Με σεβασμό στη διαφορετικότητα της άποψης και το πολυποίκιλο του ενδιαφέροντος, θέλω να σημειώσω μερικές σκέψεις που έχουν να κάνουν με μία άποψη που διατυπώθηκε σε τοπικό site.
Σημειώθηκε λοιπόν η εξής σεβαστή άποψη: «Σε μία χώρα όπου οι γιατροί του ΕΣΥ είναι 7.271 και οι κληρικοί 9.298, οι νοσηλευτές είναι 36.333 και οι αστυνομικοί 68.111, δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά πράγματα». Θέλω να σταθώ συγκεκριμένα στους κληρικούς. Δεν επιθυμώ να σχολιάσω τον αριθμό, ούτε να υποτιμήσω τα υπόλοιπα αναφερθέντα λειτουργήματα.
Θα σταθώ στον ιερό κλήρο. Όπως όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι, έτσι και οι κληρικοί (διάκονοι, πρεσβύτεροι, αρχιμανδρίτες, Επίσκοποι, Μητροπολίτες) έχουν υποστεί τις ανάλογες και προβλεπόμενες αντισυνταγματικές μειώσεις. Εκεί που δεν θα υπογραφόταν άλλο μνημόνιο, οι Ιφιγένειες θυσιάζονται μία μία. Όλοι λοιπόν οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δει τους μισθούς τους να μειώνονται. Πέραν αυτού η μείωση των μισθών, έφερε και τη μείωση των προσλήψεων. Συνταξιοδοτούνται δέκα; Αντιστοιχεί σ’ αυτούς τους δέκα μία πρόσληψη για παράδειγμα. Αυτό αφορά και τους κληρικούς. Η απόρροια αυτής της πολιτικής ήταν και είναι να μειώνεται ο αριθμός των διοριστέων αναλογικά με όσους είχαν συνταξιοδοτηθεί και συνταξιοδοτούνται.
Ερχόμαστε τώρα στους κληρικούς. Δεν υπάρχουν ιερείς. Πρέπει να φύγουν πολλοί για να διοριστεί (εφόσον οι ίδιοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι) ένας. Από την άλλη η ιεροσύνη δεν είναι επάγγελμα, ποτέ δεν ήταν, (άσχετα πως αντιμετωπίζεται από ένα μέρος) κι επομένως είναι τραγικό να λέμε πως δεν χειροτονούνται. Λάθος. Μεγάλο λάθος. Μπορούν να χειροτονηθούν, αλλά η κρατική διοίκηση πλέον δεν δίνει τις θέσεις που χρειάζονται ώστε να καλυφθούν τα κενά στα χωριά. Εδώ ίσως η Εκκλησία μπορεί να μεριμνήσει μέχρι την προκήρυξη θέσης για διορισμό, να συμβάλλει οικονομικά με τους τρόπους και με τα μέσα που διαθέτει ώστε να στηρίζει τον ιερέα μέχρι να βγει η θέση του διορισμού και επίσημα πλέον να ενταχθεί στο μισθολόγιο.
Ένας μύθος που θα διαιωνίζεται είναι εκείνος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Και θέλω να παραδεχτώ πως στο θέμα αυτό, δύο τύποι ανθρώπων κατηγορούν την Εκκλησία της Ελλάδος ότι στο ταμείο της διαθέτει τεράστια εκκλησιαστική περιουσία και ως εκ τούτου οι ιερείς της πρέπει να πληρώνονται από το κράτος. Κρατάω δύο σημεία. Το πρώτο είναι οι τύποι ανθρώπων που τα βάζουν με την Εκκλησία στο συγκεκριμένο. Το δεύτερο είναι η πληρωμή των κληρικών.
Όσον αφορά το πρώτο, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει τεράστια περιουσία είναι ή ανημέρωτοι ή κακόβουλοι. Και οι πρώτοι είναι ακίνδυνοι. Οι δεύτεροι όμως θέλουν προσοχή διότι επηρεάζουν με τις θέσεις τους αυτές άλλους συμπολίτες μας.
Κι επειδή κατά τον Kierkegaard η αλήθεια είναι κάτι το αναμφισβήτητο που προέρχεται και μέσα από την εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων, γεγονότων που εμείς οι ίδιοι ζούμε, τα ιστορικά γεγονότα τι μαρτυρούν; Ότι το 1952 έγινε μία Συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας σχετικά με τη ρύθμιση του ζητήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Η Πολιτεία πήρε το 96% της περιουσίας αυτής ως αντάλλαγμα να παρέχει τη μισθοδοσία του ιερού κλήρου. Επομένως η ρύθμιση ήταν διμερής και συναινετική. Όχι ότι η Εκκλησία την έδωσε χωρίς αντάλλαγμα. Επομένως καταρρίπτεται ξανά ο μύθος αυτός. Αν ορισμένοι αρέσκονται στο να τον διαιωνίζουν, είναι γιατί πρέπει η Εκκλησία να χτυπηθεί. Η αλήθεια όμως είναι μία. Το Κράτος πληρώνει τους ιερείς, αφού πρώτα πήρε το μεγαλύτερο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Οι ιερείς δεν είναι δευτέρας κατηγορίας, ούτε είναι ευνοημένοι. Ο ρόλος του ιερέα που απορρέει από το «υπούργημα» της ιεροσύνης (όπως την αποκαλεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) και είναι ξένος προς κάθε κοσμική και πρόσκαιρη εξουσία είναι αγιαστικός, θυσιαστικός, κενωτικός, ποιμαντικός. Ο ιερέας δεν έχει ωράριο. Η διακονία του δεν εξαρτάται από φυλετικά, χρονικά, χωρικά, θρησκευτικά, κοινωνικά κριτήρια. Είναι έτοιμος οποιαδήποτε στιγμή να λειτουργήσει, να διακονήσει, να συμβουλέψει, να οργανώσει, να ενημερωθεί. Ο ρόλος του ιδίως σήμερα είναι πολυδιάστατος και φυσικά η διακονία του κατά βάση είναι η αγιοπνευματική εμπειρία που προσφέρεται χάριν Ελέους Θεού δια των Ιερών Μυστηρίων, μία διακονία αγιαστική, αγάπης και αποξένωσης από τον εαυτό του και ταυτόχρονα οικείωσης του άλλου στον εαυτό του.
Πάρα πολλές ανακρίβειες λέγονται σχετικά με την περιουσία που διαθέτει η Εκκλησία. Ένας από τους κατάλληλους ανθρώπους να μιλήσει για το θέμα είναι ο γενικός διευθυντής των Οικονομικών Υπηρεσιών της Εκκλησίας της Ελλάδας (ΕΚΥΟ) Επίσκοπος Σαλώνων Αντώνιος. Παραθέτω το link μιας επιστολής του προς το εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων Romfea.gr όπου αναφέρεται στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ηρακλής Φίλιος
