Του Παναγιώτη Δήμου
Χονδρικά διανύουμε τον έβδομο χρόνο οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των πολιτικών αρχηγών σε προεκλογικές τους ομιλίες θα έπρεπε, εν έτη 2016, να τρώμε με χρυσά κουτάλια.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος πριν από δυόμιση δεκαετίες σε τραγούδι του είχε γράψει τον παρακάτω στίχο: ”ψηφοθηρία, λόγοι και εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή”.
Είναι ένας στίχος που κατά την ταπεινή μου άποψη κουβαλάει όλη την πολιτική ιστορία της Ελλάδας από την μεταπολίτευση και μετά. Ένταξη στην ΕΟΚ, ”αλλαγές” που μεταφράστηκαν σε πελατειακές σχέσεις και αναρίθμητους διορισμούς, Siemens, στραβά υποβρύχια, Τράπεζα Κρήτης, Ολυμπιακοί αγώνες, μπλε και κόκκινα σκισμένα μνημόνια (αισίως στα τέσσερα και συνεχίζουμε), μια χαμένη Κύπρο και ένα διαλυμένο μέλλον για την γενιά του ’90, την δική μου γενιά. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβει κανείς πως οι Έλληνες πολίτες πλέον απαξιούν με σθένος την πολιτική ηγεσία του κράτους. Δεν είναι μόνο το ποσοστό αποχής που ανεβαίνει από εκλογές σε εκλογές, αλλά το γεγονός πως ο Έλληνας πλέον δεν δείχνει καμία διάθεση να ασχοληθεί με την πολιτική, όχι με την έννοια του εκλέγειν και του εκλέγεσθε, αλλά με την έννοια της απλής καθημερινής ενημέρωσης.
Πλέον η εκλογή πρωθυπουργού στη χώρα έχει λάβει την έννοια του μεσσιανισμού καθώς η λογική του ”ψηφίζω τον τάδε γιατί δεν θέλω τον δείνα”, έχει υπερτερήσει της λογικής του ”ψηφίζω τον τάδε γιατί εκεί ανήκω ιδεολογικά και πιστεύω στο πλάνο που μου παρουσίασε”. Τρανταχτό παράδειγμα η δεύτερη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, Αλέξης Τσίπρας να έταζε λαγούς με πετραχείλια στον ελληνικό λαό, παρόλα αυτά οι ιδεολογικές του θέσεις ήταν ξεκάθαρες και κυμαίνονταν προς την αριστερά.
Δεν τον κατηγορώ. Και μπράβο του! Παρόλα αυτά μετά το δημοψήφισμα και καθώς είχε στενέψει πάρα πολύ ο κλοιός, η χώρα μέσα σε λίγους μήνες κλήθηκε ξανά στις κάλπες, αυτή τη φορά με την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρεί και να σχηματίζει την Λαϊκή Ενότητα (τουλάχιστον ένα συντριπτικό ποσοστό τους), με το τελευταίο κόμμα να μην καταφέρνει να μπει στην Βουλή μαρτυρώντας έτσι το γεγονός, πως το ποσοστό που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ λόγω ιδεολογικής στάσης στις πρώτες εκλογές είναι μηδαμινό. Τώρα ο τρόπος διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρος. Δεξιότατη οικονομική πολιτική με την μία ιδιωτικοποίηση να διαδέχεται την άλλη.
Η τελευταία μάλιστα ήταν η πώληση του ΤΡΑΙΝΟΣΕ για 45 εκ. ευρώ, γεγονός που εκπορνεύει ασύστολα την ελληνική δημόσια περιουσία. Ουσιαστικά, για να κλείσει το κεφάλαιο της κριτικής προς την κυβέρνηση, ζούμε κάτω από μία πάρα πολύ κακή διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που παρουσιάζεται με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ και δεν φοράει γραβάτες. Αυτήν πιστεύω είναι διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο κόμματα. Για να απαλλαχτούμε κάποια στιγμή από την δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, δεν αρκεί η άρτια οικονομική πολιτική και οι άστοχες απειλές προς τους εταίρους. Η Ελλάδα χρειάζεται σταθερή πολιτική κατάσταση, κάτι από το οποίο πάσχει από το 2009 και έπειτα.
