Φτάνοντας άλλη μια σχολική χρονιά στο τέλος της, αναλογίζομαι –ευγνωμονούσα- τα όσα ωραία και δημιουργικά έζησα με τους μαθητές μου στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων, όπου υπηρετώ. Πολλές και ποιοτικές οι εκδηλώσεις του Σχολείου, που δεν είναι άγνωστες πια στο Τρικαλινό κοινό. Θα ήθελα όμως να αναφερθώ στην τελευταία επίσημη εκδήλωση, που με άγγιξε και με συγκίνησε ιδιαίτερα, όπως –νομίζω- και όλους τους παρευρισκόμενους. Το Σάββατο, λοιπόν, 14 Μαϊου 2016 το φιλόμουσο κοινό της πόλης μας έζησε μια ξεχωριστή εμπειρία, παρακολουθώντας την κοινή Συναυλία που έδωσε το σύνολο της παραδοσιακής μουσικής του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων με το μουσικό σύνολο «Narda» του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής ΤΕΙ Ηπείρου. Το Πνευματικό Κέντρο κατάμεστο και η σκηνή μαγιάτικα στολισμένη, με στεφάνια και λουλούδια, είχε μια αναστάσιμη αύρα… Το Μουσικό Σχολείο έχει κατά καιρούς γόνιμα συνεργαστεί με πανεπιστημιακά τμήματα μουσικών κατευθύνσεων, όμως αυτή τη φορά η συναυλία ήταν ξεχωριστή, γιατί ο «κρίκος» που ένωσε τα δύο σύνολα, αν και φύσει απών πλέον, ήταν εκεί, στη μνήμη και στις καρδιές όσων τον γνώρισαν, συνεργάστηκαν ή μαθήτευσαν κοντά του. Στη μνήμη του Θανάση Χονδρού ήταν αφιερωμένη η εν λόγω συναυλία και όλα εκείνο το βράδυ απέπνεαν την ποιότητα και το ήθος του. Διάχυτη η συγκίνηση στις ευχαριστίες των Αρχών και του Σχολείου προς την οικογένεια Χονδρού, που δώρισε τα μουσικά του όργανα -μεγάλης χρηματικής αλλά και συναισθηματικής αξίας- στους μαθητές του σχολείου μας, κτήμα ες αεί… Ανωτερότητα και δύναμη ψυχής, αλτρουισμός και έμπρακτη αγάπη εκδηλώθηκαν με την πράξη της προσφοράς και ακολούθησε το «δοξαστικό», τουλάχιστον εγώ έτσι το ένιωσα, όταν πρώτοι στη σκηνή βγήκαν οι φοιτητές του ΤΕΙ, που μας μάγεψαν με τους ήχους της παράδοσης. Στη μέση, μέντορας και εμπνευστής ο καθηγητήςκ. Μάρκος Σκούλιος, που κοιτάζοντας τους φοιτητές του στα μάτια και με μικρά νεύματα – κώδικες μεταξύ τους, έδινε το σήμα για την εκκίνηση. Βιολί, λαούτο, ούτι, κανονάκι, ντέφι, νταούλι, τουμπερλέκι, κοντραμπάσο, νέι και διάφορα άλλα πνευστά, μαζί με τη μελωδικότατη φωνή της Ειρήνης Σκάνδαλου μας ταξίδεψαν σε βουνά και νησιά, στον Πόντο και στη Σμύρνη κι ακόμη παραπέρα. Νέα παιδιά, όμορφα, ελπιδοφόρα, που επέλεξαν συνειδητά το Τμήμα αυτό ωθούμενα από την αγάπη τους για την παραδοσιακή μουσική (όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Θανάσης, που αποφοίτησε από εκεί αριστούχος και από τους πρώτους). Βλέποντάς τα, σκεφτόμουν πώς Ναι, υπάρχει μέλλον σ’ αυτή τη χώρα, δεν είναι όλα ζοφερά, υπάρχει μια βαθειά παράδοση και το κυριότερο, υπάρχουν νέα άτομα που θέλουν να την υπηρετήσουν με γνώση και συνέπεια και να την κοινωνήσουν με τον υπόλοιπο κόσμο. Όμορφα και ποιοτικότατα ακούσματα, συγκινητικές αναμνήσεις και η βραδιά ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση των μαθητών του Σχολείου. Δροσερά νιάτα, με φωτεινά μάτια και όμορφες φωνές, ακολούθησαν μουσικά τους μεγαλύτερούς τους φοιτητές – ίσως κάποιοι να εμπνεύστηκαν κιόλας απ’ αυτούς- και πάνω από 150 άτομα στη σκηνή προσέφεραν στο κοινό μια πραγματική μυσταγωγία… Ο κύκλος έκλεισε, το τρίγωνο συμπληρώθηκε, η απώλεια έγινε δύναμη προσφοράς, η μουσική ανακούφισε, η παράδοση διαβεβαίωσε για τη συνέχεια. Νιώθω τυχερή που βρέθηκα εκεί, που δάκρυσα, που αναπόλησα, που αναθάρρησα, που καμάρωσα, που απόλαυσα… και κοιτάζοντας εκείνο το βράδυ γύρω μου, έχω την αίσθηση ότι κάπως έτσι νιώσαμε όλοι όσοι ήμασταν παρόντες, βυθισμένοι στη μουσική- και όχι μόνο…
Δρ Φανή Μπαλαμώτη, Φιλόλογος
