Για τον γιατρό Θεόδωρο Γκαλέα δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα. Για πολλά χρόνια διευθυντής στην Β’ Παθολογική του νοσοκομείου Τρικάλων, με μακρά εμπειρία από δύσκολες καταστάσεις υγείας.
Έτσι δεν είναι έκπληξη ότι και τώρα που είναι συνταξιούχους παίρνει θέση σε όσα συμβαίνουν με την πανδημία και στέλνει μηνύματα με λόγια αλλά και πράξεις. Όπως έγινε χθες όπου έκανε την 3η δόση του εμβολίου, διότι ως γιατρός πιστεύει απόλυτα στην επιστήμη του, αλλά και ως πιστός χριστιανός υπακούει στα καλέσματα της Ιεράς Συνόδου. Ο ίδιος όμως μας εξηγεί που πρέπει να επικεντρώσουμε. Λέει χαρακτηριστικά:
Παίρνοντας τα λόγια του αγαπητού μου δασκάλου κου Δημήτρη Α. Σιδερή , ομ. Καθηγητή καρδιολογίας, από το άρθρο του στον Πρωϊνό Λόγο, 14/10/2021, με τίτλο ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ προσπαθώ να βοηθήσω και να παρακινήσω τους συμπολίτες μου να συμμετέχουν στον εμβολιασμό κατά του covid, «χωρίς φόβο και χωρίς πάθος». Γράφει ο κος Σιδερής:
“Εγώ δεν περνώ από τις διαβάσεις, δεν πάει ποτέ στο κακό ο νους μου!” Προσπαθούσα να την πείσω, Στις διαβάσεις σταματούν υποχρεωτικά τα οχήματα, ενώ αν τρέχουν έξω από αυτές, μπορεί κάποιο να σε πατήσει. Αν σε χτυπήσει ένα όχημα σε διάβαση, θα σε ακριβοπληρώνει• έξω από τη διάβαση, δεν θα έχει την ίδια ποινή. Έξω από διάβαση μπορεί να σε ελέγξει η τροχαία, όχι σε διάβαση με πράσινο. Κανένα επιχείρημα δεν την έπεισε.
Όλη αυτή η λογική διαδικασία περνάει από τη σκέψη ότι κάνομε κάτι επειδή φοβόμαστε να μην το κάνουμε. Φοβόμαστε είτε επειδή υπάρχει φυσική απειλή, είτε κοινωνική, αστυνομική απειλή. Έχουν κάποιο δίκιο. Δεν μπορεί κάποιος να ζει διαρκώς με κυρίαρχο αίσθημα το φόβο. Κάνω ό,τι μου γουστάρει, κι αν πάθω κάτι, το έπαθα., δεν θα ζω διαρκώς με φόβο. Προσωπικά προτιμώ τη ζέβρα των διαβάσεων, όχι όμως διότι φοβάμαι, αλλά διότι έτσι πρέπει. Αυτός είναι ο έλεγχος του Λόγου πάνω στο Συναίσθημα.
Θυμάμαι κάποτε που ήμουν σε ταξί κι ο οδηγός μόλις πρόλαβε να πατήσει φρένο να μη χτυπήσει μια γιαγιούλα που περνούσε έξω από τη διάβαση. Γύρισε αυτή προς το μέρος του και είπε: «Εγώ τάφαγα τα ψωμιά μου, παιδάκι μου, και να με πατήσεις δεν με πειράζει”. “Ναι, αλλά εγώ τι φταίω, που θα πληρώνω μια ζωή;” της φώναξε ο οδηγός.
Τι ακριβώς θέλω να πω με τα παραπάνω παραδείγματα που μου έχουν εντυπωθεί; Νομίζω πως αυτό που εννοώ είναι ότι η σωστή λειτουργία μιας κοινωνίας δεν μπορεί να στηρίζεται στο φόβο. Αν στηρίζεται στο φόβο, υπάρχουν πάντοτε εκείνοι που δεν φοβούνται. Ή που σκέφτονται πως, ναι, μπορεί να υπάρχει κίνδυνος, αλλά οι πιθανότητες να συμβεί σε μένα είναι πολύ μικρές. Γιατί λοιπόν να χολοσκάω και να χαλάω τη ζαχαρένια μου; Κάπως έτσι είναι και η στάση εκείνων που σε μια πανδημία είναι να αρνούνται να εφαρμόσουν προστατευτικά μέτρα. Και τώρα έρχεται η ευθύνη της πολιτείας. Συνήθως στηρίζεται στην ποινή των παραβατών, σπανιότερα στην ανταμοιβή των νομοταγών πολιτών. Χρειάζονται όλα αυτά. Ο σωστός όμως τρόπος επιβολής είναι να εσωτερικευθεί στον καθένα η καθολική βούληση της κοινωνίας σαν ένα “πρέπει”, που αναστέλλει τις αυθαιρεσίες του “θέλω” καθενός χωρίς φόβο ή ελπίδα, με άλλα λόγια, με ελευθερία, αν πιστέψουμε στον Καζαντζάκη.
