Με την ενορία του Αγ. Αθανασίου Εκδρομή στην Κόνιτσα

Μετά την “Κιβωτό του Κόσμου” της Πωγωνιανής Ιωαννίνων, δεύτερος σταθμός μας ήταν η Ιερά Μονή Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου Κόνιτσας. Βρίσκεται στο Βορειοδυτικό τμήμα της Ηπείρου. Είναι κτισμένη στους πρόποδες του ανατολικού όγκου του όρους Νεμέρτζικα, παρά τη συμβολή των ποταμών Αώου και Σαραντάπορου, λίγα μόνο μέτρα απέχουσα από τη Βόρειο Ήπειρο και τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το φυσικό περιβάλλον είναι υπέροχο. Στην απόλαυσή του συνετέλεσε και η λαμπρή, ηλιόλουστη, μέρα της εκδρομής. Άφθονα, γάργαρα, δροσερά τα νερά. Το πράσινο κυριολεκτικά οργιάζει. Πολύ περισσότερο τώρα, καθώς εναλάσσεται με μοναδικά φθινοπωρινά χρώματα. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως εκεί, στην περιοχή της Μονής, δεν υπάρχει και δεν αισθάνεται κανείς το καλοκαίρι. Ο χειμώνας όμως μπορεί να ‘ναι και βαρύς. Κτίτωρ είναι ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Πωγωνάτος που, κατά τους επικρατέστερους υπολογισμούς, έκτισε το Μοναστήρι περί το 670 μ.Χ. και το αφιέρωσε στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Λέγεται Μολυβδοσκέπαστος επειδή ολόκληρη η στέγη του Ναού ήταν σκεπασμένη με πλάκες μολυβιού. Το οποίο πήραν οι Τούρκοι για να το μετατρέψουν σε βόλια. Το όνομα παραμένει, έστω κι αν σήμερα η Μονή δεν είναι σκεπασμένη με μολύβι. Ως σύνολο το Μοναστήρι έχει τα χαρακτηριστικά των Βυζαντινών κτισμάτων, ώστε όντως να αποτελεί ένα κομψοτέχνημα. Ο Ναός είναι πλήρης αγιογραφιών, κατά δε τον ρυθμό είναι σταυροειδής μετά τρούλου του οποίου το ύψος προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ο μεγαλύτερος και πνευματικά αμύθητος θησαυρός της Μονής είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, προσφορά του κτίτορα Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου και γι’ αυτό ονομάζεται Πωγωνιανίτισσα. Το Μοναστήρι είναι ανδρικό με τρεις σήμερα Μοναχούς. Πίσω από το Άγιο Βήμα του Καθολικού, από τις 14 Δεκεμβρίου 1994, έχει ενταφιασθεί μία πολυσχιδής και εξέχουσα φυσιογνωμία των καιρών μας, ένας φλογερός πατριώτης. Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ. Που έλκει την καταγωγή του από τα μέρη μας και συγκεκριμένα από τα γειτονικά μας Καλογριανά Καρδίτσας, όπου γεννήθηκε το 1922. Ήταν μέλος της αδελφότητος Θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ”. Διακρίθηκε ιδιαιτέρως ως Ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Ιωαννίνων, όπου Μητροπολίτης ήταν ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ. Τον Ιούνιο του 1967, ο Σεβαστιανός, σε ηλικία 45 ετών, εξελέγη Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Έχει δε σημασία να τονίσουμε ότι στη χειροτονία του, που έγινε την Κυριακή 11 Ιουνίου 1967 στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, προεξήρχε ο μακαριστός Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος, που, ως γνωστόν, είναι ενταφιασμένος στην Ιερά Μονή Βυτουμά. Κατά την ενθρόνισή του, στο Δελβινάκι, όπου και η έδρα της Μητροπόλεως Κονίτσης, ομιλώντας ο Σεβαστιανός, που παρέλαβε την ποιμαντορική ράβδο απ’ τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ, είπε, μεταξύ των άλλων: “Ο νους μου στρέφεται προς τους αλυτρώτους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου, τους στενάζοντας υπό τον ζυγόν