Στην Κοζάνη για τη ΔΕΗ ο Κώστας Σκρέκας
Ο Βουλευτής Ν. Τρικάλων της Ν.Δ. και Πρώην Υπουργός κ. Κώστας Σκρέκας ήταν προσκεκλημένος και μίλησε σε εκδήλωση του σωματείου εργαζομένων στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας “Σπάρτακος” στην Κοζάνη, εκπροσωπώντας τον Πρόεδρο της Ν.Δ. κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, ως Τομεάρχης Ενέργειας του κόμματος.
Ο κ. Κώστας Σκρέκας κατά τον χαιρετισμό του στάθηκε στον «σημαντικό ρόλο της ΔΕΗ στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας», τονίζοντας παράλληλα την «ανησυχία μας για τις εγκληματικές επιλογές της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ στο ενεργειακό κλάδο που έχει φέρει τη ΔΕΗ στην ώρα μηδέν».
Ο Τομεάρχης Ενέργειας Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής της Ν.Δ. ακολουθώντας τις παροτρύνσεις του προέδρου του κόμματος Κυριάκου Μητσοτάκη σημείωσε ότι «έχουμε ξεκινήσει έναν ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους αναφορικά με το ενεργειακό τοπίο και τη ΔΕΗ. Στόχος της Νέας Δημοκρατίας είναι η ενεργειακή ασφάλεια και επάρκεια της χώρας, με ανταγωνιστικές τιμές ενέργειας για να υποστηριχθεί η παραγωγική βάση της χώρας και να διασφαλιστεί η μακροχρόνια βιώσιμη ανάπτυξη στον τόπο μας. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε μια υγιή, βιώσιμη και ανταγωνιστική ΔΕΗ».
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΣΥ.ΡΙΖ.Α.:
ΑΠΟ ΤΟΝ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ» ΒΕΡΜΠΑΛΙΣΜΟ ΣΤΗΝ «ΣΤΕΙΡΑ» ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Η για «πρώτη φορά Αριστερά», όπως αυτάρεσκα εκπέμπεται από τα χείλη των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θέλοντας, προφανώς, να προσδώσουν μια «ιστορική» αποστολή στο έργο τους, σε πολύ σύντομο διάστημα στην κυβερνητική εξουσία έδειξε το «πραγματικό του πρόσωπο», που καλύπτονταν πίσω από την «αιθαλομίχλη» ενός απλόχερα ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού λόγου, που έδωσε μεγάλες ελπίδες στις ρημαγμένες από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» λαϊκές τάξεις.
Η συντελεσθείσα βαθμιαία μνημονιακή «μετάλλαξη» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με την ψήφιση των σκληρών μονεταριστικών μέτρων τον περασμένο Μάιο, καθώς και των μόνιμων μνημονιακών μηχανισμών, με έντονο «άρωμα αποικιοποίησης» (αυτόματος δημοσιονομικός «κόφτης», υπερταμείο), μπορεί να μας θλίβει και να ξεπερνά ακόμα και τις χειρότερες φοβίες μας, αντικειμενικά, όμως, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», αν κανείς, ψύχραιμα και από απόσταση, προσεγγίσει το επίμαχο ζήτημα.
Η «κρατικοποίηση» των κομμάτων της Αριστεράς (οποιασδήποτε αποχρώσεως, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής και ανανεωτικής – ευρωκομμουνιστικής) αποτέλεσε, δυστυχώς, κατά την ιστορική διαδρομή, την μεγάλη επαναλαμβανόμενη «πληγή», τόσο στις άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες, όπου έχουμε την πλήρη ενσωμάτωση και την απόλυτη ιδεολογική και πολιτική «αφυδάτωση» του μεγάλου σοσιαλιστικού Κινήματος, που δημιούργησε το Κράτος Πρόνοιας στην μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη, όσο και στην Χώρα μας, που, λόγω των ιστορικών ιδιαιτεροτήτων της, ακολουθεί «ασθμαίνουσα» τις εξελίξεις.
