Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που η Χρυσή Αυγή αποκάλυψε με φριχτό τρόπο το πραγματικό της πρόσωπο. Αφού έχουν προηγηθεί πολλές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών εργατών και αγωνιστών έρχεται η δολοφονική επίθεση σε βάρος μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα . Η εγκληματική δράση του νεοναζιστικού μορφώματος, όμως, κορυφώνεται τη νύχτα της 17ης προς 18η Σεπτέμβρη 2013 , όταν μέλη και στελέχη της Χρυσής Αυγής, δολοφονούσαν στην Αμφιάλη τον άνεργο μεταλλεργάτη και αντιφασίστα μουσικό, Παύλο Φύσσα..
Το σύστημα πότε “αμολάει” τους φασίστες χρυσαυγίτες και πότε τους “μαζεύει” , όπως τώρα, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Η εγκληματική – φασιστική δράση όμως δεν “ξεπλένεται”, ούτε θα αντιμετωπιστεί από το σάπιο κρατικό μηχανισμό και δυνάμεις καταστολής, με τις οποίες διαπλέκεται.. Τα συμφέροντα που τους ενίσχυσαν οικονομικά, τους στήριξαν και τους έθρεψαν, παραμένουν.
Δεν ξεχνάμε. Έχουμε χρέος απέναντι στα θύματα του ναζισμού και του φασισμού, απέναντι σε όλο αυτό τον κόσμο που έχει υποστεί επιθέσεις.. Έχουμε χρέος απέναντι στη νέα γενιά, να μην μολυνθεί από το ναζιστικό δηλητήριο. Έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας. Να παλέψουμε ενάντια στο φασισμό και για την ανατροπή του συστήματος που τον γεννά.
Οι Τομεακές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα Τρίκαλα, ανάμεσα στις πρωτοβουλίες και δραστηριότητες που οργανώνουμε στην προσπάθεια να αντιμετωπίζουμε σταθερά το δηλητήριο του φασισμού – ναζισμού, στις 18 Σεπτέμβρη θα πραγματοποιήσουμε εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» ( του Ρατζανί Πάλμε Ντάτ).
Η εκδήλωση θα γίνει στις 7:30μμ στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων και το βιβλίο θα παρουσιάσει η Μαρία Γαβαλά ,μέλος του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση θα λειτουργήσει βιβλιοπωλείο , που εκτός του βιβλίου που θα παρουσιαστεί, θα διατίθεται μια σειρά τίτλων με θέμα «Φασισμός-Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος» , καθώς και με επίκαιρα ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα.
Επίσης θα προβληθεί βίντεο που δημιούργησε η ΚΝΕ για τη φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής.
Λίγα λόγια για το βιβλίο και το συγγραφέα:
Ποιοι είναι οι γενικοί όροι που ευνοούν την άνοδο του φασισμού;
Μπορούμε να τους απαριθμήσουμε εν συντομία:
1) η ένταση της οικονομικής κρίσης και της ταξικής πάλης 2) η εντεινόμενη απογοήτευση από τον κοινοβουλευτισμό
3) η ύπαρξη ευρέων μικροαστικών, μεσαίων στρωμάτων, του εξαθλιωμένου προλεταριάτου και των τμημάτων των εργατών υπό καπιταλιστική επιρροή 4) η απουσία αυτοτελούς ταξικά συνειδητής ηγεσίας του κύριου όγκου της εργατικής τάξης.»
Οι παραπάνω εκτιμήσεις του συγγραφέα, διατυπωμένες πριν από 80 χρόνια, το 1934, θα μπορούσαν να έχουν διατυπωθεί σήμερα.
Σε αυτό συνίσταται η επικαιρότητα και η δύναμη του έργου του Ραντζάνι Πάλμε Ντατ που πρωτοδημοσιεύεται στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Η αδυναμία της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής σε σχέση με όσα υπόσχεται, όταν δεν μπορεί στέρεα να επανέλθει η φιλελεύθερη διαχείριση, φέρνει πιο κοντά το φασισμό στη διακυβέρνηση.
Κι αυτό γιατί η σοσιαλδημοκρατία προκαλεί πιο έντονη απογοήτευση σε εργατικές και λαϊκές μάζες απ’ ό,τι η αστική φιλελεύθερη διαχείριση, αφού έχει πιο βαθιές ρίζες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Φέρνει μεγαλύτερη σύγχυση και απογοήτευση αφού υπόσχεται ακόμα και «δημοκρατικό» σοσιαλισμό (μέσω μεταρρυθμίσεων, κοινοβουλευτικών αποφάσεων).
Στο βιβλίο «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» αναδεικνύεται όλη η παραπάνω κίνηση, με πιο χαρακτηριστική την εξέλιξή της στη Γερμανία από το 1918 έως το 1933, αλλά και στην Ιταλία. Δεν είναι τυχαίο ότι και στις δύο χώρες είχε προηγηθεί επαναστατική κατάσταση περίπου πριν δέκα χρόνια.
Το βιβλίο προσφέρει μια γνώση για την ανάγκη πάλης του κομμουνιστικού κινήματος, τόσο με το φασισμό όσο και με το ρεφορμισμό-οπορτουνισμό, που παρά τους διαφορετικούς δρόμους που ακολουθούν σε τελευταία ανάλυση καταλήγουν εξίσου να υπηρετούν τη διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, του συστήματος.
