Τα γεγονότα των ημερών είναι πολύ πυκνά: από το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού στους εκβιασμούς, στα μνημόνια και στο χρέος, φτάσαμε στην πρόταση της κυβέρνησης η οποία προσεγγίζει αυτή των δανειστών για να επιτευχθεί συμφωνία, στο όνομα της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Η πρόταση της κυβέρνησης η οποία έγινε και πρόταση της βουλής, και την οποία οι «θεσμοί» θα επιβαρύνουν με ακόμα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, αν γίνει απόφαση και συμφωνία, θα είναι ένα νέο μνημόνιο. Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί.
Είχαμε επισημάνει από καιρό τώρα ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου οι απόψεις που υποστήριζαν ότι μπορεί να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική και να βρεθεί λύση, να υπάρξει αξιοπρεπής συμβιβασμός στο πλαίσιο της ΟΝΕ και της ΕΕ, στην κατεύθυνση της υλοποίησης των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στην κατεύθυνση εφαρμογής του προγράμματός του και της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Αποδείχθηκε ότι τρίτος δρόμος ανάμεσα σε αυτόν της εφαρμογής των μνημονίων και αυτόν της ρήξης με τους λεγόμενους θεσμούς, την ευρωζώνη και την ΕΕ, δεν υπάρχει.
Η συζήτηση που έγινε στη βουλή στις 11/7, ήταν διαφωτιστική της κατάστασης που επικρατεί στην Ελληνική βουλή, και της στάσης των κομμάτων απέναντι στα κρίσιμα ζητήματα, όπως αυτό της ρήξης και της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, αλλά και απέναντι στη δέσμευση που παρήγαγε το ΟΧΙ για την κυβέρνηση και τη βουλή, δέσμευση η οποία συμπυκνώνεται στο τετράπτυχο «όχι στους εκβιασμούς, στα μνημόνια, στο χρέος, στη λιτότητα».
Κατά την διάρκεια της συζήτησης στη βουλή φάνηκε πεντακάθαρα ότι, κανένα κόμμα της βουλής δεν επιδιώκει την άμεση ρήξη και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες τα κόμματα της βουλής και έχοντας διανύσει διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή!
Πρέπει ευθύς εξ αρχής να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα σε σχέση με τον χαρακτήρα του αιτήματος της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Τα αιτήματα αυτά, όσο αφορά στην Ελλάδα, έχουν εργατικό χαρακτήρα σε αντίθεση ίσως με άλλες χώρες στις οποίες τμήματα της αστικής τάξης έχουν συμφέροντα από την έξοδο της χώρας τους από την ΟΝΕ και την ΕΕ (πχ Αγγλία) ή την έξοδο από την ΟΝΕ (πχ Γαλλία).
Ο εργατικός χαρακτήρας του αιτήματος για έξοδο από την ευρωζώνη φάνηκε πεντακάθαρα από την στάση που κράτησε και την θέση που πήρε η αστική τάξη στο σύνολό της υπέρ της παραμονής σε αυτή και από το γεγονός ότι μάζεψε σε ένα ενιαίο μέτωπο όλες τις πολιτικές δυνάμεις της, όλα τα κόμματά της πίσω από το ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα και κάτω από το σύνθημα «μένουμε Ευρώπη».
Ακόμα και οικονομικοί και αθλητικοί παράγοντες που φάνηκαν να τάσσονται με το ΟΧΙ, σύμφωνα με πληροφορίες, άλλα διαμήνυαν στους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους.
Ιδιαίτερα στο τελευταίο 6μηνο η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός κατάλαβαν ότι η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν είναι το σπίτι των λαών. Είναι η λυκοφωλιά των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των πολυεθνικών, των ιμπεριαλιστών! Με την ίδια τους την εμπειρία αυτό το διάστημα κατανόησαν τον χαρακτήρα της ΕΕ και ωρίμασε στη συνείδηση τους το αίτημα της εξόδου από αυτή. Αυτό που οι κομμουνιστές και άλλοι Αριστεροί είχαν συλλάβει θεωρητικά και το πρόβαλαν σαν αίτημα για ζύμωση, τώρα, γίνεται μαζική συνείδηση και προσανατολίζει την ταξική πάλη.
Η μεταστροφή αυτή διαπιστώνεται από το γεγονός ότι η εργατική τάξη καθόλου δεν πτοήθηκε από την γιγαντιαία επιχείρηση υπέρ του ευρώ και της ΕΕ που έλαβε χώρα στην προ-δημοψηφισματική περίοδο από ξένους παράγοντες, το ΔΝΤ, την ΕΕ, τα ΜΜΕ, το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, από Δημάρχους-Περιφερειάρχες και παπάδες οι οποίοι μέχρι τότε περνούσαν για υπερκομματικοί.
Καθόλου δεν πτοήθηκε από την ταύτιση της υπερψήφισης του ΟΧΙ με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Αντίθετα, η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός και ακόμα περισσότερο η νεολαία, είναι διατεθειμένοι να βαδίσουν σε νέους δρόμους εκτός ΟΝΕ και ΕΕ.