της πικράς δουλείας, δια να τους διαδηλώσωμεν ότι, όχι μόνον αι προσευχαί μας θα τους συνοδεύουν καθημερινώς, αλλά και παν το δυνατόν θα πράξωμεν, όπως λυτρωθούν των δεσμών της δουλείας και συντόμως επανέλθουν εις τους κόλπους της Μητρός Ελλάδος”. Σιγά-σιγά έκτοτε, ο μακαριστός Σεβαστιανός ανέδειξε διεθνώς το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα, γενόμενος, κυριολεκτικά, Εθνάρχης της Βορείου Ηπείρου, που είναι ένα ζωντανό κομμάτι του Ελληνισμού, που, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, κυριολεκτικά στέναζε υπό το αλβανικό, κομμουνιστικό, άθεο, καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Έτος σταθμός πάντως ήταν το 1981. Η δραπέτευση από την Αλβανία ενός νεαρού Έλληνα, του Ζήση Αγγελή, που περιέγραψε, στο Στρασβούργο, τη δραματική κατάσταση που επικρατούσε στη γειτονική χώρα, σήμαναν για τον Σεβαστιανό συναγερμό. Έτσι, από το 1981 μέχρι το 1991, οπότε και έπεσε το καθεστώς του Χότζα, κάθε Πάσχα ο Σεβαστιανός τελούσε την Ακολουθία της Ανάστασης στο χωριό Μαυρόπουλο Κονίτσης, λίγα μέτρα απ’ τη ΒΗ, για να δίδεται η δυνατότητα σε πλείστους όσους σκλαβωμένους τότε Βορειοηπειρώτες να ακούνε το “Χριστός ανέστη”, που συνοδεύονταν πάντα με την ιαχή “και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!!”. Πάντοτε, όπου βρισκόταν, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική, φρόντιζε με παρρησία να μιλάει για την Εσταυρωμένη Βόρειο Ήπειρο. Στη Μητρόπολή του εύρισκαν καταφύγιο πολλοί δραπέτες Βορειοηπειρώτες. Αλλά, με την πτώση του τυραννικού καθεστώτος, ήταν σημαντική η προσπάθεια που κατέβαλλε να παραμείνουν οι Βορειοηπειρώτες στις εστίες τους, για να μην αδειάσει η ΒΗ και υλοποιηθούν έτσι τα σχέδια των αλβανικών αρχών. Αντέδρασε εντονότατα όταν το 1987 ήρθη το εμπόλεμο με την Αλβανία, το οποίο ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Ελλάδας για να ζητήσει από τους Αλβανούς τον σεβασμό της θρησκείας, της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής παιδείας της ελληνικής μειονότητας, όπως και την απελευθέρωση χιλιάδων φυλακισμένων και εξορίστων. Είναι επίσης ιστορική η επιστολή που ο Σεβαστιανός έστειλε στους υπουργούς Εξωτερικών των συμμαχικών νικητριών δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ΗΠΑ, Σοβιετικής Ένωσης τότε, Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας για να επιληφθούν προκειμένου να λυθεί το εκκρεμές Βορειοηπειρωτικό θέμα, μάλιστα μετά την υπογραφή συνθήκης ειρήνης με την Γερμανία στις 12 Σεπτεμβρίου 1990. Ήταν ακριβώς η εποχή της κατάρρευσης του τείχους του Βερολίνου και της επανένωσης της Γερμανίας με την οποία η υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης είχε συνδεθεί, από τις συμμαχικές δυνάμεις, ήδη από το 1946, με τη λύση και της εκκρεμότητας του Βορειοηπειρωτικού. Χτυπημένος από τον καρκίνο, ο Σεβαστιανός εκοιμήθη στις 12 Δεκεμβρίου 1994 και κατόπιν επιθυμίας του, ετάφη στην Ιερά Μονή Μολυβδοσκεπάστου, ακριβώς απέναντι από τη λατρεμένη του Βόρειο Ήπειρο. Στα δύσκολα χρόνια που βιώνουμε και στα δυσκολότερα που έρχονται, σε μια εποχή όπου οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές, η προσωπικότητα του αειμνήστου Σεβαστιανού αποτελεί ζωντανό παράδειγμα θυσιαστικής φιλοπατρίας. Μιας αρετής εντελώς παραθεωρημένης σήμερα και από άρχοντες και από αρχόμενους… Δυστυχώς…
ΖΑΧ. Γ. ΖΑΧΟΣ