βοηθήσει πουθενά, όπως και η αναμονή ενός θαύματος, για το οποίο στεκόμαστε μοιραίοι και άβουλοι. Αν θέλει, βέβαια, κάποιο άτομο να παραμείνει στο αβυσσαλέο σκοτάδι, έχει κάθε δικαίωμα, δεν πρέπει όμως να περιμένει την λύτρωση από κάποιον άλλο. Με τη δική του προσπάθεια θα διώξει το πρόβλημα και θα φτιάξει τη ζωή του με τα δικά του χέρια. Να μπει ο ίδιος στην σκηνή, που για αυτόν φτιάχτηκε και να παίξει το έργο της ζωής, χωρίς να διαμαρτύρεται για τις άσχημες σκηνές και τα λάθη, αλλά να αντιμετωπίσει και να αντικρούει, με τον τρόπο που αυτός μπορεί, τις δυσκολίες. Ίσως κοιταχτεί κάποια στιγμή στον καθρέφτη και αντιληφθεί πως του λείπει το σκοτάδι και παρ’όλο τον έρωτά του με το φως, το σκοτάδι ποτέ δεν του έδειχνε όψεις τόσο διαφορετικές, όμως δεν έπρεπε και ο ίδιος να επιζητά τη λύτρωσή του. Ας έμενε στο βυθό του, αλλά ας φρόντιζε να ανέχεται την κατάσταση και τον πόνο, χωρίς να κραυγάζει και να κλαίει την μοίρα του. Γιατί καθένας χρειάζεται να γνωρίζει πως όλα είναι στο χέρι μας. Εμείς αποφασίζουμε για τη λύτρωση ή το θάνατο μας. Πολλοί φοβούνται να ανοίξουν το μεγάλο παράθυρο γιατί «ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει». Αν δεν το ανοίξει όμως, ας αντέξει την αποπνικτική ατμόσφαιρα, τη δυστυχία και τη θλίψη χωρίς να βοάζει και να θρηνεί. Ας γίνει έρμαιο των δισταγμών του, ας χαθεί. Γιατί όλοι πρέπει να φτιάχνουν αλγεβρικές εξισώσεις, στις οποίες θα πατούν και θα προχωρούν αυτοί και ο εαυτός τους, χωρίς να επιζητούν και να προσδοκούν τη λύση τους από άλλους, αλλά από το «alter ego» τους.
Φωτεινή Δ. Νούλα
