Ίσως αναρωτηθεί κάποιος που έγκειται η ιδιαιτερότητα ενός άρθρου που αναφέρεται στην προσευχητική στάση ενός επισκόπου, κάτι το οποίο θεωρείται θα έλεγα δεδομένο.
Στην εκκλησία τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όλοι μπορεί να έχουν μία ασκητική προσευχητική στο ζήτημα αυτό και να μεταφέρουν την αγωνία τους για τον κόσμο και το ποίμνιο στην προσευχή κι εκεί να εναποθέτουν τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς. Η προσευχητική όμως έχει μία ιδιαιτερότητα και μόνο κάποιος επιπόλαιος και ίσως αδιάφορος δεν θα έδινε σημασία στο βάθος της. Η φύση της είναι μία πάλη, μία αγωνιακή πάλη. Προσευχή και αγωνία για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Προσοχή όμως. Προσευχή δεν σημαίνει αταραξία και επικέντρωση αποκλειστικά στην ευχή, αλλά αγώνας για τον άλλον, πνευματικό μάτωμα μαζί του, αγώνας να τον βοηθήσω, να του μιλήσω, να του σταθώ με λόγια μα περισσότερο με πράξη. Αυτός ο αγώνας είναι για παλικάρια. Όπως και οι μάχες είναι για τα παλικάρια. Ένα από αυτά τα παλικάρια είναι και ο Επίσκοπος μας ο άγιος Τρίκκης & Σταγών.
Αυτή τη φορά θέλω να μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Σαν μία εξομολόγηση. Γνωρίζω πως θα προσκρούσω στην ταπεινότητα του Ποιμενάρχου μας, όμως έτσι νιώθω, έτσι πράττω. Με χαρά μεγάλη και ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του. Κάποιοι σίγουρα θα αναρωτηθούν ξανά, γιατί τόση συμπάθεια για τον Μητροπολίτη μας; Ο λόγος μου εξομολογητικός, όχι απολογητικός. Όταν ο Άγιος Τριαδικός Θεός σου δίνει ευλογίες στη ζωή σου, όταν σε ματωμένους δρόμους η θεία χάρις έρχεται και αναπαύει την ψυχή σου, όταν άνθρωποι στη ζωή σου σε ευεργετούν, πώς να μην νιώσεις αγάπη για εκείνους;
Δανειζόμενος τα λόγια του πνευματικού πατρός π. Ιουστίνου Μητροπολίτη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς, ομολογώ με συγκίνηση και επίγνωση της ευεργεσίας του αγίου Επισκόπου μας: «Πολυσέβαστε και πολυφίλητε γέροντα μας π. Αλέξιε, σας προσφωνώ πατέρα και όχι κύριε, διότι πάντοτε πατέρας είστε για μένα και όχι κύριος και εξουσιαστής μου. Σας αποκαλώ πατέρα και όχι δέσποτα … σας προσφωνώ πατέρα γιατί μου σταθήκατε και στέκεστε αληθινός πατέρας στις χαρές μου και στις λύπες, στις πτώσεις και στα παλαίσματα μου … Ο λόγος αβίαστα στρέφεται τώρα προς εσάς. Σας προσφωνώ πάτερ όχι για λόγους εκκλησιαστικής εθιμοτυπίας ή ανούσιας τυπικής αβροφροσύνης. Αλλά σας αποκαλώ πάτερ, διότι από την ημέρα που με γνωρίσατε σταθήκατε δίπλα μου ως αληθινός πατέρας. Με αγκαλιάσατε ως παιδί σας, με στηρίξατε, με αγαπήσατε. Αισθάνθηκα τη διακριτική αγάπη σας να με προστατεύει. Είδα τον πλούτο της καρδιάς σας, την ανωτερότητα των αισθημάτων σας, την ειλικρίνεια των διαθέσεων σας, το σπουδαίο ηγετικό χάρισμα σας. Κι ενώ τίποτα δεν μου χρωστούσατε, εσείς με ευεργετήσατε … εν απορία βρίσκομαι, αναλογιζόμενος το πώς θα φανώ αντάξιος της μεγάλης σας αγάπης…».
Η ζωή μας έχει πολλές δυσκολίες. Συναντάς καταιγίδες και δεν βλέπεις ουράνιο τόξο. Και απορείς και αναζητάς τον Θεό. Με την αγωνία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, το πείσμα του αγίου Σιλουανού Αθωνίτη και τη σοφία του Γέροντα Σωφρονίου Σαχάρωφ. Έχω την αίσθηση πως η βροχή των δυσκολιών, τα αγκάθια που φυτρώνουν σε κάβε βήμα, είναι μία ψυχωφέλιμη ευλογία που μέσα της κυοφορεί χαρίσματα που μυρίζουν Θεό. Ο Επίσκοπος μας έχω την αίσθηση ότι ολοένα και γίνεται ένα μικρό παιδί. Ένα μικρό παιδί που με αθωότητα, ζωντάνια, επιμονή και χαρούμενο γέλιο σε ελκύει και σε κάνει να θες να βαπτιστείς στα θεία νάματα της ορθόδοξης θεολογίας μας και στην ασκητική της εκκλησιαστικής ζωής. Σε ό,τι πιο όμορφο χάρισε ο Τριαδικός Θεός στον άνθρωπο. Χαρά, χαρά, χαρά!