Ειδικότερα, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η πλήρης κρατικοποίηση του αρχικά ριζοσπαστικού και αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά την δεκαετία του 1970 και μέχρι τα μέσα του 1980 (τότε υπήρξε για πρώτη φορά κυβερνητική αριστερή προσπάθεια στην Μεταπολίτευση), υπήρξε η βασική αιτία του πολιτικού και ιδεολογικού «εκφυλισμού» του στην συνέχεια, παρά το σημαντικό έργο, που προσέφερε στην Ελλάδα κατά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του (1981 – 1985). Η επανάληψη του φαινομένου της κρατικοποίησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., χωρίς, μάλιστα, ιδιαίτερες αντιστάσεις και αντιδράσεις, που, για την Ιστορία, υπήρξαν στον χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκείνης της περιόδου, οφείλεται στον χαρακτήρα αυτού του κόμματος ως ιδιότυπου πολιτικού σχηματισμού, χωρίς μαζικότητα και λαϊκή αντιστοίχιση στους κοινωνικούς θεσμούς και χωρίς απόλυτα καθαρές θέσεις στα ζητήματα της εξάρτησης και της εθνικής κυριαρχίας. Αξιοποιώντας τα κοινωνικά και πολιτικά «συντρίμμια» του μνημονιακού «οδοστρωτήρα» και την πλήρη απονομιμοποίηση των πολιτικών δυνάμεων του δικομματισμού, αποτέλεσε την «φαντασιακή» κινητήρια δύναμη των αντιμνημονιακών λαϊκών δυνάμεων, που συστοιχήθηκαν γύρω από αυτόν, όπως και άλλες μικρότερες πολιτικές συλλογικότητες (όπως, για παράδειγμα, το «ΠΡΑΤΤΩ») και αναρριχήθηκε στην εξουσία με πολιτικό προσωπικό όμως, το οποίο, όπως φάνηκε, ήταν έτοιμο από καιρό να αποδεχθεί τα οφέλη της «θαλπωρής» της κρατικής εξουσίας.
Πρόκειται για κακή επανάληψη του φαινομένου της «εργαλειακής» αντίληψης περί του Κράτους, που έξοχα έχει αναλύσει ο σπουδαίος πολιτικός φιλόσοφος Νίκος Πουλαντζάς. Ενώ, δηλαδή, το Κράτος, ως κεντρικός θεσμός στις καπιταλιστικές κοινωνίες, αποτελεί την συμπύκνωση και την έκφραση των κοινωνικών τάξεων και παραγωγικών σχέσεων σε αυτές, λόγω της μεγάλης δύναμης, που έχει σε αυτούς τους σχηματισμούς η αστική τάξη (στην Ελλάδα, στην θέση αυτής, υπάρχει μία «νόθα παρασιτική κλεπτοκρατική» οικονομική ολιγαρχία), μετατρέπεται σταδιακά στο πανίσχυρο όργανο επιβολής των προσανατολισμών αυτής και της διατήρησης των εκμεταλλευτικών σχέσεων στο εσωτερικό της και εξαρτήσεων στο εξωτερικό.
Η κατάληψη της εξουσίας από αριστερά πολιτικά κόμματα και η εγκαθίδρυση δικών του στελεχών στις κρατικές θέσεις δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, και την ουσιαστική ανάκτηση της εξουσίας. Εδώ, ο Νίκος Πουλαντζάς παραθέτει το εξαιρετικό παράδειγμα του μεσαιωνικού πύργου, όπου η απλή αλλαγή των φρουρών και των αξιωματικών στο κάστρο δεν φθάνει για να αλλάξει τις εσωτερικές δομές και διεργασίες της πόλης, που προστατεύεται από το κάστρο. Αντίθετα, αυτού του είδους η αντίληψη οδηγεί σε πλήρη ενσωμάτωση και κρατικοποίηση αυτών των κομμάτων, με συνέπεια αυτά τα κόμματα να μετατρέπονται σε οργανικό τμήμα του αστικού Κράτους και σε ιδεολογικό μηχανισμό αυτού.
