Ο Ορθός Δρόμος

Συμπληρώνονται την 9|11 τα εικοσιπεντάχρονα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου,το οποίο στην μνήμη όλων των ελευθέρων ανθρώπων θα μείνει για πάντα ως το Τείχος του Αίσχους.Η κατάρευσή του σηματοδότησε την κατάρευση και μιας μονολιθικής ολοκληρωτικής ιδεολογίας,η οποία,ασχέτως των αντιλήψεων και των προσδοκιών των αρχικών θεωρητικών της,απεδείχθη ως ένα από τα πλέον αντιπαραγωγικά και ανορθολογικά πολιτικά συστήματα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.
Επιπροσθέτως,απεδείχθη και ως ένα από τα πλέον ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα,κατάλληλο ίσως μόνο για λαούς στους οποίους η υποταγή στην εξουσία και η οικονομική και κοινωνική υπανάπτυξη αποτελεί δομικό στοιχείο της σκέψης και της Ιστορίας τους.
Ο κόσμος προχώρησε πολύ από τότε και νέα προβλήματα τώρα αντιμετωπίζει.Δίπλα στον αιώνιο ανταγωνισμό των εθνών,ο οποίος ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει,προστέθηκαν νέα προβλήματα,τα οποία ο ελεύθερος κόσμος οφείλει να αντιμετωπίσει,όπως η υπερχρέωση,η εξάντληση των φυσικών πόρων και ο ισλαμικός ριζοσπαστισμός.
Για την πατρίδα μας την Ελλάδα,μετά την εμπειρία της Μεταπολίτευσης και την κατάληξή της,η οποία ακούει στο όνομα οικονομική και ηθική χρεωκοπία,οι απειλές και τα προβλήματα είναι πιο οξυμένα,αλλά είναι και σαφή.Η Ελλάς αντιμετωπίζει τον αιωνίως προβληματικό γείτονα Τουρκία με τον οποίον θα πρέπει κάποτε να συνεννοηθούμε οριστικά.Πρέπει όμως να έχουμε κατά νουν οτι οριστική συνεννόηση προυποθέτει και αμοιβαίες υποχωρήσεις,παραίτηση από αρχές και αξιώσεις τις οποίες και οι δύο λαοί θεωρούν ακόμη και τώρα ως δεδομένες και αμετάβλητες και προσαρμογή στον ρεαλισμό.Επίσης απαιτείται η κοινή παραδοχή οτι και σε περίπτωση πολέμου ακόμα,όποιος και αν είναι ο νικητής,πάλι γείτονες θα είμαστε και με τους γείτονές μας πρέπει πάντα να υπάρχει ένα επίπεδο επαφής και συνεννόησης.
Όσον αφορά στα εσωτερικά μας,ο λαός εμφανίζεται για μία ακόμη φορά αποπροσανατολισμένος,διχασμένος και περιχαρακωμένος στα κόμματα,τα οποία,στην αέναη προσπάθειά τους να περιχαρακώσουν τις δυνάμεις τους,για μία φορά επίσης δεν λένε την αλήθεια.Και ποια είναι αυτή είναι πολύ απλό.Ο ελληνικός λαός επί σειρά ετών μέσω των επαγγελματικών και συνδικαλιστικών του οργανώσεων ή και ατομικά δημιούργησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος.Στο χρέος αυτό βέβαια προστίθενται και τα προ’ι’όντα των καταχρήσεων των εκλεγμένων ή διορισμένων οργάνων του κράτους,πράγμα όμως που αποτελεί κλάσμα μπροστά στο δυσθεώρητο χρέος που δημιούργησαν οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες με τις διεκδικήσεις και τα λεγόμενα κεκτημένα τους,τριάντα χρόνια τώρα.
Κατόπιν αυτών ο μόνος ορθός δρόμος που απέμεινε είναι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να αναγνωρίσουμε επίσης και το χρέος μας,το οποίο,προερχόμενο από ξένα εθνικά Κοινοβούλια είναι μάλλον αδύνατο να διαγραφεί,πιθανότερο είναι να επιμηκυνθεί και κάπως να διευκολυνθεί.
Ο δρόμος του οικονομικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού είναι ο μόνος που απέμεινε στην Ελλάδα και κατά την γνώμη του γράφοντος ο μόνος ορθός.Προς τούτο είναι αναγκαίες πολλές μεταρρυθμίσεις,αντικείμενο όμως άλλου σημειώματος.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.
Μέλος της Δράσης