Γεννημένος στο Κεμπριτζ το 1896, ο Ρ. Πάλμε Ντατ υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρεττανίας από την ίδρυσή του. Ο πατέρας, ινδικής καταγωγής, υπήρξε γιατρός στις φτωχότερες συνοικίες του Κέμπριτζ, ενώ η μητέρα του , σουηδικής καταγωγής, ήταν συγγραφέας και ποιήτρια. Αμφότεροι οι γονείς του ήταν μέλη της Σοσιαλδημοκρατικής Ομοσπονδίας και φιλοξενούσαν στο σπίτι τους σημαντικές προσωπικότητες του ινδικού κινήματος για την ανεξαρτησία της Ινδίας και του ινδικού εργατικό κινήματος. Ο Ρ. Πάλμε Ντατ υπήρξε εξαιρετικός φοιτητής και αναπάντεχα καλός γελοιογράφος. Αποβλήθηκε από την Οξφόρδη γιατί διέδιδε μαρξιστικές ιδέες, αντιτάχτηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρνήθηκε να επιστρατευτεί, γεγονός που τον οδήγησε σε 56 ημέρες φυλάκιση. Αργότερα, κατάφερε να αποφοιτήσει με την υψηλότερη ακαδημαϊκή διάκριση στον τομέα των ανθρωπιστικών επιστημών. Το 1920 έγινε μέλος του νεοσύστατου Κομμουνιστικό Κόμματος. Από το 1921 έως το θάνατό του το 1974, ο Ντατ ήταν ο ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Labour Monthly, στο οποίο έγραφε εξαιρετικά διεισδυτικές αναλύσεις για την αγγλική εργατική τάξη από τη σκοπιά του μαρξισμού-λενινισμού. Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κ.Κ της Μεγάλης Βρετανίας από το 1923 έως το 1965. Από το 1924 έως το 1935 έζησε στις Βρυξέλες , με τη σύζυγό του Σάλμε Μούρικ, στέλεχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στο πλαίσιο αποστολής της Κομμουνιστικής Διεθνούς .Συνέβαλε στη θεωρητική δουλειά του κόμματος. Έγραψε πολλά βιβλία και έπαιξε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο βοηθώντας στην ίδρυση του νεοσύστατου Κ.Κ Ινδίας. Ο Ντατ στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της Εκτελεστικής της Επιτροπής.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΚΚΕ για Επιθεώρηση Ασφάλειας και Υγείας
Σε μια περίοδο που πυκνώνουν τα εργοδοτικά εγκλήματα, το ΠΑΜΕ καταγγέλλει την απαράδεκτη κυβερνητική απόφαση για κατάργηση των Τμημάτων της Επιθεώρησης Ασφάλειας & Υγείας της Εργασίας, σε 7 περιοχές της χώρας, περιοχές στις οποίες εργάζονται δεκάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι (Ημαθία, Χαλκιδική, Πέλλα, Σάμος, Αρκαδία, Ευρυτανία, Φωκίδα).
Η απόφαση αυτή δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Αποτελεί συνέχεια μιας μακρόχρονης πολιτικής που καθημερινά οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών, στην παραπέρα ελαστικοποίηση στην εφαρμογή της νομοθεσίας για την Υγεία & Ασφάλεια προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Τα προβλήματα της Υγείας & Ασφάλειας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τεχνοκρατικές βελτιώσεις του ΣΕΠΕ, καλύτερα οργανογράμματα κ.λπ., δεν μπορούν να λυθούν μέσα από το λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο».
Ουσιαστικές λύσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο αν και τα ζητήματα αυτά αποτελέσουν πεδίο αντιπαράθεσης, πάλης και διεκδίκησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ενταγμένης στην πάλη για αναχαίτιση της αντιλαϊκής επίθεσης, για πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά τα μονοπώλια.
Το ΠΑΜΕ άμεσα απαιτεί και διεκδικεί:
• Να παρθεί πίσω η προκλητική κυβερνητική απόφαση για κατάργηση των Τμημάτων της Επιθεώρησης Υγείας & Ασφάλειας σε 7 περιοχές της χώρας.
• Ριζική ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής του ΣΕΠΕ. Συνδυασμένη, με σαφή διακριτά καθήκοντα, δράση των Επιθεωρήσεων Ασφάλειας και Υγείας με τις Επιθεωρήσεις Εργασιακών Σχέσεων για την αντιμετώπιση όλων των παραγόντων που επηρεάζουν την υγεία & ασφάλεια (π.χ. εξοντωτικά ωράρια, μαύρη εργασία, εργασία ανηλίκων κ.λπ.). Προσανατολισμός της Επιθεώρησης στον ουσιαστικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης για τη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας και των κανονισμών για την υγεία και ασφάλεια.
• Ίδρυση κρατικού σώματος Τεχνικών Ασφαλείας και Γιατρών Εργασίας ενταγμένου στο αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας, κατάργηση των ΕΞΥΠΠ.
• Υπεράσπιση και διεύρυνση του θεσμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Άμεση επανένταξη στο θεσμό των κλάδων που εξαιρέθηκαν με την Υπ.Απόφ. του 2011.
• Κατοχύρωση της εργοδοτικής εισφοράς για την ασφαλιστική κάλυψη του εργαζόμενου από τον επαγγελματικό κίνδυνο.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι καθαρό ότι ο αγώνας για ουσιαστικές λύσεις στα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων και της Υγείας & Ασφάλειας είναι, σε τελική ανάλυση, αξεχώριστος από τον αγώνα για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και του κράτους που τη στηρίζει.
Δεν φτάνει μια απλή εναλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή – όσοι υπόσχονται κάτι τέτοιο μας τάζουν “φύκια για μεταξωτές κορδέλες”.
Όσο δύσκολες και να φαντάζουν τέτοιες λύσεις, στο φόντο της “παντοδυναμίας” των επιχειρηματικών συμφερόντων, είναι ταυτόχρονα και οι μόνες ρεαλιστικές, γιατί ανταποκρίνονται στους καημούς και τις αγωνίες της Εργατικής Τάξης.
