Περί Πολυτεχνείου

Γίναμε μάρτυρες εφέτος και για μια ακόμη φορά της επαναστατικής γυμναστικής στην επέτειο του Πολυτεχνείου.Μιας επαναλαμβανόμενης φιέστας η οποία όχι μόνον έχει κουράσει όσους δεν λαμβάνουν μέρος σ’αυτήν,αλλά επί σειρά ετών αποτελεί αιτία διαιρετικών συζητήσεων και αρνητικών σχολιασμών από όσους αμφισβητούν το νόημα και γενικότερα τον μύθο που περιβάλλει την εξέγερση.
Οι υλικές ζημίες,η απασχόληση αστυνομικών δυνάμεων και οι τραυματισμοί όλα αυτά τα χρόνια είναι σε ανυπολόγιστους αριθμούς.Και είναι απορίας άξιον το πως μια εξέγερση εναντίον μιας Δικτατορίας αντί να περιβάλεται με σεβασμό από όλους τους Έλληνες και να τους ενώνει,όπως μας ενώνουν οι άλλες εθνικές εορτές,κατέληξε να είναι όργιο βίας και ανομίας,φόβητρο περαστικών και επαγγελματιών και αντικείμενο περιφρόνησης για πολλούς πολίτες,οι οποίοι θα ήθελαν να λείπει.
Είναι απλό.Η επέτειος ενεπλάκη στους σχεδιασμούς και επιδιώξεις πολιτικών κύκλων,οι οποίοι ήθελαν να συντηρήσουν και να επαυξήσουν το αντιδεξιό και αντιαμερικανικό κλίμα της εποχής αμέσως μετά την πτώση της Δικτατορίας.Δεν είναι τυχαίο το οτι πρωτοστατούν στην επέτειο κύκλοι της άκρας Αριστεράς και αναρχικοί,ωσάν να έγινε η εξέγερση από αυτούς,την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε οτι στο Πολυτεχνείο υπήρξαν νέοι από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και ήταν κάτι που συγκίνησε τον ελληνικό λαό και εξήγειρε την συνείδησή του,διότι βεβαίως είναι αλήθεια οτι μετά την εξέγερση, η αστική τάξη και μεγάλη μερίδα του Στρατού απέσυραν την ανοχή τους προς την Δικτατορία και απαίτησαν τον τερματισμό της.
Ο γράφων κάνει σαφές οτι τιμά και σέβεται τους εξεγερθέντες στο Πολυτεχνείο το 1973.Αναγνωρίζουμε όλοι οτι χρειάζεται γεναιότης και θάρρος για να σταθείς μπροστά στα όργανα καταστολής και πολύ περισσότερο στα άρματα μάχης ενός καταπιεστικού καθεστώτος,το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του και να ανοίξει πυρ.Άλλο όμως αυτό και άλλο η διαρκής καπήλευση ενός γεγονότος από άτομα τελείως άσχετα με το γεγονός,από άτομα που κατεβάζουν βιτρίνες και επιδιώκουν να φάνε και κανένα δακρυγόνο,προκειμένου να νοιώσουν οτι είναι και αυτοί επαναστάτες,ενώ η περίπτωσή τους είναι μάλλον αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης.
Συγκεκριμένοι πολιτικοί κύκλοι επέβαλαν να γίνεται η πορεία κάθε χρόνο προς την αμερικανική πρεσβεία.Αυτοί οι κύκλοι καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα.Η μεν Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης επεδίωκαν να συντηρήσουν το γενικό αντιαμερικανικό πνεύμα της εποχής αμέσως μετά την Κυπριακή Τραγωδία και η δε Δεξιά ήθελε να αποσείσει τις κατηγορίες περί υπόθαλψης της Δικτατορίας και χρειαζόταν έναν αποδιοπομπαίο τράγο,δηλαδή την Αμερική.
Όλοι αυτοί όμως,εκτός από συνθήματα και υπονοούμενα δεν μπόρεσαν 40 χρόνια τώρα να προσκομίσουν ένα,έστω ένα αποδεικτικό στοιχείο για την ευθύνη της Αμερικής για την Δικτατορία και το μόνο που κατάφεραν είναι να εγκαταστήσουν έναν πρωτόγονο,αντιπαραγωγικό και αποβλακωτικό αντιαμερικανισμό,πράγμα όμως που βόλευε όλους.Θλιβερό κατάλοιπο του στείρου αντιαμερικανισμού είναι ακόμη η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.
Είναι ώρα όμως αυτά να σταματήσουν.Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να ενώνει και όχι να διαιρεί τους Έλληνες.Προς τούτο πρέπει να γίνουν δύο απλά πράγματα.Το πρώτο είναι να συμφωνήσουν οι πολιτικές δυνάμεις και οι διάφοροι φορείς με πρωτοβουλία της Κυβερνήσεως να καταργηθεί από το 2015 η ανόητη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία,από την οποία ξεκινούν πάντα οι ταραχές.Το δεύτερο είναι κάτι το οποίο έπρεπε από το 1975 ήδη να είχε γίνει και είναι απορίας άξιον γιατί δεν έγινε μέχρι τώρα.Δηλαδή να ανεγερθεί ένα ηρώο πεσόντων εντός του Πολυτεχνείου,στο οποίο να αναγραφούν τα ονόματα των θυμάτων εκείνης της νύχτας.Είναι και μια άριστη ευκαιρία να μάθει το Πανελλήνιο πόσοι και ποιοι ήταν επιτέλους αυτοί οι νεκροί,μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.Η τιμή να αποδίδεται από τούδε και στο εξής εντός του Πολυτεχνείου σε μια τελετή αξιοπρεπή και σεμνή,χωρίς πλέον περιθώρια εκτρόπων.Αν αυτά τα έκροπα δεν σταματήσουν,τότε πολλοί θα αμφισβητούν και το γεγονός του Πολυτεχνείου και την λεγόμενη Γενιά του.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.,μέλος της Δράσης