Η εύκολη κρατικοποίηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η μνημονιακή του «μετάλλαξη» έχει στην σημερινή ιστορική συγκυρία, που η Χώρα βιώνει μία πολύ μεγάλη κρίση, ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις, τόσο για την Χώρα και το λαϊκό Κίνημα, που συνεχίζει να κινείται στις «ράγες της αποικιοποίησης», όσο και για τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και του προοδευτικού Κινήματος, αφού, ως συνήθως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, ευτελίζονται σημαντικές λέξεις και σύμβολα, όπως η Αριστερά, ο Μαρξισμός κ.λπ., με συνέπεια να βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλου μεγέθους ήττα για την Ελληνική Αριστερά.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“Απλή αναλογική” και δημοκρατία α λα καρτ
Η πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τον εκλογικό νόμο είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις δημοκρατικές ελευθερίες γενικότερα. Πλασάρει ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα σε σχέση με το ισχύον, το οποίο θα εξυπηρετήσει ακόμα καλύτερα τα σχέδια ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος στα πλαίσια της συνέχειας του κράτους και της εξελισσόμενης αντεργατικής επιδρομής, τους εκλογικούς εκβιασμούς, τις «φαστ τρακ» προεκλογικές περιόδους, στο έτσι και αλλιώς εχθρικό έδαφος των εκλογών, προσπαθώντας να το μεταμφιέσει σε «απλή αναλογική».
Καταρχάς, απλή αναλογική με πλαφόν, δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και οι συνοδοιπόροι που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στο δρόμο μέχρι την ψήφιση του εκλογικού νόμου, ψεύδονται και εξαπατούν.
Η κατάργηση ή ο περιορισμός ενός αντιδημοκρατικού πλεονεκτήματος δεν είναι «απλή αναλογική». Η μακρά παράδοση εκλογικών «νόμιμων νοθειών» στην Ελλάδα έχει να επιδείξει πολλά «παράξενα» εκλογικά συστήματα, φτιαγμένα πάντα για να εξυπηρετούν την άρχουσα τάξη και να την προστατεύουν.
Τώρα, η δήθεν «κυβέρνηση αριστεράς» έρχεται να συντηρήσει μερικά από τα πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά, όπως είναι και το πλαφόν του 3% για την είσοδο στη Βουλή και να διαιωνίσει την αγαπημένη επιχειρηματολογία του συστήματος περί «χαμένης ψήφου». Ενδιαφέρον είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη, με το ίδιο θράσος που προβάλλουν το «μνημόνιο ως ευκαιρία», επιχειρηματολογούν και υπέρ της «δυνατότητας συνεργασιών χάρη στο πλαφόν του 3%».
Έτσι και αλλιώς, οι λαϊκοί αγώνες δεν γίνονται σε εκλογικά κέντρα, αλλά στις γενικές συνελεύσεις και στους αγώνες, στο συντονισμό κόντρα στις γραφειοκρατικές ηγεσίες, στις απεργίες. Ωστόσο, το μόνο σύστημα που μπορεί να «σφυγμομετρήσει» την κοινωνία, να κατοχυρώσει την αστική αντίληψη περί δημοκρατίας με όλους τους περιορισμούς των κοινοβουλευτικών εκλογικών συστημάτων, είναι η απλή αναλογική, αυτή δηλαδή που δεν φέρνει προς ψήφιση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή που κάθε ψήφος μετρά και μετρά το ίδιο.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Απάντηση στον εκπρόσωπο της «Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας» της Διοίκησης του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων του Νομού.
Με τα όσα γράφει ο συνάδελφος της «Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας», για το ΠΑΜΕ και τους εργαζόμενους στο «Μαρινόπουλο», μάλλον για ενημέρωση αναχρονιστική και παλαιωμένη μας θυμίζει. Μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι λογοδοτεί για λογαριασμό του επιχειρησιακού σωματείου, ή μήπως «το να χέρι νίβει τ΄ άλλο και τα δυό το πρόσωπο»;
Οι αρνητικές εξελίξεις στην εταιρία «Μαρινόπουλο» ως αποτέλεσμα της κρίσης και του ανταγωνισμού επιχειρηματικών ομίλων, έρχεται να επιβεβαιωθεί αυτό που για χρόνια τώρα “φωνάζουν” οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα ότι η επιστροφή στην ανάπτυξη, που υπόσχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ -σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων- αλλά και όλα τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν αυτόν τον δρόμο, περνά μέσα από πτωχεύσεις, συγχωνεύεις, εξαγορές εταιριών, με μόνιμα θύματα μόνο τους εργαζόμενους.