Εξομολόγηση. Σεβασμιότατε, Πάτερ και Δέσποτα προσωπικά εκφράζω καταλληλότερα σκέψεις και συναισθήματα όταν γράφω. Γνωρίζω πως στην απλότητα και ταπεινότητα σας, δεν επιθυμείτε λόγια και εγκώμια. Μιλώ στην αγάπη σας και καταθέτω στο πετραχήλι της ψυχής σας τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου, αληθινή και ανυπόκριτη προς το σεπτό σας πρόσωπο. Σταθήκατε και στέκεστε με διάκριση στις αγωνίες μου. Στα λάθη μου, στις πολλές και αμετανόητες ατέλειες μου, στα πάθη μου.
Ως φιλάνθρωπος δίνετε πνοή σε θελήματα που έχουν μία κατεύθυνση. Κατεύθυνση διακονίας, θυσιαστική, όπως είναι και η ιερατική φύση. Αυτή η φύση που ομολογεί Θεό ενώ γύρω της άνθρωποι φέρουν τους δικούς της σταυρούς στους ώμους. Διδάσκετε και τονίζετε πως αγάπη, μόνο αγάπη χρειάζεται ο άνθρωπος και σύμψυχη πορεία. Όταν οι άλλοι αδιαφορούν και κουράζονται εσείς πατάτε το θέλημα σας και ακουμπάτε στο θείο θέλημα, με πείσμα και οικονομία βαστάτε τον σταυρό των άλλων. Δεν γυρίζετε το βλέμμα σας. Δεν κουράζονται οι οφθαλμοί σας από τα ίδια και τα ίδια της καθημερινότητας.
Το γνωρίζετε πολύ καλά, πως το αρχιερατικό αξίωμα είναι διακονία ανυπόκριτη. Κι εσείς; Τι πράττετε; Αρνείστε ότι στις μέρες μας έγινε μόδα. Την αδιαφορία. Σκύβετε, βάζετε στους ώμους σας το λεντίω, υπενθυμίζετε πως ήρθατε για να διακονήσετε και όχι να διακονηθείτε. Και ο Θεάνθρωπος το μοναδικό πρότυπο ζωής, η απόλυτη αγάπη, η αγάπη η ίδια, η ζωή και η Ανάσταση είναι η μοναδική χαρά, ο μοναδικός λόγος για να ρίξετε τα «θέλω» σας στα πόδια του και να καθοδηγήσει εκείνος σκέψεις και θελήματα. Αρνούμενος το σύγχρονο ρεύμα αδιαφορίας που συναντάται ακόμη και στους κόλπους της εκκλησίας, δεν υπάρχετε απλά στις ζωές μας. Ζείτε στις ζωές μας. Είστε δικός μας άνθρωπος, άνθρωπος της οικογένειας μας.
Βάζοντας εδαφιαία μετάνοια, Σεβασμιότατε, Πάτερ και Δέσποτα σας ευχαριστώ γιατί υπάρχετε για να ζείτε και όχι για να υπάρχετε, όπου όλες οι επίπλαστες χαρές κατέρρευσαν και καταρρέουν, αφού «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Μεγάλη χαρά και ικανοποίηση να σηκώνει τον σταυρό σου ένας πνευματικός άνθρωπος με γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, γνήσια μοναχικό, λιτό, με ήθος Χριστού. Σεβασμιότατε, η ζωή θα συνεχίσει τις δυσκολίες της, οι λογισμοί θα εισχωρούν και θα μεταβάλλουν τη διάθεση του ανθρώπου, όμως τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Χριστός. Και για την αγάπη Του αξίζει να τα δώσεις όλα. Γιατί Εκείνος είναι η Ζωή και η Ανάσταση!
Εις πολλά, καλά και υγιή έτη!
Αλεξίου, του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου, της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών, ημών δε Πατρός και Ποιμενάρχου πολλά τα έτη.
Σημειώσεις:
- Ευχαριστώ την οικογένεια μου Αθανάσιο Φίλιο και Βασιλική Νούλα, τον παππού μου π. Κων/νο Νούλα, τον προϊστάμενο μου στην Αγία Μαρίνα π. Παναγιώτη Μπρέλλα και τους αγαπητούς μου θείους Περικλή Βασιλό και Κατίνα Βασιλού που μου ενεφύσησαν το σεβασμό και την αγάπη στο πρόσωπο του Μητροπολίτη μας.
- Η φωτογραφία του άρθρου ανήκει στο φωτ. αρχείο του αγαπητού κ. Δημητρίου Καραγιάννη
Ηρακλής Φίλιος