Η προοπτική της απλής αναλογικής που συζητάτε τώρα στην Βουλή, θα είναι ένας διαφορετικός εκλογικός νόμος που θα αποτελέσει καταστροφή για την διακυβέρνηση της χώρας στο άμεσο μέλλον. Με τα κόμματα-παρωδίες που υπάρχουν στην Βουλή, το ενδεχόμενο των εκλογών, που γίνεται όλο και πιο πιθανό χρόνο με το χρόνο, θα καταστείλει την λειτουργία του κράτους και η επίσκεψη στις κάλπες θα είναι συχνότερη των τεσσάρων χρόνων. Η Ελλάδα πάσχει από ανάδειξη πολιτικών ανθρώπων.
Πάντα έπασχε! Η επικοινωνιακή πολιτική είναι εύκολη. Εφαρμόζεται άρτια εδώ και δεκαετίες. Τώρα όμως που τα έσοδα των μεταναστευτικών εμβασμάτων τελείωσαν (και αυτό ήταν γνωστό από την εποχή της ”αλλαγής”) και η Ελλάδα ξεψύχησε, τώρα που η γενιά του Πολυτεχνείου συνταξιοδοτείτε και πρέπει το νέο αίμα να αναλάβει, θα αποτελέσει ο νεποτισμός τροχοπέδη στην δημιουργία του δικού μου μέλλον; Το κόμμα που θα επωφεληθεί περισσότερο από αυτήν την κατάσταση, θα είναι το κόμμα που τα στελέχη του θα απαρτίζονται από άτομα άγνωστα και επιστημονικά καταρτισμένα. Μόνο έτσι δεν θα έχουμε μια νέα Siemens, νέα σκάνδαλα από εξοπλιστικά και μόνο έτσι δεν θα είμαστε ο περίγελος της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου.
Ο Ταγίπ Ερντογάν με ένα κινητό τηλέφωνο κατάφερε να αποτρέψει ένα μεγάλο πραξικόπημα στην Τουρκία και έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στις σελίδες της παγκόσμιας βιβλιογραφίας. Αναρωτιέμαι αν ο Κώστας Σιμήτης είχε επαρκείς γνώσεις πάνω στα θέματα διαχείρισης κρίσεων και εκείνο το βράδυ της κρίσης στα Ίμια μετέβαινε στο κέντρο επιχειρήσεων αντί να περιμένει άπραγος στου Μαξίμου, θα έπαιρνε τέτοια τροπή το θέμα; Μιας και το άρθρο δημοσιεύεται σε εφημερίδα των Τρικάλων, δράττομαι της ευκαιρίας και αραδιάζω δυο λόγια για την κατάσταση της πόλης στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα και ανυπομονώ να την ζήσω ολοκληρωτικά.
Ο κύριος Παπαστεργίου έφερε όντως νέες και πρωτότυπες μορφές τοπικής διακυβέρνησης στα Τρίκαλα, κάνοντας εξαιρετική δουλειά στην ”εξωτερική πολιτική” του δήμου, παρόλα αυτά κάποια σημαντικά προβλήματα που ταλανίζουν την πόλη, όπως η καθαριότητα πρέπει να παραμένουν πρώτα στην λίστα προς αντιμετώπιση. Φυσικά η απουσία της ”αντιπολιτευτικής” δύναμης, ή μάλλον η όχι και τόσο σοβαρή πίεση που ασκείται, θα μπορούσε να μην αποτελέσει πρόβλημα, αν το επιτελείο του δημαρχείου ήταν πιο προσεκτικό στην επικοινωνιακή πολιτική.
Για να κλείνω σιγά σιγά και το άρθρο, το μέλλον της γενιάς μου είναι αβέβαιο. Δεν με νοιάζει αν είναι πράσινο, μπλε, κόκκινο ή οπουδήποτε χρώματος στέλεχος. Το θέμα είναι ότι δεν με πείθεις γιατί σε ξέρω και δεν σε εμπιστεύομαι. Αν θες πραγματικά το μέλλον μας να σχεδιαστεί σωστά για μας, τότε άσε μας να το σχεδιάσουμε μόνοι μας. Και επιστημονικά καταρτισμένοι είμαστε και πίστεψέ με, ίσως να γνωρίζουμε και περισσότερα πράγματα από εσένα. Επιτρέψτε μου να μιλήσω ελεύθερα.
Όπως δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν ηλεκτρολόγο να σου φτιάξει το καζανάκι, γιατί να εμπιστευτείς ένα γνωστό όνομα με πτυχίο που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική να κυβερνήσει τη χώρα;
Παναγιώτης Δήμος Φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