Αποδεικνύεται επίσης ότι καμιά κυβέρνηση -όσο αριστερή, φιλολαϊκή, δίκαιη και αν θέλει να παρουσιάζεται- δεν μπορεί να κάνει “αρνάκια” τους “λύκους” των επιχειρηματικών κερδών, δεν μπορεί να υπηρετεί τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και ταυτόχρονα να προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Το σχέδιο αναδιοργάνωσης που κατέθεσε η εταιρεία “ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ”. αναφέρεται σε μείωση του κόστους λειτουργίας και παραγωγής, κάτι που σαφώς δεν παραπέμπει σε διασφάλιση των μισθών και θέσεων εργασίας, και παράλληλα, στοχοποιεί ευθέως το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση.
Η επιχείρηση στις προτάσεις της στο σχέδιο εξυγίανσης αναφέρει τα εξής: «…..ιδιαίτερη βαρύτητα θα δοθεί στην ευέλικτη παραγωγική διαδικασία και στις αποτελεσματικές διαδικασίες διοίκησης και γενικά στην ανάπτυξη ικανοτήτων που θα επιτρέψουν την αύξηση της αποτελεσματικότητας και τη μείωση του κόστους, αλλά και την μείωση των απωλειών κατά την παραγωγή… Επομένως δραστική μείωση αρχικά και κατόπιν αυστηρά συγκρατημένη αύξηση των εξόδων διοικητικής λειτουργίας, σύμφωνα με τον προγραμματισμό της εταιρείας για την επόμενη 15ετία!!…».Αυτό με απλή γλώσσα σημαίνει μείωση μισθών, μείωση των θέσεων εργασίας, έστω κι αν στην παρούσα φάση επιλέγεται να μην αναφερθεί κάτι τέτοιο ρητά, διατυπώνοντας όμως με σαφήνεια το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί.
«…..αφομοίωση της φιλοσοφίας του project management (μετρησιμότητα, χρονική έργων/ βελτιστοποίηση των χρόνων): H ενσωμάτωση των λειτουργιών και των διαδικασιών προγραμματισμού σε επίπεδο έργου, θα έχει σαν σκοπό την αύξηση της αποδοτικότητας…»
Η παραπάνω διατύπωση σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας των εργαζόμενων, πλήρη αποδοχή της ευελιξίας.
Τέλος, στο σχέδιο εξυγίανσης, η επιχείρηση συμπεριλαμβάνει στις «απειλές που αντιμετωπίζει στα πλαίσια του ευρύτερου περιβάλλοντος στο οποίο δραστηριοποιείται» και τις απεργίες!
Ο ισχυρισμός πως οι απεργίες συνιστούν απειλή, αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο η εργοδοσία αντιλαμβάνεται τις διεκδικήσεις, τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Για όλες τις παραπάνω διατυπώσεις και τις απαιτήσεις της εργοδοσίας, ε!! λοιπόν η πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου όχι απλά δεν έβγαλε κιχ, αλλά τις συνυπόγραψε!!!! ενημερώνοντας τους εργαζόμενους εκ των υστέρων, κάνοντας συναντήσεις στα κλεφτά και εν αγνοία τους, αποφασίζοντας χωρίς γενικές συνελεύσεις.
Αλήθεια γι΄αυτή την ενότητα καλεί η «Πρωτοβουλίᨻ τους εργαζόμενους να παλέψουν; Η συνυπογραφή και η στάση του επιχειρησιακού σωματείου μόνο κακές υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει στους εργαζόμενους.