Την πίστη της στην ΟΝΕ και την ΕΕ επιβεβαίωσε και η Χρυσή Αυγή δια στόματος Μιχαλολιάκου, η οποία Χ.Α για λόγους ταχτικής πήρε θέση υπέρ του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα, χωρίς να κάνει το παραμικρό για να το υποστηρίξει. Παρά μόνο το υποστήριξαν τα πληβειακά στρώματα των ψηφοφόρων της.
Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ διαφωνεί με την άμεση έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και με τον τρόπο αυτό συντάσσεται αντικειμενικά με το αστικό μπλοκ και εξυπηρετεί τον στρατηγικό του στόχο, πράγμα που έκανε επίσης ρίχνοντας άκυρο στην κάλπη του δημοψηφίσματος.
Το ΚΚΕ, επισημαίνοντας κινδύνους από την άμεση έξοδο από το ευρώ χωρίς την ύπαρξη συνολικού εργατικού σχεδίου, φτάνει στο σημείο να απαντάει αρνητικά στην άμεση έξοδο, παραπέμποντας την στην δευτέρα παρουσία.
Αντί να προβάλει για άμεση υλοποίηση το συνολικό εργατικό σχέδιο και το μεταβατικό πρόγραμμα και να τονίζει την αναγκαιότητα της άμεσης εξόδου από την ΟΝΕ-ΕΕ με βάση αυτό το σχέδιο και το πρόγραμμα, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη της πραγματοποίησής του, συνηγορεί μαζί με όλα τα άλλα κόμματα υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη.
Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός κατανόησαν αυτό το διάστημα ότι είναι αδύνατη η κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ. Στη μάχη για το ΟΧΙ πολλοί διαπίστωσαν ότι η έξοδος από την ευρωζώνη αποτελεί μονόδρομο για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και πάνω σε αυτή τη βάση επιτεύχθηκε ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
Την αναγκαιότητα της εξόδου από την ευρωζώνη δεν την προβάλει σαν άμεσο πρακτικό βήμα κανένα από τα κόμματα της βουλής. Και για αυτό κανένα δεν αναλαμβάνει και την ευθύνη της υλοποίησής του.
Εφόσον όμως αποτελεί αναγκαιότητα, η οποία γίνεται κατανοητή με μαζικό πλέον τρόπο, τότε θα προκύψουν αντικειμενικά και οι πολιτικές δυνάμεις που θα την εκπροσωπήσουν. Όπως θα προκύψουν και οι δυνάμεις για την πολιτική εκπροσώπηση του ΟΧΙ.
Η έξοδος από την ευρωζώνη θα αποτελέσει δυσβάσταχτο πλήγμα για την αστική τάξη και πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα για να λειτουργήσει υπέρ της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Τέτοια μέτρα είναι η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών με πρώτη την ΤτΕ, και των μεγάλων επιχειρήσεων κλπ.
Το ευρώ θα μπορούσε ν’ αντικατασταθεί από μια δραχμή σε αναλογία ένα ευρώ ίσον μια δραχμή, έχοντας υπόψη μας ότι το χρήμα που κυκλοφορεί σε μια χώρα έχει να κάνει με το σύνολο των εμπορευμάτων που κυκλοφορούν σε αυτή. Αυτό θα απέτρεπε τις κερδοσκοπικές ανατιμήσεις στην αγορά, θα λειτουργούσε ως κίνητρο παράδοσης στην τράπεζα των ευρώ που βρίσκονται αποθησαυρισμένα στα σπίτια των ιδιωτών κατόχων τους και θα ισχυροποιούσε τα κρατικά συναλλαγματικά αποθέματα σε ευρώ τα οποία θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της χώρας σε καύσιμα, φάρμακα κλπ, και στις συναλλαγές στο εξωτερικό.
Από κει και πέρα, η νεοεισηγμένη δραχμή θα πρέπει να είναι μόνον εσωτερικό νόμισμα συνδεδεμένο ίσως με το χρυσό, ώστε να μην είναι έκθετη στα κερδοσκοπικά παιχνίδια της αγοράς, και να μην είναι αντικείμενο υποτιμήσεων που εξανεμίζουν την πραγματική αγοραστική δύναμη των εργατικών μισθών.
Θα πει ίσως κάποιος, μήπως ο στόχος της εξόδου από το ευρώ εξυπηρετεί σήμερα τον Γερμανικό παράγοντα; Μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί. Ο ίδιος όμως πρέπει να απαντήσει: εξυπηρετεί μήπως το Γερμανικό παράγοντα και η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων (ΟΤΕ, Siemens κλπ); τον εξυπηρετεί η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων; Σίγουρα όχι!
Για τους λόγους αυτούς ο χαρακτήρας του αιτήματος της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, ήταν και παραμένει εργατικός.
Κάβουρας Δημήτρης
