Τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου και βρισκόμαστε στην περιοχή της Κατούνας. Ένας βιότοπος «άγνωστος» στον πολύ κόσμο ωστόσο δεν υστερεί σε τίποτα από τους «γνωστούς» της υπόλοιπης Ελλάδας.
Διασχίζουμε το τούνελ της Γκρόπας, κάνουμε δεξιά στον παλιό δρόμο και στον αυχένα της, ξανά δεξιά προς τα χωριά Ελληνικά, Καλή Κώμη. Εκκίνηση από το υψόμετρο των 1600 μέτρων, από τη θέση «Σημείο», λίγο πριν το καταφύγιο της Κατούνας.
Δυνατός άνεμος, χαμηλές θερμοκρασίες και βαριά συννεφιά μας συντροφεύουν στο ξεκίνημα και μας αναγκάζουν να προσεγγίσουμε την κορυφή από την δυτική-βορειοδυτική πλευρά του βουνού αντί της βόρειας κορυφογραμμής. Με κατεύθυνση από βορρά προς νότο κινούμαστε στη βορειοδυτική πλευρά ακριβώς κάτω από την κορυφογραμμή. Αναγκαστικά χάνουμε ύψος, βαδίζοντας για λίγο μέσα σε δάσος οξιάς, που γρήγορα όμως θα βγούμε στο διάσελο κάτω από την κορυφή.
Ακριβώς από πάνω μας το «Σουφλί». Μια ονομασία που μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι, βλέποντας κανείς να υψώνονται τα τελευταία 400 μέτρα, που είναι και τα πιο απαιτητικά. Με τον ήλιο να παίρνει κεφάλι έναντι της συννεφιάς και μετά από δυό και πλέον ώρες βρισκόμαστε στο ψηλότερο σημείο. Αξίζει κάθε χτύπος της καρδιάς, για να θαυμάσει κανείς τη θέα. Μια θέα που απλώνεται ως τον Αμβρακικό, τα επιβλητικά Άγραφα,…οι ομίχλες αναδύονται από την υγρασία του κάμπου και σκορπάνε στο γαλάζιο του ουρανού. Τα Τζουμέρκα λουσμένα στο φως αυτής της λαμπρής φθινοπωρινής ημέρας. Όλα αυτά συνθέτουν μαγευτικές εικόνες.
Η επικράτηση ηλιόλουστου καιρού, μας επιτρέπει, με προσοχή όμως, λόγω των εκτεταμένων βροχών των τελευταίων ημερών, να πραγματοποιήσουμε κατάβαση απο την κορυφή, κινούμενοι πλέον στην ανατολική πλευρά του βουνού. Έχουμε μπροστά μας το δάσος της Κατούνας, που αποτελείται κυρίως από οξιές χαρίζοντάς μας, τα πιο εντυπωσιακά χρώματα του φθινοπώρου. Ένας πίνακας, ζωγραφισμένος όχι όμως από ανθρώπινο χέρι αλλά από την ίδια την φύση.
Κάπως έτσι, θα αφήσουμε πίσω μας μια ακόμη Κυριακή, έναν ακόμη μήνα, αλλά μ’ έντονη την προσδοκία των επόμενων εξορμήσεων.