Αλήθεια για πια ενότητα καλούν οι δυνάμεις της «Πρωτοβουλίας» στο εργατικό κίνημα; Την «ενότητα» της υποταγής, της ενσωμάτωσης, που δείχνει το δρόμο της υπεράσπισης συμφερόντων ξένων προς την εργατική τάξη;
Αυτή η ενότητα, είτε υπονομεύει τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, είτε τους στρέφει σε λάθος κατεύθυνση, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πραγματικό αντίπαλο, την εργοδοσία, το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή η «ενότητα» οδηγεί στο δρόμος της ήττας για τους εργαζόμενους και το λαό.
Υπάρχει, όμως και η ενότητα που καλεί το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα που οδηγεί στο δρόμος της νίκης! Είναι η ενότητα στο δρόμο του καθημερινού και σκληρού αγώνα με στόχο και προοπτική την αποφασιστική αναμέτρηση με τους εκμεταλλευτές του μόχθου μας και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής τους.
Ενότητα για να επιβάλλουμε το δίκιο μας, να χαράξουμε το δικό μας δρόμο ανάπτυξης και ευημερίας, χωρίς μνημόνια κι αφεντικά.
Περπατώντας αυτό το δρόμο, χρειάζεται να οργανωθούμε καλύτερα, να δυναμώσουμε την ενότητά μας, να προετοιμαστούμε καλύτερα για πιο μαζικούς κι ανεβασμένους αγώνες!
Η εμπειρία έχει δείξει πως όπου υπήρχε ταύτιση συμφερόντων, όταν ο εργαζόμενος αντιμετώπισε τα συμφέροντα του από την οπτική πλευρά της εργοδοσίας, βγήκε χαμένος και δαρμένος! Αντίστοιχα όπου υπήρχε δράση, ανησυχία και συμμετοχή στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες, οι εργαζόμενοι απέσπασαν οφειλόμενα, δικαιώματα.
Όσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας.
Το ΠΑΜΕ, οι ταξικές δυνάμεις στοπ νομό μας, καλούμε τους εργαζόμενους στα Σ-Μ«Καρφουρ – Μαρινόπουλος» αυτή τη στιγμή, αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι οι «κοινωνικοί διάλογοι» που στήνουν –κυβέρνηση, ενώσεις εργοδοτών-επιχειρησιακό σωματείο- για να παγιδεύσουν, καλλιεργώντας τον κοινωνικό εταιρισμό και τον εφησυχασμό.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που δουλεύουν στα Σ–Μ«Καρφουρ-Μαρινόπουλο» στο Νομό μας, να οργανωθούν στο Σωματείο «Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Τρικάλων». Είναι το σωματείο που έχοντας στις γραμμές του, εργαζόμενους από τον κάθε εργασιακό χώρο στο Νομό μας, μπορούν να τους συνενώσουν στην κοινή πάλη απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου, να αντιμετωπίσουν συλλογικά και από καλύτερες θέσεις την επίθεση, να βάλουν σε πρώτο πλάνο το δικαίωμα στην δουλειά, στον μισθό και στην ζωή τους, να υπερασπιστούν δίκιο τους.
Οι εξελίξεις στο «Μαρινόπουλο» δεν είναι ανεξάρτητες και αποκομμένες από τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν στον κλάδο του εμπορίου. Οι εξαγορές, οι συγχωνεύσεις, τα κλεισίματα των επιχειρήσεων είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στον κλάδο, αποτέλεσμα ενός ισχυρού ανταγωνισμού μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με θύματά τους χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου, τους αυτοαπασχολούμενους, μικρούς προμηθευτές.
Απέναντι σ΄αυτή την επίθεση χρειάζεται την κοινή δράση με τα σωματεία σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, με δυνάμεις πρωτοπόρες και τίμιες που δεν παρασύρονται από τις σειρήνες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, δυνάμεις με θέληση και ικανότητα να ηγηθούν στην οργάνωση της πάλης.
Να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό που στενάζει, στην πόλη και τα χωριά, κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>..
