Στις 5/3/2022 ”έφυγε” από τη ζωή, σε ηλικία 95 ετών, ο κομμουνιστής Κώστας Λεωνίδα Σιμορέλης, συνταξιούχος δάσκαλος. Υπήρξε συνεπής αγωνιστής και οπαδός, πάντα δίπλα στο Κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδας, σε όλη του τη ζωή.
Επιθυμία του ήταν, η σορός του να μην εκτεθεί δημόσια (σε πολιτική κηδεία, φυσικά). Και αυτό, γιατί ήθελε, να παραμείνει στη μνήμη, όσων τον αγάπησαν, ”ζωντανός”. Σα να μην ”έφυγε” ποτέ. Πίστευε, πως είναι καλύτερο, να μη δεις τον άνθρωπο, που αγάπησες, πεθαμένο. Είναι τραυματική εμπειρία! Αυτό του δίδαξε η ζωή… Δεν είναι υποτιμητικό ή έλλειψη σεβασμού ή απαξιωτικό για κανέναν. Είναι απλά, συνειδητή επιλογή στάσης ζωής! Ας τη σεβαστούμε! ”Τι να θυμόμαστε άλλωστε από ένα πτώμα”? έλεγε ”Δεν είναι καλύτερα να τον θυμόμαστε ζωντανό”? ”Την αγάπη και τη φροντίδα την έχουμε ανάγκη, όσο είμαστε ζωντανοί…Όταν πεθάνουμε, δεν έχουμε ανάγκη πια, από κανέναν! Οι άνθρωποι πεθαίνουν ”τελειωτικά”, όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε! Όσοι θέλουν να τιμήσουν τη μνήμη μου πραγματικά κι όχι τυπικά, ας το κάνουν, ενισχύοντας οικονομικά, μέσα από το ”Ριζοσπάστη”, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το κόμμα που πίστεψα και ”υπηρέτησα” ανιδιοτελώς και με συνέπεια σε όλη μου τη ζωή.
”Το κόμμα και τα μάτια σας!” έλεγε συχνά! ”Αν υπάρχει μια τελευταία ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο, αυτή λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.”
Σύμφωνα με την επιθυμία του, η σορός του θα αποτεφρωθεί. ”Δεν είναι καλύτερα” , έλεγε, ”αντί να σε τρώνε τα σκουλήκια σιγά-σιγά, να σε ”φάει” η φωτιά, μια κι έξω; ”. Η τέφρα του θα σκορπιστεί στο βουνό Γράμμος. Σαν ένδειξη τιμής σ ‘εκείνους, που έδωσαν τη ζωή τους, παλεύοντας για τα ιδανικά του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού. Σαν ένδειξη τιμής στον αδερφό του, Χρήστο Λεωνίδα Σιμορέλη, αντάρτη του Ε.Λ.Α.Σ και μαχητή του Δ.Σ.Ε.
Λόγια του ίδιου, λίγες μέρες πριν ”φύγει”…”Κρατάτε ψηλά την κόκκινη σημαία! Έτσι θέλω να φύγω: με κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο και τον ”Ριζοσπάστη ” στο χέρι. Γειά και χαρά σας και να με θυμόσαστε! Αυτό μου αρκεί.” .
”Κοιμήσου” ήσυχος, σύντροφε! Εσύ, έκανες το χρέος σου! Οι μέρες που λαχτάρησες, θα’ρθουν! Θα φροντίσουμε μείς για αυτό! Τώρα, νέα χέρια, στιβαρά, κρατούν ψηλά την κόκκινη σημαία!
Αντίο πατέρα, αντίο παππού, αντίο σύντροφε! Θα σε θυμόμαστε πάντοτε!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
