Στο φως σου να χαθώ, να μεθύσω και να ονειρευτώ. Όχι να μείνω αλλά να πεθάνω εκεί! Μέσα στον ίσκιο της τελευταίας φιγούρας σου που δεν μου αρκεί. Δεν μου φτάνει που θα σε δω αύριο. Το ξέρεις; Δεν μου φτάνει! Θέλω παρατεταμένη την κίνηση σου, το βλέμμα σου, την αβρότητα των μελών σου να μείνει μαζί μου μέχρι να σε δω αύριο.
Μείνει για λίγο για να γίνει πολύ. Τίναξε το φως από τα μάτια σου, γέννησε κι άλλο χαμόγελο, γύρισε μία ακόμη στροφή. Το σώμα σου δεν μου αρκεί. Δεν με νοιάζει η ηδονή του μα η θέα του. Μείνει μέχρι να μην βραδιάσει. Μείνε μέχρι να μην ξημερώσει. Μείνει όσο δεν θα έμενες. Μην κοιτάζεις τον ήλιο. Σε παρακαλώ. Δεν μπορώ να δω καθαρά την έκφραση σου. Μόνο μην μιλάς. Άσε τα λάθη για μετά. Τώρα κοίτα με. Κοίτα με. Ζαλίζομαι.
Σήκω για λίγο. Είσαι όμορφη. Η ψυχή σου γιατί λάμπει; Δεν έχω δει τέτοιο φως, τέτοια αλήθεια. Με τρελαίνει το γέλιο σου. Σταμάτα να γελάς! Κινήσου. Άγγιξε ένα χάδι. Φίλησε τον αέρα. Άσε στα δάχτυλα σου να τρέξει νέκταρ. Θέλω να τα φιλήσω. Και να σε κοιτάζω συνάμα. Μύρισε το χρώμα σου. Έτσι μυρίζει η ζωή. Ταρακούνησε την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Βύθισε το σώμα σου στις σκέψεις. Ρίξε νερό στα μαλλιά σου και άφησε τα να στεγνώσουν κάτω από τον θερινό αυγουστιάτικο ήλιο. Μην ακούς τραγούδια καθώς θα περιμένεις να στεγνώσουν. Και μόνο που σε βλέπω μέσα μου παίζει η πιο γλυκιά μελωδία χωρίς νότες, παρτιτούρες, κλειδιά του Σολ και του Φα. Χωρίς διέσεις. Μόνο διατονικά, χαρούμενα, αναστάσιμα.
Κύλισε την ομορφιά σου στα χέρια μου. Πιάσε την επέκταση της σκέψης μου. Τίναξε μας μέχρι να ζαλιστούμε και να πέσουμε. Ούτε που με νοιάζει αν πέσω μαζί σου. Το κορμί της ανάσας έγινε σώμα ψυχής. Η πέτρα έσπασε κι έβγαλε έρωτα, έρωτα κι έρωτα…
Ανώνυμος
